Stel, je hebt een job die als een sleur aanvoelt, of waar je de zin niet van ziet, waar je niet achter kan staan. Stel dat je constant omgeven wordt door mensen die je niet leuk vindt, die je storen of waar je je aan ergert. Ja, stel dat je zelf hele dagen weinig uitvoert en maar ledig voor je uit staart terwijl je het zoveelste kattenfilmpje op Youtube met een domme grijns de revue laat passeren. Stel je dat allemaal voor. En neem nu even in gedachten dat het leven kort is. Dat je maar één keer leeft. YOLO, so to speak.
Ik weet niet wat het met jou doet, maar voor mij was dit een enorme schok. Gewoon dat besef bezorgt me een enorme aversie van mondain werk. Het zorgt ervoor dat ideeën die me niet aanspreken of niet op één of andere manier voor mij van nut zijn ook geen aandacht krijgen. En hetzelfde geldt voor mensen waar ik me niet goed bij voel, of die me niets te bieden hebben. Ik spendeer zo weinig mogelijk tijd met hen. (Vandaar dat ik soms 'verdwijn' op feestjes, als ik het beu ben.)
Maar aan de andere kant motiveert het me ook enorm om mijn eigen ding te doen, om mijn eigen pad te verkennen en vol overgave te bewandelen. Ja, om de tijd die ik doorbreng met mensen waar ik van hou te waarderen, alsook helemaal te genieten van de filosofische overpeinzingen en ontdekkingen die met mijn persoon resoneren. Mijn enige maatstaf is: is iets voldoende leuk of betekenisvol, gegeven het feit dat mijn leven maar kort is?
En als wat ik doe enkel om te overleven is, probeer ik daar voorbij te raken, want leven om te overleven is niet echt de moeite, vind ik.
Vanuit die gedachten, vanuit deze persoonlijke worsteling, kan ik jullie alleen het volgende aanbieden.
Als je doet wat je niet graag doet, zorg dan dat het teken in staat van iets dat je leuk of betekenisvol vindt. En als het om te overleven is: goed, maar probeer die hachelijke situatie te overstijgen. Zoek verandering. Beetje bij beetje.
Probeer het eens. Of niet. Het is jouw leven.
