Over mij

Het grootste deel van mijn volwassen leven, en een heel stuk daarvoor, heb ik me bezig gehouden met vragen rond zingeving. Zo vroeg ik me af wat dingen, mensen en ikzelf waard zijn; of het er toe doet aangezien alles toch eindig lijkt; wie ik ben; en hoe ik moet leven? 

Vooral die laatste vraag was mijn poolster en ik beschouw mijn filosofie (het pentapharmacon) als een deel van het antwoord op die vraag: ik wens langzaam maar zeker mijn leven vorm te geven volgens de inzichten van het pentapharmacon.
Ja, ik beschouw haar als het instrument om mijn leven te bewerken, te verfijnen en wie weet ooit bijna te perfectioneren. :)

Maar dit is slechts een deel van het antwoord. Als ik wil weten hoe ik moet leven, moet ik meer weten dan enkel hoe ik het kan vormen, dat wil zeggen: welke instrumenten ik kan gebruiken om aan mezelf te werken. Ik dien ook te weten wat het materiaal is waarmee ik aan de slag kan. En dit brengt me bij de beroemde en veel gestelde vraag: 'wat is de zin van het leven?'

Nu, veel mensen zullen hier verschillende visies op hebben, verschillende invullingen en antwoorden. En weet je wat? Die zijn wat mij betreft allemaal juist! Maar daar kom ik dadelijk op terug.

Laat me eerst eventjes mijn visie op deze vraag illustreren aan de hand van een spreuk die ik graag gebruik: 'vragen wat de zin van het leven is, is hetzelfde als vragen of schoenen geschoeid zijn'.

Het leven zelf is de zin-gevende instantie, net zoals het dragen van een paar schoenen datgene is dat ons toelaat iemand 'geschoeid' te noemen.

Zin hebben is hetzelfde als in leven zijn, ongeacht wat nu precies de exacte invulling van die zin is, dat wil zeggen, ongeacht de verschillende doelen, dromen en idealen mensen in dat leven proberen na te streven als hun hoogste goed.

Mijn filosofisch kader laat elke verdere invulling van dat leven toe, al doet ze ook een waardevolle suggestie. Die wil ik toch meegeven, zonder daarbij mijn visie op te dringen over hetgeen belangrijk is in het leven. :)

Die waardevolle suggestie is in feite doodeenvoudig: welke invulling je ook geeft aan je levenswandel, welke route je ook in slaat: maak er iets moois en goeds van! Dat wil zeggen, probeer je leven zo te leven dat je aan het einde ervan tevreden bent, dat je van jezelf kan zeggen dat je alles uit je leven gehaald hebt wat je er mogelijk had kunnen én willen uithalen - want ten slotte kunnen we als mens natuurlijk nooit meer doen dan we feitelijk kunnen doen. :)

Het in leven zijn zelf genereert zin en waarden. Die kom je op het spoor door te kijken naar wat je dromen, idealen, diepste verlangens zijn, en bij welke zaken (en personen!) je je het best voelt.

Probeer dus jezelf, anderen en je omgeving op zo'n manier vorm te geven, dat je op de beste, meest aangename en meest elegante manier die zaken in je leven kan nastreven die je belangrijk vindt. En daarbij mag gerust vermeld worden dat het geen slecht idee is licht realistisch te zijn: doelen en idealen stellen die totaal onbereikbaar zijn, zijn een garantie voor frustratie, bitterheid en teleurstelling. Niet het leven dat je van jezelf gewenst had, toch?