Waterval van het heden

Deze nacht toen ik voor mijn doen uitzonderlijk vroeg probeerde te slapen, gebruikte ik verschillende ontspannende meditatie-technieken die ik in de loop der jaren heb geleerd.

Eentje daarvan is een zelf verzonnen maar vrij eenvoudige beeld-meditatie. Zij komt er op neer dat ik probeer een visueel beeld voor mijn ogen te zien, zo realistisch mogelijk. Het doet er niet toe welk beeld, dat laat ik aan mijn fantasie en onderbewuste over. Eenmaal dat beeld er is, laat ik het zijn gang gaan. Het begint dan meestal te bewegen, maakt geluiden, ja, in feite: het komt tot leven.

Deze nacht zag ik het beeld van een witte tempel. Een prachtig geval, maar wat er nog het speciaalst aan was, was dat zij hoog aan een klif en in het midden van een gigantische waterval bengelde als een zich welbewust vast grijpend arendsnest.
Nu, in tegenstelling tot anders, bewoog dit beeld niet alleen. Er gebeurde meer! Mijn fantasie fladderde als een onzichtbare vlinder door de geesten van de bewoners van die tempel. En wat ik daar aantrof is wat ik jullie in deze ietwat uitzonderlijke blog wil vertellen.

Visioen van een witte tempel, een pagode, hoog hangend in de mist van een grote, blauwe waterval.
Ze mediteren er.

Over het leven in het 'nu'.

Daarmee bedoelen ze niet dat je je enkel bewust moet zijn van het heden – eerder dat je het heden niet mag vergeten.
Ze bedoelen dat je je niet aan een oud heden moet vast houden, aan het verleden. Want de tijd stroomt met dezelfde kracht als de donderende waterval voorbij. We kunnen dat gewoon niet vast houden.
Ook bedoelen ze dat je een nog ongeboren heden niet moet proberen grijpen voor het er is; dat wil zeggen: de toekomst niet dwingen te worden zoals jij dat zou willen. Want net zoals we het stromen van de waterval niet kunnen sturen, net zo moeten we het stromen van de tijd ongeforceerd haar gang laten gaan.

Betekent dit dat er geen houvast is? Integendeel!
Aangezien er net altijd een nieuw heden is, is er altijd een houvast. Er is altijd nieuw vers water, wanneer dan ook, wat wil zeggen dat we telkens opnieuw vanuit het heden onze kansen moeten nemen en onze mogelijkheden moeten afwegen. En dit zonder te blijven hangen aan wat al voorbij gestroomd is, en zonder te proberen sturen van wat toch onze kracht volledig te boven gaat.

Dat is de rust van stromend water.