Enkele weken geleden startte er een geweldige kassier bij onze Carrefour. Hij was charmant op een vriendelijke, verlegen en oprechte manier. Ik liet me graag door hem bedienen.
Helaas, recent raakte hij een stuk van die charme kwijt. Hij is nog steeds vriendelijk, maar alles wat hij zegt klinkt geautomatiseerd, zonder connectie. En de woorden en uitspraak die hij in de mond neemt lijken niet echt bij hem te passen.
Ik vind dit jammer - maar uiteraard is het mijn probleem.
๐ฅ๐ฒ๐ฐ๐ต๐๐ ๐ฒ๐ป ๐น๐ถ๐ป๐ธ๐ ๐ธ๐ฟ๐ถ๐ท๐ด ๐ถ๐ธ ๐๐ฟ๐ฎ๐ด๐ฒ๐ป ๐ผ๐๐ฒ๐ฟ ๐ผ๐ฝ ๐ฟ๐ฒ๐ถ๐ ๐ด๐ฎ๐ฎ๐ป.
Tegeltjeswijsheid รก la ๐ท๐ณ๐ช๐ฆ๐ฏ๐ฅ๐ฆ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ๐ฉ๐ฆ๐ช๐ฅ ๐ฌ๐ฐ๐ด๐ต ๐ฏ๐ช๐ฆ๐ต๐ด zit er naast.
Voor velen is er een soort schroom naar het geven van complimenten en waardering toe, en al helemaal bij mensen die je niet kent. Die schroom overwinnen is niet niets - het kost moeite, wilskracht en zelfbewustzijn.Kunnen gedachten en intenties de realiteit beรฏnvloeden? Met andere woorden: dat wat er zich in je hoofd afspeelt een effect heeft op de wereld rondom jou.
Ik ben geneigd te denken van wel, zonder het te hebben over quantum theory of observer-effect.
Enerzijds zou je nogal evident kunnen stellen dat je gedachten en intenties ook deel uitmaken van de wereld, en dus als daar iets gebeurt, is het maar logisch dat het een effect heeft. Het verandert iets in jou, en jij maakt deel uit van de wereld. Verandering in de wereld brengt verandering in de wereld teweeg.
Maar onze gedachten en intenties, wat we denken en willen, heeft op een nog een veel meer voor de hand liggende manier een onweerlegbaar effect op de wereld rond ons heen: ze vormen de basis van ons handelen; het is dankzij onze verlangens, doelen en ambities, bijgestuurd door onze opvattingen, dat we de handen uit de mouwen steken en daadwerkelijk verandering teweeg brengen richting de realisatie van onze intenties.
Dus ja: het zijn in die zin niet letterlijk onze gedachten en intenties die de wereld rond ons heen veranderen, maar ze zijn er wel de aanzet toe.
Je zou ook kunnen argumenteren dat het uitspreken van onze gedachten en intenties een effect heeft op de personen tegen wie we dit doen. Mensen hun gedachten en intenties worden niet zelden beรฏnvloed door die van andere mensen. En wederom, aangezien mensen, met hun gedachten en intenties, deel uitmaken van de wereld, is een verandering teweeg gebracht bij deze mensen eveneens een verandering in de wereld.
Geniet van je weekend (of het is altijd bijna vrijdag)
De dood maakt geen deel uit van het proces van het leven.
Uiteraard ontmoet je de dood wel in vele vormen en uiteindelijk voor jezelf. Maar het aanwezig zijn ervan in je bewustzijn, tenzij je er rechtstreeks mee geconfronteerd wordt, is een rariteit, iets dat enkel voorvalt wanneer je over je leven nadenkt en er, op die manier, buiten staat.
Niet dat het daarom niet heilzaam kan zijn - bijvoorbeeld als motivator om het beste te maken van dat ene, eindige leven dat je maar hebt, ja, om te leven, en wel nu!
Onze vertrouwde omgeving verbergt zich onder een sluier van verwachtingen.
~Citaat van de dag
Soms is er een botsing tussen wat we denken dat er is, en wat er feitelijk is.
En dat is goed, in mijn ogen. Want het schudt je wakker. Het staat je toe je mentaal model te updaten, vertrouwde zaken in een ander licht te zien en uit je automatische modus te stappen.
_
Iets dat me meer en meer begint op te vallen, is hoe sterk ons gedrag, onze gedachten en zelfs onze behoeften beรฏnvloed worden door onze omgeving.
Een grappig persoonlijk voorbeeld lees je hier.
En met omgeving bedoel ik in dit geval letterlijk omgeving: de tafels en stoelen om je heen, het schilderij aan je muur, het terrarium van je schildpad, de huizen in je straat ect…
_
Wat ik bedoelde met 'sluier van verwachtingen' is dat we de vertrouwde omgeving (stoelen, tafels, de gang…) zelden echt opmerken.
Wat we eerder zien is wat we verwachten te zien, een mentaal plaatje in ons hoofd. En zo lang dat plaatje niet te hard botst met wat er werkelijk is, verandert er niets aan dat plaatje.
_
Maar als er niets verandert aan dat plaatje, blijft het ook steeds dezelfde invloed op ons uitoefenen, hetzelfde gedrag triggeren, dezelfde gedachten in gang zetten…
_
Door opnieuw aandacht te schenken aan onze vertrouwde omgeving, merken we zaken op die we eerder misten, zien we het in een nieuw licht. Het verandert de invloed die het uitoefent op ons. Of het maakt ons bewust van die invloed, zodat het een keuze is en geen automatisme.
‘De wereld is kwaadwillig’
Was het maar zo…
Echte kwaadaardigheid is zeldzaam, uiterst zeldzaam. Wat veel vaker voorkomt is onverschilligheid. Onverschilligheid gecombineerd met een acute interesse voor de eigen belangen. Mensen geven, doorgaans, enkel om wat - en wie - in hun persoonlijke bubbel zit.
Het is geen eenvoudig besef, omgaan met de realisatie dat de kosmos รฉรฉn gigantisch, onverschillig proces is, waarvan slechts een verwaarloosbaar deeltje begaan is met jou. Jij bent slechts het graantje in de molen van de wereld, de molen die genadeloos draait, die niet stopt maar ook niet sneller draait wanneer hij jou verplettert. Je bent niks, in de ogen van de wereld.
Tot op zekere hoogte geldt dit ook voor mensen. De overgrote meerderheid der mensen kent jou niet, en geeft geen zak om jou. Ze haten je ook niet. Je kan hen eigenlijk niet schelen. Ze zijn met zichzelf bezig. Met hun persoonlijke blikveld. En goed, ja, ze zouden je ook niet met opzet overrijden. Maar zo lang jij niet in hun blikveld komt, zullen ze ook geen vinger uitsteken om je te helpen.
Dit is iets dat ik al lang zeg en inzie. Het is niet uniek. Mensen geven enkel om zichzelf. Ik herinner me nog mijn trots toen een professor dit punt maakte in het bijzijn van een medestudent. Een medestudent waar ik eerder een meningsverschil mee had, exact over de egocentrische aard van mensen. Wat een zelfvoldane grijns had ik toen!
Vandaag begrijp ik dat dit niet helemaal juist is. Maar het is ook niet fout. Mensen geven om zichzelf, al wil die ‘zichzelf’ niet zeggen wat het op het eerste gezicht doet.
Wat niet klopt, is dat mensen letterlijk slechts aan hun eigen plezier en welzijn denken, en dat al de rest hen onverschillig laat. Wat wel klopt is dat mensen voor het grootste deel slechts oog hebben voor hun eigen blikveld, een blikveld van waarde, van belang hechten aan. Hun waarderingsbubbel.
Het gaat hier niet om perspectief of wereldbeeld. Ik heb er vertrouwen in dat, mits wat moeite, de meeste mensen wel in een ander perspectief kunnen komen. Wat ik bedoel is dat iedereen een verzameling van zaken heeft waar men om geeft, alsof de wereld een donkere ruimte is die we verlichten met een zaklamp, en alles dat in het licht staat krijgt aandacht en zorg, maar alles dat er buiten staat is de moeite niet waard.
Wat staat er zoal in de spotlight? Doorgaans zichzelf, hoewel vaak ook niet volledig. Hoewel mensen doorgaans erg geboeid zijn door zichzelf, verwaarlozen ze ook delen van zichzelf, van hun leven. Ik ben niet anders in die optiek.
Wat nog? Vrienden, familie, kennissen. Personen die ‘in hun leven’ zijn. Niet zelden ook huisdieren. Verder zijn er abstracte zaken, zoals nationaliteit, religie, favoriete voetbalploeg… een reeks waarden waar men zich mee identificeert of een mondiaal probleem dat hen nauw aan het hart gaat (vaak ofwel omwille de cultuur, ofwel omwille een persoonlijke resonantie).
Het is moeilijk om uit te leggen - dit idee is blijkbaar nog niet helder - maar mensen zijn slechts begaan met hun eigen bubbel, hun blikveld. En, helaas, is de kans groot dat jij niet in die bubbel zit voor de overgrote meerderheid der mensen. Niet echt.
De manier van overleven in deze wereld is in mensen hun blikveld terecht komen. Misschien niet als persoon, maar wel op รฉรฉn of andere manier: dat wat mensen belangrijk vinden in jouw voordeel is. Dat ze je product kopen, voor je opkomen, je met plezier helpen… maakt niet uit. Maar zorg ervoor dat jij in het blikveld van anderen zit, direct of indirect.
Of misschien wat anders gesteld: zorg ervoor dat je overlap creรซert tussen jouw blikveld en dat van anderen. Als zij geven om wat jij geeft, dan kan je samenwerken in die richting.
Vaak zit onze zwakte in onze kracht. Voor mij is het terughoudendheid. Ik ben allesbehalve impulsief en kijk voortdurend met een zekere minachting naar de mensen om me heen die zich laten meeslepen door hun driften en emoties.
Deze minachting is onterecht. Want enerzijds is dat wel hoe je vooruit komt: door bevlogenheid, door gedreven te worden door iets, enthousiasme. Anderzijds is het hypocriet, want ik ben ook maar een mens. Ik ben evengoed onderhevig aan emoties en driften. Het verschil is dat deze zich bij mij uitdrukken als voorzichtigheid, geremdheid, terughoudendheid of simpelweg: niet-doen.
Daar knelt het schoentje. Uiteraard zit er grenzeloze wijsheid in niet-doen. Je kan op die manier veel nodeloze ellende, pijn en conflict vermijden. Maar wanneer te ver doorgedreven mis je het wel-doen, het nastreven van iets, het bereiken van dromen en ambities, ja, plezier hebben. Lachen.
Op een bepaalde manier is enkel niet-doen evenwaardig aan dood zijn. En als je er dieper op doordenkt, is het zelfs erger. Want in de dood ervaar je pijn noch plezier.
Maar niet-doen levert geen plezier, en vermijd slechts een deel van de pijn. Pijn is inherent aan het bestaan als levend wezen. Bovendien veroorzaakt het niet-doen zelf pijn, doordat je zoveel zaken die je eigenlijk wel graag had gedaan, toch maar laat. Het zet ook aan tot slecht voor jezelf zorgen.
Wat mij tot de slotsom brengt dat je eigenlijk nooit volledig kunt niet-doen - want je moet om te leven wel bepaalde positieve zaken nastreven, zoals voedsel, slaap, veiligheid.
In deze zin denk ik de boeddhistische keuze enigszins te begrijpen, van binnenuit. Of die van asceten in het algemeen. Door het langzaam laten uitdoven van je wil, ontkoppel je jezelf van het lijden. Maar wat is dit anders dan een versnelde manier van heel traag doodgaan?
Het is eigenlijk vrij simpel. Er is maar รฉรฉn pad met twee richtingen. Leven en dood. Veel mensen lopen heen en terug op dat pad, tot ze uiteindelijk de dood ontmoeten, die sowieso gestaag in onze richting wandelt.
Wat dit pad nu concreet inhoudt kan je zelf grotendeels invullen. Het kan gaan van de dichotomie tussen gezond en ongezonde keuzes, je dromen en ambities nastreven of ze ontkennen. Alles dat je dichter brengt bij een vol leven of dit net ontkent via afleiding, drank en 'entertainment'. Het maakt niet uit.
Wat voor mij van tel is, is dat je consequent bent in je keuze. Dat je resoluut zegt: ja, ik kies voor het leven, en dit ten volle omarmt, met alles dat erbij hoort (ร la Nietzsche), of dat je beslist dat dit hellegat het niet waard is, en dat je de rest van je bestaan wijdt aan het ontkennen van het leven, van het toewerken naar de dood - hetzij snel, hetzij traag.
Maar wees consequent. Kies je richting en blijf lopen.
Waarom?
Wel, er schuilt heel wat karaktervormende kracht in achter je keuzes staan. Maar dat is niet de hoofdreden. De hoofdreden is dat consequent zijn het beste resultaat levert.
Leven is te pijnlijk? Neem dan geen halve maatregelen, en ga de dood tegemoet, snel of traag. Over je schouder kijken naar alle dromen en kansen die je op deze manier mist, zal alleen maar de ellende vergroten. Niet terugkijken. Dat doet alleen meer pijn.
Anderzijds, als je ervoor kiest te LEVEN, te gaan voor je dromen en idealen, dan doe je er goed aan de pijn en tegenslag te omarmen. Die hoort er nu eenmaal bij, wil je je dromen ooit bereiken.
Dat is leven. Een rollercoaster van pieken en dalen. Half werk leveren, door onvermijdbare pijn te proberen vermijden is geen goed idee. Want zo verklein je net de kans dat je bereikt wat je รฉcht wil, je dromen, doelen en idealen. Pijn is de prijs. Door die prijs te willen omzeilen, neem je een stap terug richting de dood.
Wat kies jij?
