'Onthechting, da's het opgeven van alle verlangen, toch?'
Lang heb ik dit concept verkeerd begrepen. En vermoedelijk begrijp ik het nog steeds niet helemaal.
Onthechting is alsof je met je geest in een luchtbalon stapt en opstijgt. Je neemt afstand van je leven en je dagdagelijkse beslommeringen. Hoog en veilig.
En wat een mooi uitzicht heb je daar tussen de wolken in je luchtbalon!
Auto's zijn klein, bijtende honden geen dreiging en de wind draagt je op vleugels van vrijheid. Ver van de grond doet de wereld je niet zoveel pijn meer.
En daar zat mijn misbegrip!
Onthechting is geen vlucht. Het is niet het uitdoven van je levensvlam, je Wil, enkel en alleen opdat je je niet meer zou verbranden aan je eigen passie.
Nee, als je iets kent van luchtbalonnen, dan weet je dat je de vlam gewoon met je meeneemt - want waar moet de warme lucht anders vandaan komen die je omhoog trekt?
Wanneer je onthecht bent neem je afstand, maar je bent nog steeds verbonden met de wereld, met het leven.
'Zeg Bojan' hoor ik je nu opmerken, 'je blijft maar uitleggen wat onthechting niet is - wat is het dan wΓ©l?'
Geduld mijn beste lezer, ik kom er net toe. Je hoeft niet langer te wachten.
Onthechting is volgens mij het vermogen om je evenwicht te hervinden wanneer dingen anders uitdraaien dan je verwacht had.
Je houdt niet vast aan één bepaalde uitkomst die 'moet' gebeuren, of 'niet mag' voorvallen. De rivier stoomt. De wereld vergaat niet wanneer jij je zin niet krijgt, of wanneer je grootste angst waar wordt.
Dat besef. Dat is volgens mij onthechting. OkΓ© zijn met verandering van zaken die belangrijk voor ons voelen.
Uiteraard verlang je nog steeds. Uiteraard voel je nog steeds emoties. Je bent een mens van vlees en bloed! Maar je kan je tocht onbezwaard verderzetten nadat je die verlangens of emoties tegenkwam.
Kijk. Een banaal voorbeeld uit mijn leven. Niks dramatisch, maar gisteren was ik totaal niet onthecht.
Ik ging naar de HUBO om isolatiemateriaal - vijf grote platen, onmogelijk te vervoeren met de fiets. Dus liet ik mijn fiets achter, ging te voet terug naar huis en sleurde er op los. Oef!
Ik had mijn vriendin gevraagd een afspraak van die middag met een half uur te verzetten. Oh, wat was ik gehecht aan dit idee! Na de afspraak zou ik de hele middag gamen. En wat was ik moe…
Maar ze had me verkeerd begrepen en de afspraak uitgesteld met een uur, 30 minuten later dan het plannetje in mijn hoofd. En dat maakte me zo geΓ«rgerd en prikkelbaar.
Waarom?
De wereld vergaat niet als je 30 minuten minder kan gamen. Je kan wel teleurgesteld zijn en graag willen dat het anders was, maar eenmaal die emoties weggesmolten zijn pas je je aan aan de verandering. Dat is onthechting.
Je laat het los, je bent licht en vrij en zweeft tussen de wolken.
