zondag 21 april 2024
๐ข๐ป๐๐ต๐ฒ๐ฐ๐ต๐๐ถ๐ป๐ด
maandag 25 maart 2024
Hoe anderen in je voortleven (en waarom jij niet helemaal bestaat)
Net zoals je de puntneus van je vader hebt en de lach van je moeder, de krullen van je grootmoeder en de kromme tenen van je grootvader, net zo zijn je trekjes iets dat je meekrijgt van anderen. Vaak je ouders.
Denk aan je karakter, je manier van denken en reageren, hoe je omgaat met succes en tegenslagen, hoe je vriendschappen en relaties aangaat en nog zo veel meer. Anderen tonen het je voor hoe het moet en jij neemt de verschillende stukjes in je op, maakt ze je eigen en spendeert dan een groot deel van je leven aan het gladstrijken van botsingen tussen die stukjes.
Het is iets dat je trouwens blijft doen, als mens. Stukjes van anderen in je opnemen en je eigen maken. Let er maar eens op hoe koppels die al een tijdje samen zijn vaak op dezelfde manier spreken en dezelfde trekjes hebben. Of die ene rare handshake in je vriendengroep. Of dat ene heikele onderwerp op het werk waar niemand over spreekt, waarvan niemand zegt dat het taboe is, maar iedereen weet.
Ook dit is wat er gebeurt wanneer je van iemand leert, wanneer iemand je voordoet hoe je je veters knoopt, hoe je praat met meisjes of een tabel maakt in Excel. Het is een gedragspatroon van een ander dat je intentioneel overneemt.
Het stopt niet. En da’s okรฉ.
Bovendien ben je je er niet van bewust dat je dit doet. Eenmaal je er op begint te letten valt het echter op. Je kan zien van wie je het hebt, op wie je lijkt en zelfs met wiens stem je spreekt. Dit is wat het wil zeggen wanneer iemand ‘in jou verder leeft’, zelfs als ze al overleden is.
Volgens mij is dit eveneens waarom ‘jij’ niet bestaat, maar toch zal voortleven. En het is de beste manier die we hebben om die mensen te eren die niet langer in ons leven zijn, om wat voor reden dan ook. (Het is zelfs van toepassing op vorige versies van mensen die nog steeds in ons leven zijn.)
We eren ze door stil te staan bij wat van hen er in ons zit, er in anderen zit, het verschil dat zij gemaakt hebben voor mensen. Wees je bewust dat je een beetje je moeder bent wanneer je je schoenen knoopt, voel hoe je zorgzaamheid naar anderen toe eigenlijk de hare is, begrijp dat je vluchtgedrag haar reflex is. En wees er dankbaar voor.
Want net zoals je een persoon graag ziet, met al zijn goede en slechte kanten, net zo kan je de persoon eren met al zijn goede en slechte kanten wanneer die in jou verderleeft. Door erbij stil te staan en dankbaar te zijn.
woensdag 20 maart 2024
๐๐๐ฟ๐ณ ๐ท๐ฒ ๐๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ฒ๐น๐ฒ๐ป ๐ฅฑ
Verveling is bijzonder interessant. Interessant omdat het eigenlijk de poortwachter is van wat jou echt drijft, je missie in het leven, datgene waarvoor je vuur brandt. ๐ฅ
Verveling is je geest die je zegt dat je niet aan het doen bent wat jou vervult. Dat je stimulatie nodig hebt, iets leuk, iets opwindend, iets van betekenis.
Het probleem vandaag de dag is dat we verveling toedekken met afleiding. Afleiding door te werken en productief te zijn, zeker.
Maar misschien nog wel zo veel meer door naar een scherm te grijpen, een serie te kijken, te doomscrollen, lachen met memes, even weg zijn met een TikTok. ๐ฑ
We lopen weg van ons gevoel van verveling, we verdragen het bijna niet om ons te vervelen. En da's oh-zo-jammer, want verveling is de poortwachter van je innerlijke vuur.
Wanneer je bij je verveling blijft, ze doorvoelt en niet toegeeft aan de onprettige impuls om jezelf af te leiden, gebeurt er iets heel gek.
Je krijgt inspiratie! <3
Je wordt creatief! ๐
Je krijgt plots de meest wilde ideรซen! ๐
Eerlijk, mijn beste, meest inzichtelijke momenten werden geboren uit sessies van intense verveling. Zo verzon ik ooit een hele fantasy wereld tijdens de les wetenschapsfilosofie - het meest droge, oersaaie vak van de hele opleiding, in mijn bescheiden mening.
Hetzelfde geldt trouwens ook voor haar broertje: saaiheid. Ook daar smeult je vlam. Want wanneer je iets saai vindt, is dat net bijzonder interessant, omdat het je iets leert over jezelf.
Het leert je wat het verkeerde pad voor jou is. Het leert je dat dit niet het soort dingen zijn waarvoor je vuur brandt. ๐ฅ
En het gekke is, het leert je ook waar je vuur wรฉl brandt, door in de tegenovergestelde richting te kijken.
Bijvoorbeeld. Stel dat repetitieve administratieve taken oersaai voor je zijn. Onderzoek dan wat er precies saai is. In mijn geval is het hoe repetitief ze zijn. Altijd maar hetzelfde
Dus, waar brandt mijn vuur dan waarschijnlijk? In de afwisseling! In nieuwe dingen doen en leren. :D
Durf je te vervelen. <3
dinsdag 12 maart 2024
Naar aanleiding van de veroordeling van DvL
Hoe goed het ook voelt wanneer iemand gestraft wordt voor zijn morele (en legale) overtredingen, m.i. maakt dat de wereld geen betere plek.
En daarmee bedoel ik niet de straf op zich, want er zit waarde in regels en consequenties voor het overtreden daarvan, vreemd als dat ook moge klinken komende uit mijn mond.Wat ik bedoel zijn de retributieve sentimenten waarop de bestraffing gestoeld is. Of in mensentaal: het gevoel van wraak en genoegdoening wanneer de slechterik eindelijk krijgt wat hij verdient.
Want dit is een zorg die mensen vaak hebben: wie iets mis doet, moet gestraft worden. Het zit zelfs ingeslepen in ons systeem. Wist je bijvoorbeeld dat bestraffing - als doel op zich - รฉรฉn van de drie bestaansredenen is van een gevangenis? (De andere twee zijn: een afschrikeffect voor overtreders en herintegratie in de samenleving.)
Wanneer overtreding onbestraft blijft, voelt dat intuรฏtief verkeerd aan voor ons. Er is zelfs een woord voor: straffeloosheid. Maar in mijn ogen is dit niet meer dan een verfijnde variant van iemand willen terugslaan wanneer je geslagen wordt.
Het maakt de wereld geen betere plek.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verkneukeling wanneer iemand van 'het andere kamp' tegen de lamp loopt. Maar da's voor een andere keer. Wel is het belangrijk even stil te staan bij wat emoties in feite doen, fenomenologisch gezien.
Ze geven ons informatie, en ze proberen ons te motiveren tot bepaald gedrag. Het is altijd een goed idee om te kijken naar wat emoties ons zeggen. Ze leren ons iets over onszelf, onze noden en de situatie. Da's belangrijke informatie om mee te hebben.
Het is eveneens altijd een goed idee om eerst kritisch te kijken naar het gedrag waartoe ze ons proberen aan te zetten, want dat gedrag is een short cut, een reflex. Een snelle oplossing van ons lichaam om tot actie over te gaan, een oplossing die wel eens de bal mist. Dit is m.i. het geval bij onze nood aan straffen te willen uitdelen.
Terloops, รฉรฉn van de redenen waarom mensen soms moeite hebben met emoties (zowel bij zichzelf als bij anderen) is omdat ze de klemtoon te veel leggen op het gedrag. Ze zien waar een emotie je toe aanzet en keuren dat af, maar gooien al doende ook de bron van informatie en motivatie weg.
vrijdag 8 maart 2024
Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is
'Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is'
dinsdag 27 februari 2024
๐๐ฒ๐ป ๐ท๐ถ๐ท ๐๐ฒ๐น ๐ท๐ถ๐ท ๐ถ๐ป ๐ฒ๐ฒ๐ป ๐ผ๐ฝ๐ฝ๐ฒ๐ฟ๐๐น๐ฎ๐ธ๐ธ๐ถ๐ด๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐น๐ฑ?
Zich navigeren door het moderne techno-psychologische landschap is een gewaagd Odysee.
Enerzijds vaar je richting vervlakking en verstomming. We zijn voortdurend bezig, een volle agenda, productiviteit, sneller, sneller, sneller.
Een vriendin zei me recent: 'het lijkt wel of de generaties voor ons zo veel minder bezig waren met tijd dan wij en onze ouders.'
Maar we zijn ook voortdurend bezig op een andere manier: we leven in een wereld van afleiding. Ieder leeg moment moet gevuld worden: Netflix tijdens het eten, doomscrollen terwijl je op toilet zit, Youtube of Tiktok in de wachtzaal bij de dokter.
๐๐ป ๐ฑ๐ถ๐ ๐ฎ๐น๐น๐ฒ๐ ๐๐ฒ๐ด ๐ถ๐ธ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐ผ๐บ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ถ๐ธ ๐ด๐ฒ๐ฒ๐ป ๐๐บ๐ฎ๐ฟ๐๐ฝ๐ต๐ผ๐ป๐ฒ ๐ต๐ฒ๐ฏ. ๐๐ธ ๐บ๐ฎ๐ฎ๐ธ ๐บ๐ฒ ๐ฒ๐๐ฒ๐ป๐ด๐ผ๐ฒ๐ฑ ๐๐ฐ๐ต๐๐น๐ฑ๐ถ๐ด ๐ฎ๐ฎ๐ป ๐ฎ๐ณ๐น๐ฒ๐ถ๐ฑ๐ถ๐ป๐ด - ๐ถ๐ธ ๐๐ผ๐ฒ๐น ๐ฑ๐ฒ ๐๐ถ๐ฟ๐ฒ๐ป๐ฒ๐ป๐๐ฎ๐ป๐ด ๐๐ฎ๐ป ๐ต๐ฒ๐ ๐ฏ๐ฒ๐๐ถ๐ด ๐๐ถ๐ท๐ป. ๐ข๐ณ… ๐ฎ๐ป๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ ๐ด๐ฒ๐๐ฒ๐ด๐ฑ: ๐ถ๐ธ ๐๐ผ๐ฒ๐น ๐ผ๐ป๐๐ฒ ๐ฐ๐ผ๐น๐น๐ฒ๐ฐ๐๐ถ๐ฒ๐๐ฒ ๐ถ๐ป๐๐ผ๐น๐ฒ๐ฟ๐ฎ๐ป๐๐ถ๐ฒ ๐๐ผ๐ผ๐ฟ ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ฒ๐น๐ถ๐ป๐ด, ๐ฒ๐ป ๐๐ผ๐ผ๐ฟ ๐ฝ๐ถ๐ท๐ป๐น๐ถ๐ท๐ธ๐ฒ ๐ฒ๐บ๐ผ๐๐ถ๐ฒ๐.
Een groot nadeel van steeds afgeleid zijn, is dat we vervreemd raken van onze eigen binnenwereld, van onze diepere emoties en drijfveren, van onszelf. Onze psychรฉ wordt schijnbaar oppervlakkiger.
Schijnbaar, want daaronder broeit een zee van dromen en ambities, angsten en ongemakken. En onze kern.
Connectie daarmee is noodzakelijk voor diepe connectie met elkaar - geen wonder dat we zo eenzaam zijn…
๐๐ป๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐๐ถ๐ท๐ฑ๐ ๐น๐ถ๐ท๐ธ๐ ๐ฑ๐ฒ ๐ต๐ฒ๐น๐ณ๐ ๐๐ฎ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐น๐ฑ ๐ป๐ฒ๐ ๐๐ฒ́๐น ๐ฒ๐ฒ๐ป ๐ฒ๐บ๐ผ๐๐ถ๐ผ๐ป๐ฒ๐น๐ฒ ๐ฟ๐ฒ๐ฎ๐ฐ๐๐ถ๐ฒ ๐๐ฎ๐ป ๐ผ๐ป๐ ๐๐ฒ ๐๐ถ๐น๐น๐ฒ๐ป ๐๐ถ๐๐น๐ผ๐ธ๐ธ๐ฒ๐ป, ๐ผ๐ป๐ ๐บ๐ฒ๐ฒ ๐๐ฒ ๐๐น๐ฒ๐๐ฟ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ป ๐ฒ๐ฒ๐ป ๐ฑ๐ฟ๐ฎ๐ฎ๐ถ๐ธ๐ผ๐น๐ธ ๐๐ฎ๐ป ๐ณ๐ฒ๐น๐น๐ฒ ๐ธ๐น๐ฒ๐๐ฟ๐ฒ๐ป, ๐ฑ๐ฟ๐ฎ๐บ๐ฎ ๐ฒ๐ป ๐ผ๐ฝ๐ฟ๐๐ถ๐ฒ๐ป๐ฑ๐ฒ ๐๐ฎ๐ฎ๐น.
Denk aan het soort communicatie je tegenkomt op sociale media, de alomtegenwoordigheid van advertenties, flashy thumbnails en impulsieve, schijnbaar opgefokte reacties.
Dit is de gewaagde opdracht: in contact blijven met onze emoties, onze passie en die innerlijke vonk. Maar tegelijk ons niet te laten meeslepen door uitgelokte affecten, zoals morele verontwaardiging, vijandbeelden of doemdenken.
๐๐ฒ๐ ๐ฑ๐ผ๐ฒ๐ ๐บ๐ฒ ๐ฝ๐ถ๐ท๐ป ๐ผ๐บ ๐๐ฒ ๐๐ฒ๐ด๐ด๐ฒ๐ป, ๐บ๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ฒ๐บ๐ผ๐๐ถ๐ผ๐ป๐ฒ๐ฒ๐น ๐๐ฎ๐ฎ๐น๐ด๐ฒ๐ฏ๐ฟ๐๐ถ๐ธ ๐๐ฎ๐ป๐ฑ๐ฎ๐ฎ๐ด ๐ถ๐ ๐๐๐ฒ๐ฒ๐ฑ๐ ๐๐ฒ๐ฟ๐ฑ๐ฎ๐ฐ๐ต๐, ๐๐ฒ๐น๐ณ๐ ๐๐ฎ๐ป๐ป๐ฒ๐ฒ๐ฟ ๐ต๐ฒ๐ ๐๐ผ๐ผ๐ฟ ๐ฑ๐ฒ ๐ด๐ผ๐ฒ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฎ๐ฎ๐ธ ๐ถ๐. ๐ฉ๐ฒ๐ฟ๐ฑ๐ฎ๐ฐ๐ต๐ ๐ผ๐บ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ต๐ฒ๐ ๐ฒ๐ฒ๐ป ๐ฟ๐ฒ๐ฎ๐ฐ๐๐ถ๐ฒ ๐๐ฟ๐ฎ๐ฐ๐ต๐ ๐๐ถ๐ ๐๐ฒ ๐น๐ผ๐ธ๐ธ๐ฒ๐ป, ๐ผ๐ป๐ ๐๐ฟ๐ฎ๐ฐ๐ต๐ ๐ฎ๐ฎ๐ป ๐๐ฒ ๐๐ฒ๐๐๐ฒ๐ป ๐๐ผ๐ ๐ผ๐ป๐ฑ๐ผ๐ผ๐ฟ๐ฑ๐ฎ๐ฐ๐ต๐๐ฒ ๐ฎ๐ฐ๐๐ถ๐ฒ, ๐๐ผ๐ ๐ฎ๐ฐ๐๐ถ๐ฒ ๐ฑ๐ถ๐ฒ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐ถ๐ป ๐น๐ถ๐ท๐ป ๐ถ๐ ๐บ๐ฒ๐ ๐๐ถ๐ฒ ๐๐ฒ ๐๐ถ๐ท๐ป.
Een goed betoog vergt zowel pathos als logos (en ethos). Toon dat je begaan bent, ja, dat je geeft om iets. Zeker! Maar toon eveneens dat je boodschap beredeneerd is, dat je redenen en argumenten hebt voor hetgeen je beoogt te doen.
Dat is alvast wat ik steeds probeer te doen in mijn communicatie… Maar laat me gerust weten wat jij hiervan denkt. Ik ben benieuwd.
Peace out! <3
dinsdag 16 januari 2024
Pijn maakt het allemaal de moeite!
Het daagt me vandaag hoezeer het leven niet meer is dan een bundel van pijn. Als een zoet brood is ons hele bestaan doorspekt met rozijnen van pijn.
Fysieke pijn door ziekte, honger of ongeval; psychologische pijn door verlies, vernedering of intense teleurstelling; of simpelweg de natuurlijke ontevredenheid die de meesten van ons bij de kraag heeft – we zijn niet blij, niet tevreden met waar we momenteel staan in ons leven.
Verdorie toch! We zijn zelden tevreden, het kan altijd beter. Of minder slecht. Daar ben ik geen uitzondering in. En jij ook niet.
Spontaan moet ik denken aan de woorden van David Hume in Dialogues Concering Natural Religion:
Not satisfied with life, afraid of death. This is the secret chain … that holds us.
Maar zoals ik pleeg te zeggen: het is niet allemaal doom en gloom. Er is een reden dat we niet allemaal van een brug springen. En die reden luidt: betekenisvolheid, zinvolheid.
Doorheen de pijn schemert een diep en intens gevoel van persoonlijke zingeving, een gevoel dat dit er wel degelijk toe doet, dat dit is waar het allemaal om draait. Zelfs wanneer al onze botten gekraakt zijn, onze geest gebroken en al onze projecten tot stof verworden – dan nog is het de moeite wat we hier doen, wat we hier ervaren.
Controversieel als het moge klinken, ik denk dat pijn en zinvolheid hand in hand gaan, dat ze elkaars tegengewicht vormen, als uitersten op eenzelfde schaal. De danspartner van pijn is niet plezier, maar betekenisvolheid.
Maar ik spring vooruit op de dingen. Volgens mij vloeit voldoening als vanzelf voort uit een leven dat in de eerste plaats gericht is op zinvolheid. Ja, ik weet het. Dat klinkt allemaal wollig en vaag. Spreek duidelijk, rare filosoof!
Dit is wat het voor mij de moeite maakt. Me verbonden voelen met anderen, verbonden door de verhalen die we met elkaar delen – soms kwetsbaar, soms stoer en avontuurlijk, soms gewoon zo enorm grappig! Verbonden door wat we samen meemaken – een reis, naar school gaan, erbij zijn wanneer iemand anders er een soepje van maakt. Verbonden door wat we samen bouwen – een relatie, een project, een IKEA-kast.
Ik heb het sterke vermoeden dat dit voor de meeste mensen geldt, maar ben me bewust van de enorme subjectiviteit van wat ik hier neerschrijf. Misschien ben jij anders. Dat is okรฉ.
Ook haal ik grote persoonlijke voldoening door iets nieuw te leren: begrijpen hoe iets of iemand in elkaar zit, wat zijn motivatie is of waarom dat ene plekje tussen mijn ribben raar voelt wanneer ik ruzie heb. Of een nieuwe vaardigheid onder de knie krijgen: spetterende videobewerking, hoe een fantasy kaart te animeren of uitvogelen waarom dat goedkope lichtje uit de Lidl niet werkt, en het fixen.
Weet je nog dat ik zei dat ik vooruit sprong? Wel, nu zijn we daar aanbeland!
Pijn wordt niet alleen overschaduwt door zinvolheid, het werkt er ook mee samen. Pijn is goed, zo lang het niet te extreem of ondraaglijk is.
Mijn irritatie en frustratie dat ik een lichtje kocht dat niet werkt is helemaal goedgemaakt door het feit dat ik het zelf aan de praat gekregen heb. Mind you, ik ben niet zo’n technisch handig persoon, dus het voelt enorm goed dit toch verwezenlijkt te hebben.
En dat is, denk ik, de sleutel van dit hele verhaal: ik zou dat gevoel van voldoening niet gehad hebben mocht het lichtje zonder problemen gewerkt hebben. In feite, ik voel me beter dat het zo gelopen is.
Pijn en moeite vermenigvuldigen de waarde van die zaken die ons leven zinvol maken. En ja, ik zie moeite als een vorm van pijn. Maar da’s okรฉ.
Voelt het niet zoveel zinvoller wanneer je na veel hard werk en tegenslag toch je doel bereikt? Ik vind een diep gesprek hebben met iemand die me aanvankelijk gekwetst heeft duizend keer vervullender dan met iemand die steeds op mijn gevoeligheden let. Okรฉ, goed, misschien geen duizend keer. Maar je vat wat ik wil zeggen.
Hetzelfde fenomeen valt me op bij het leren van vaardigheden: de spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen maken bijvoorbeeld trainen in een martial art, en deze onder de knie krijgen, net heel erg betekenisvol voor me.
En nog dit: heb wat compassie voor elkaar, begrijp hoezeer de overgrote meerderheid van ons simpelweg aan het vechten is met de pijn, tegen de pijn – of ervan aan het weglopen. In deze rivier der ervaring ploeteren we nagenoeg allemaal in dezelfde richting.
vrijdag 5 januari 2024
Een steen. Modder. Rust
‘Pas op!’
Een steen zoeft door de lucht en belandt met een grote plons in een vijver. Druppels spatten in het rond. Mist vliegt alle kanten op en het riet wiegt geschrokken heen en weer.
Een minuut later. Rimpels golven naar de oever als mini-tsunami’s voor insecten. Het water is woelig, onrustig. Het kan niet stil zitten.
Vijf minuten later. Een wolk van modder en plantenresten danst door het water. De steen rust, het water is bruin. Troebel
Vijftien minuten later. Visjes verstoppen zich onder de steen. Het water is helder, rustig en vliegt niet meer in het rond. Alles is altijd al zo geweest – of zo lijkt het.
Dit is wat meditatie met je doet, in mijn ervaring. De vijver is onze geest, de steen alle prikkels die we overdag tegenkomen. Ik weet het, niet bepaald origineel. Maar het is een goed idee, zelfs wanneer je het niet zelf bedacht.
Geef je gedachten, impulsen en emoties de kans al die prikkels te verwerken, laat de steen duidelijk worden in de modder. Een duidelijk pad voorwaarts. In kalmte en duidelijkheid.