Authentieke verlegen jongen

Enkele weken geleden startte er een geweldige kassier bij onze Carrefour. Hij was charmant op een vriendelijke, verlegen en oprechte manier. Ik liet me graag door hem bedienen.

Helaas, recent raakte hij een stuk van die charme kwijt. Hij is nog steeds vriendelijk, maar alles wat hij zegt klinkt geautomatiseerd, zonder connectie. En de woorden en uitspraak die hij in de mond neemt lijken niet echt bij hem te passen.

Ik vind dit jammer - maar uiteraard is het mijn probleem.

Op reis is de norm

 𝗥𝗲𝗰𝗵𝘁𝘀 𝗲𝗻 𝗹𝗶𝗻𝗸𝘀 𝗸𝗿𝗶𝗷𝗴 𝗶𝗸 𝘃𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗼𝗽 𝗿𝗲𝗶𝘀 𝗴𝗮𝗮𝗻.

Waar ga jij volgend jaar op reis? Heb je je reisbudget geminderd door de inflatie? Hoe zorg je dat jouw reis betaalbaar blijft? Ect, ect.

En da's allemaal goed en wel, maar het valt me op dat men er zomaar van uit gaat dat minstens eenmaal jaarlijks op reis gaan een evidentie is. De norm. Alsof je iets mist als je het niet doet.

Kijk, ik ben geloof ik al in 6 jaar niet op reis geweest. Da's een keuze; het is niet iets dat spontaan in me opkomt als tijdsbesteding.

En dan hebben we het nog niet eens over de mensen voor wie dit financieel geen evidentie is…

Vriendelijkheid kost niets 🤔

Tegeltjeswijsheid á la 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘬𝘰𝘴𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 zit er naast. 

Voor velen is er een soort schroom naar het geven van complimenten en waardering toe, en al helemaal bij mensen die je niet kent. Die schroom overwinnen is niet niets - het kost moeite, wilskracht en zelfbewustzijn.

Ook is vriendelijk zijn op sommige momenten erg lastig, niet iets dat je vanzelf doet. Denk maar aan momenten van hoge stress, waar er veel op het spel staat. Of denk ook aan wanneer je lijdt aan slaaptekort, net gedumpt geweest bent, te weinig gegeten hebt - 𝘩𝘢𝘯𝘨𝘳𝘺, iemand?

Op zulke momenten is vriendelijk zijn een pak moeilijker voor de meeste mensen. Het is zeker niet niets. Wederom: het kost moeite, wilskracht en zelfbewustzijn. (En misschien zelfs een bepaalde mate van oefening.)