(On)draaglijkheid van het zelf

 'Mijn leven, mijn probleem!'

Ja, maar…

Hoe het met je gaat is ook 'het probleem' van anderen. Of beter: anderen dragen ook verantwoordelijkheid over jouw wel en wee.

Nee, ze gaan niet al je problemen oplossen. Ook ben je niet vrijgesteld van je leven omdat het slecht met je gaat. Maar je staat er niet alleen voor.

Nu goed, ik begrijp het wel, dat gevoel vrijgesteld te willen - te 'moeten' - zijn van alle verantwoordelijkheid. Het is de ondraaglijkheid van het zelf in een wereld waarin iedereen zijn eigen project is, waarin iedereen ten volle verantwoordelijk wordt geacht voor zijn eigen slagen of falen, voor zijn eigen goed-voelen of malaise.

Ik begrijp de verleiding van uitspraken als: ''Het is allemaal de schuld van anderen!' of 'Ik ben ziek dus kan er niet aan doen!'

Je zou voor minder! Al die verantwoordelijkheid is verpletterend. En het is ook gewoon onwaar. We zijn niet gebouwd om het gewicht van onze eigen wereld te moeten dragen. We zijn sociale dieren.

Heel vaak kan je niet anders dan steunen op anderen. En ik zou zelfs argumenteren dat het ook zo hoort. Als sociale dieren voelen we ons het beste wanneer we verbonden zijn met elkaar, met anderen.

En we krijgen ook gewoonweg meer gedaan samen! Samenwerking is één van de redenen van ons succes als soort. We bouwen op elkaar, met elkaar.

'Mijn leven, mijn verantwoordelijkheid!'

Ik roep het over de daken, zeker al tien jaar, hoewel misschien niet in die exacte woorden. En ik zat fout. Deels toch…

Wat ik niet zag was dat dat ook samenwerking imliceert. Kwetsbaarheid. Steunen op elkaar.
Want ja, als ik verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn leven, als ik volwassen wil zijn, dan dien ik te erkennen dat ik anderen nodig heb. Want dat is ook gewoon zo…

Ja, ik heb jou nodig om te bereiken wat ik wil, om me recht te helpen wanneer ik val. Maar ik heb jou nog veel meer nodig *als ander*, als unieke persoon waarmee ik verbonden ben, om wiens wel en wee ik veel meer geef dan om dat van mezelf.

Ja, aan jezelf denken is goed, mooi en dik oké. Maar het is onvolledig.

Echter, ik zou nog verder gaan in mijn betoog: mijn problemen - mijn sh*t - zijn ook de problemen van anderen. Het is ook hun verantwoordelijkheid.

Niet omdat ik de last gewoon op anderen afschuif, maar omdat zij op hun beurt om me geven, en misschien zelfs van me houden.

Het is mijn standpunt dat je verantwoordelijkheid zo ver reikt als de mate waarin je geeft om iemand. Ik ben verantwoordelijk voor het welzijn van anderen, *omdat* ik om hen geef.

Uiteraard, het is en blijft hun leven. Ultiem is het aan hen. Maar ik draag ook een deeltje van de last, omdat ik om hen geef.
En omgekeerd: hoewel het mijn leven blijft, is het een gedeelde last.

Dus laten we onthouden dat de mens een sociaal dier is, en elkaar steunen! <3

Is mindfulness de oplossing?

 𝗠𝗶𝗻𝗱𝗳𝘂𝗹𝗻𝗲𝘀𝘀 𝗶𝘀 𝗮𝗹𝘀 𝗸𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁𝘁𝗿𝗮𝗶𝗻𝗶𝗻𝗴: 

𝘩𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘫𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘴𝘵 𝘴𝘵𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯, 𝘸𝘦𝘦𝘳𝘣𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘳

Maar net zoals je spieren sterker maken niet wegneemt dat je een erg zware last te dragen hebt, ja, net zo neemt je geest sterker maken niet weg dat de druk vandaag op jonge mensen extreem hoog is.
Hen weerbaarder maken is mooi, maar het pakt de oorzaak niet aan van al die stress en ellende.

𝗩𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝘀𝘁𝗼𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗞𝗻𝗮𝗰𝗸 𝗱𝗮𝘁 𝗺𝗶𝗻𝗱𝗳𝘂𝗹𝗻𝗲𝘀𝘀 𝘄𝗲𝗶𝗻𝗶𝗴 𝗶𝗺𝗽𝗮𝗰𝘁 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗼𝗽 𝗵𝗲𝘁 𝗺𝗲𝗻𝘁𝗮𝗹𝗲 𝘄𝗲𝗹𝘇𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗷𝗼𝗻𝗴𝗲𝗿𝗲𝗻, 𝗻𝗮𝗱𝗮𝘁 𝘇𝗲 𝘇𝗶𝗰𝗵 𝗵𝗶𝗲𝗿 𝘁𝘄𝗲𝗲 𝗺𝗮𝗮𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗯𝗲𝗸𝘄𝗮𝗮𝗺𝗱 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝘁𝗶𝗷𝗱𝗲𝗻𝘀 𝗱𝗲 𝗹𝗲𝘀.

De onderzoekster vermoedt dat dit grotendeels komt doordat leerlingen er te weinig zelfstandig mee aan de slag zijn gegaan buiten de lessen om. En dat is zeker mogelijk, het zijn ten slotte tieners. Maar ik vraag me spontaan af of er niet andere zaken meespelen.

Bijvoorbeeld. Mindfulness schijnt niet voor iedereen even werkzaam te zijn. Het hangt er wat van af wat de bron van je onrust is.

En dat is mijn andere bezorgdheid. Is dit niet een interne oplossing zoeken voor een extern probleem?
Jongeren weerbaarder maken is mooi, maar het doet niets aan de oorzaken van alle ellende die hen ten deel valt.

𝗪𝗮𝗻𝘁 𝗱𝗲 𝗷𝗼𝗻𝗴𝗲𝗿𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝘇𝗲𝗸𝗲𝗿 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗱. 𝗭𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗰𝗿𝗲𝗮𝘁𝗶𝗲𝗳, 𝗯𝗲𝗴𝗮𝗮𝗻 𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗵𝘂𝗺𝗼𝗿. 𝗨𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗮𝗿𝗱, 𝗶𝗸 𝘃𝗲𝗿𝗮𝗹𝗴𝗲𝗺𝗲𝗲𝗻. 𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗸𝗿𝗶𝗷𝗴.

Twee anekdotische voorbeelden.

Tijdens mijn wandeling gisteren kwam ik voorbij een klas joggende tieners, vrolijk pratend en giechelend, alsof ze rustig een boswandeling aan het maken waren.

Achter de eerste groep volgde hun leraar. Een oudere man – ik schat midden de vijftig – met een rood gezicht en een verbeten uitdrukking. Hij deed zijn uiterste best om hen bij te houden, ademhaling puffend, moeizaam maar gecontroleerd.

‘Knap dat hij zo meeloopt,’ dacht ik. En toen viel het me op dat een tweede groepje tieners een eindje achter hem volgde, hun bezorgde blik op zijn wiegende rug gericht. Ik was ontroerd.

Tijdens diezelfde wandeling kwam ik ook voorbij de uitnodiging voor een fuif van de plaatselijke Chiro. Het belooft zwaar feesten te worden: 𝘪𝘵’𝘴 𝘨𝘰𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘢 𝘣𝘭𝘢𝘴𝘵; 𝘫𝘰𝘪𝘯 𝘶𝘴 𝘢𝘵 𝘊𝘩𝘪𝘳𝘰𝘴𝘩𝘪𝘮𝘢.

Het duurde even voor het tot me doordrong. Verbijsterd keerde ik op mijn stappen terug, keek naar het bericht en moest er hartelijk om lachen. Goed gevonden!

Geniet van je weekend! <3

Wat te doen als je verliefd bent op een ander?

Stel, je zit in een lange relatie en alles gaat goed, jullie komen goed overeen, je leven staat op rolletjes… MAAR. Plots merk je verliefde gevoelens op bij jezelf, verliefde gevoelens voor een ander. Wat nu? 😓

👉 Je merkt het aan je buikgevoel: dat vreemd knagende gevoel dat ze soms 'vlinders in de buik' noemen.

👉 Je merkt het aan je eigen gedrag, hoe je plots extra lief en meegaand bent met die persoon.

👉 Je merkt het aan de onrust die je voelt en dat je aan niets anders kan denken.

ZUCHT.

Het lijkt een hopeloze situatie, eentje waarin welke beslissing je ook neemt: het veroorzaakt moeilijkheden. En dat klopt. Het is inderdaad moeilijk. Maar het is ook een kans op groei, verandering en toenadering.

💪 Dit is mijn oplossing, want het overkwam mij. Dit is wat JIJ kan doen als je verliefd bent op een ander.

Overzicht

1. Why, oh why?!

    a) Inbalans zelf

    b) Tekort in je relatie

    c) 4 jaar

2. Omgaan met emoties

3. Praktische beslissing

    a) Niet goed in je vel

    b) Je relatie heeft tekorten

    c) Dit kan je doen bij tekorten

1. Why, oh why?!

Eerst en vooral is het cruciaal dat je nagaat waarom je verliefd werd op die andere persoon. Wat maakt dat je je plots aangetrokken voelt?

Enerzijds kan dat aan de persoon zelf liggen: je voelt je spontaan aangetrokken tot bepaalde types. De redenen hiervoor liggen in je verleden: de relatie die je met je ouders had, wat je geleerde dynamiek van aantrekken is, je hechtingsstijl…

Wat dat betreft is deze verliefdheid net erg interessant: je krijgt een inkijk in hoe jij functioneert, het is een kans jezelf beter te leren kennen, ook al is de situatie, uiteraard, frustrerend. Dat begrijp ik. 

Ik, bijvoorbeeld, ben spontaan aangetrokken tot warme, zorgzame, moederlijke vrouwen die wat 'gebroken' zijn - voor mij voelt het alsof hen redden me van hun liefde zal verzekeren. En ik hou ook van lang, donker haar. 😀

Anderzijds is het ook zo dat wanneer je relationele behoeften niet voldoende bevredigd worden, de kans groter is dat je je aangetrokken voelt tot iemand anders. Met andere woorden: als je niet voldoende krijgt van wat jij voelt nodig te hebben, ga je elders zoeken, bewust of onbewust. 

Dit heeft alvast drie mogelijke oorzaken

a) Inbalans zelf

Je kan je op dit moment minder goed in je vel voelen, je kan in de knoop zitten. Sommige mensen zoeken de oplossing van die knoop met zichzelf bij anderen, ze gaat op zoek naar die ene geweldige persoon die hen kan ontwarren, of die de pijn en het ongemak kan wegnemen. Ze worden verliefd.

b) Tekort in je relatie

Het kan ook uiteraard zijn dat je werkelijk niet haalt uit je relatie wat je nodig hebt. Het kan zijn dat er afstand gegroeid is tussen jullie beiden, of dat je elkaar te veel als vanzelfsprekend neemt, of dat je wat meer afwisseling, wat meer 'vuur' nodig hebt. 

De essentie is dat je niet uit je relatie haalt wat je nodig hebt, om wat voor reden dan ook.

c) 4 jaar

Tot slot mag je niet vergeten dat voor veel koppels 4 jaar een moeilijke drempel is. Dit is vaak een breekpunt.

De reden hiervoor ligt in ons evolutionair verleden, vermoeden wetenschappers. Dit zou de tijd zijn die een kind nodig heeft om voldoende onafhankelijkheid en weerbaarheid te krijgen om te overleven met slechts één ouder. Hard, ik weet het, maar een realiteit.

De belangrijkste les die je moet onthouden uit dit gegeven is ook niet te hard voor jezelf te zijn. Het is een biologisch gegeven. En het is niet onoverkomelijk. 😉

2. Omgaan met emoties

Verliefdheid is soms een moeilijke emotie om mee om te gaan, zeker als ze ongewenst is. Toch ontdekte ik een aantal handvaten.

Ten eerste is het belangrijk je verliefdheid niet te proberen onderdrukken. Dat lukt toch niet. En het wreekt zich. 

Wat je wel kan doen is je blootstelling verminderen, want emoties worden vaak getriggerd of aangewakkerd door situaties waarin je je bevindt en de gedachten die je daarbij hebt.

Concreet: zorg dat je minder contact hebt met die persoon waar je verliefd op bent, of als dat niet gaat, vermijd het soort contact dat olie op het vuur van je verliefdheid gooit. 

In mijn geval, bijvoorbeeld, deel ik best niet teveel persoonlijke, kwetsbare informatie. En ik laat me best niet overladen door haar warme woorden of hulp; en ik probeer ook best geen indruk te maken op haar.

3. Praktische beslissing

Wat je wel kan doen is je verliefdheid aangrijpen als een kans om jezelf te leren kennen. En het feit dat je verliefdheid voelt is een deel van jezelf dat iets met je communiceert. Ontdek wat precies.

Eenmaal je daar een beeld van hebt, kan je ook praktische beslissingen nemen.

a) Niet goed in je vel

Als bijvoorbeeld blijkt dat je je niet goed in je vel voelt, kan je daar aan werken. Want weet dat, hoe sterk de drang ook lijkt: die geweldige andere persoon zal het nooit, maar dan ook nooit voor jou kunnen oplossen. Dat moet je zelf doen. Het beste dat deze kan doen is, zoals die nu doet, je helpen inzicht te krijgen in je eigen situatie en hoe jij in elkaar zit.

Wat het probleem ook is: pak dat aan. Gaat het over zelfwaarde? Machteloosheid? Een negatief zelfbeeld? Eenzaamheid? Onverwerkt trauma? Werk er aan!

Zoek concrete, praktische oplossingen. Zoek professionele hulp. En vergeet ook niet dat je je verhaal kan delen met anderen. Delen helpt alles op een rijtje te krijgen, en het helpt wat je meemaakt een plaats te geven.

b) Je relatie heeft tekorten

Als blijkt dat je relatie zelf tekorten heeft, dan zijn er twee routes die je kan nemen. Belangrijk is dat je die tekorten eerst goed blootlegt. En dit wil niet zeggen verwijten gooien, maar wel nagaan waar jij behoefte aan hebt. Het is positief geformuleerd.

Bijvoorbeeld: 'ik heb nood aan meer leuke tijd samen; ik heb nood aan meer fysieke intimiteit; ik zou graag diepere gesprekken hebben…'.

c) Dit kan je doen bij tekorten

De eerste route is direct ook de meest radicale: er is zoveel mis met je huidige relatie dat je niet inziet hoe je die nog kan redden. Het is dan ook beter ermee te stoppen.

Merk op dat dit nog niet direct wil zeggen dat je moet intrekken bij die ander. Want er komt enorm veel kijken bij een relatie, zowel praktisch als emotioneel. In mijn bescheiden ervaring is het belangrijk voldoende tijd tussen twee relaties te laten. Maar aan jou de keuze.

De tweede route is akte nemen van je behoeften en op zoek gaan naar een manier om je behoeften alsnog te bevredigen binnen je huidige relatie. 

Stap één is dan ook: SPREEK ZE UIT!

Laat je partner weten wat je nodig hebt, zonder te eisen, zonder te verwijten, zonder kritiek te hebben. Voer een gesprek. En vraag naar zijn/haar noden! Want een relatie stroomt in twee richtingen. Wie weet heeft je partner ook onbevredigde noden. 

Het hebben van dit gesprek alleen al kan jullie dichter bij elkaar brengen.

En dichter bij elkaar komen is sowieso een goed tegengif tegen ongewenste verliefdheid. Want hoe sterker de affectie is, hoe minder ruimte er is voor die nieuwe verliefdheid. Althans in mijn ervaring.

Ikzelf, bijvoorbeeld, heb afgesproken meer leuke en romantische dingen te doen mijn mijn partner: een BBQ, een Romeins festival…

En ik probeer mijn kwetsbaarheid meer onder woorden te brengen.

Zo, ik hoop jou ook een stapje verder geholpen te hebben met je verliefdheid. 

Take heart, my friend! 💗

Afgebroken verliefdheid

Ik ga eerlijk zijn: ik hou niet van verliefdheid. Nee, ik vind het een vervelende, pijnlijke en ronduit onwenselijke emotie.

Het is een emotie waar je als mens moeilijk voorbij kan, maar desalniettemin vind ik het onwenselijk.

Waarom vind ik dat? Wel, de aanleiding van dit schrijven is dat ik momenteel een tanende verliefdheid ervaar die nooit ingelost zal worden.

Maar er zijn uiteraard ook enkele redenen waarom ik niet hou van verliefdheid, redenen die los staan van mijn situatie. Ik ervaar hetzelfde wanneer de 'liefde' wel van twee kanten komt.

Ik wil graag op die redenen ingaan. Het staat je vrij mee te volgen en zelfs om het nonsens te vinden. ;-)

Dit is nummer één. Verliefdheid is een gemaskeerd persoonlijk verlangen, iets dat je voor jezelf wil.

Nu, versta me niet verkeerd: het is ok om aan jezelf te denken, om iets - of zelfs iemand - te willen. Maar jezelf aanpraten dat je het doet omdat je om die andere persoon geeft, omdat je van hem houdt - please. 

In de eerste plaats gaat het over jouw verlangen samen te zijn met die persoon, iets met haar op te bouwen misschien. Je bent op dit punt geïnvesteerd omdat jullie belangen (lijken) samen (te) vallen.

Een verlangen dat overigens gebaseerd is op een rooskleurige projectie, een droombeeld van de ander dat tegelijkertijd samenvalt met een hele hoop van jouw onderliggende diepe wensen en verlangens. Dit herken je aan het clichématige 'hij kan niks verkeerd doen in mijn ogen'-achtige sentiment dat karakteristiek is voor de arme ziel die in een staat van verliefdheid verkeert.

Kort gesteld: als je verliefd bent hou je niet van de andere persoon, je houdt van het idee van wat samenzijn met die andere persoon voor jou kan betekenen. In mijn bescheiden visie is het slechts in een latere fase dat liefde kan groeien.

Zoals ik elders al schreef geloof ik wel dat verliefdheid een natuurlijke en in veel gevallen vruchtbare voedingsbodem kan zijn voor het naar elkaar toegroeien van twee personen, gegeven dat deze, los van het al te veel vertekende perspectief van de verliefdheid, voldoende bij elkaar passen op vlak van functioneren, denken en waarden. (En misschien ook uiterlijk, dat laat ik vanwege twijfel nu even buiten beschouwing.)

Wat de verdoken zelfzucht van verliefdheid betreft. Je hoeft maar te kijken naar wat er gebeurt met iemand die op deze of gene wijze afgewezen wordt door het object van zijn affectie: het inzicht dat jullie niet samen zullen zijn roept diepe pijn, woede en soms zelfs koppige ontkenning op. 
Ik ben van mening dat mocht je waarlijk geven om de ander en diens welzijn, dat het je niet op die manier zou treffen. De pijn betreft jezelf, en jouw teleurstelling, het aan dingelen vallen van die noden en verlangens welker inlossing je zag in het ideaalbeeld van de ander.

En ook dit frustreert me aan deze geestesgesteldheid: ik begrijp dit alles, ik begrijp de machinaties van mijn geest. Ik begrijp dat wat ik voel de utopische projectie is van het vervullen van mijn verlangens. Ik begrijp dat ze er niet alleen niet aan kan doen dat wij niet samen zullen zijn - ze wéét het niet eens. Hoe is het dan rationeel dat ik kwaad ben op haar?

Wel, het zit alvast een rationale achter: die van gekwetst zijn, pijn hebben. Net zoals je soms razend kwaad kan vloeken tegen de tafel waar je met je grote teen tegen gekwakt bent, net zo is dit intern foeteren waar ik me aan bezondig - met een beladen woord - een natuurlijke menselijke respons.

Maar net als de tafel, houdt het geen steek haar iets kwalijk te nemen. En dat maakt het ingewikkeld, want ik denk dat mensen - mezelf incluis - hun vloektijd nodig hebben. Je moet even kunnen razen en tieren, al dan niet luidop. Dat is een manier van je pijn verwerken.

Ik hoop dat dit neerschrijven me helpt een stapje verder tot aanvaarding te komen, een stapje dichter bij het helen, bij het herkalibreren van mijn verlangens opdat wens en mogelijkheid terug in overeenstemming zijn. 

Het bange kind in jou geruststellen

De dromen en ambities, maar ook zorgen en gevoeligheden van je jongere zelf zijn niet verdwenen. Zo kan je nog altijd dezelfde neiging tot rebellie voelen als toen je een tiener was, of de angst en onzekerheid die je als klein kind ervaren heb.

Laten we het hebben over dat kleine, bange kind. Want soms stoppen we aspecten van onze persoonlijkheid - wensen, emoties, verlangens - ergens in een klein kamertje van onze geest, gooien de sleutel weg en kijken nooit meer om. 

Of dat proberen we toch. Want dat deel van onszelf zit daar nog steeds, vaak met zorgen die het niet alleen als heel reëel ervaart, maar die ook niet aangekaart worden - integendeel, ze worden weggewuifd.

Bijvoorbeeld.

Stel je dit eens voor, je hebt honger, en zegt tegen je moeder: 'mama, ik heb honger'.

Waarop zij antwoordt: 'dat is niet waar, zeg dat nooit meer!'

Met zo'n respons wordt je behoefte niet bevredigt. Nee, het is erger: met zo'n respons daagt het besef dat je misschien helemaal geen eten zal krijgen van je moeder. Paniek!

Net zo gaat het met de zorgen, ambities en verlangens die we onderdrukken. Het is alsof we voortdurend tegen onszelf zeggen: 'val me daar niet mee lastig!'

Maar dat deel van onszelf blijft op zijn honger zitten. Het begint tegen de muren te bonken, ons leven moeilijker te maken. Het verstoort je nachtrust en vult je dagen met stress en spanning.

Althans, zo verging het mij. Er zit een bang kind in me dat niet voldoende gerustgesteld geweest is, en nog steeds smacht naar die geruststelling. Mijn ouders kunnen dat niet meer doen, noch mijn partner. Het is te laat, het zou niet echt iets uitmaken. 

Waarom? Omdat ik de angst, onzekerheid en stress van destijds geïnternaliseerd heb. Het is iets van toen, niet nu. Dus hoewel je mij misschien wel even kan kalmeren, zal de angst terugkeren omdat ik mezelf niet geruststel. Het is deel geworden van wie ik ben, een deel dat ik niet genoeg of niet de juiste aandacht geef. 

Dus hoe pak je dat aan?

Deze nacht daagde het me. Hoe kan je je innerlijke kind geruststellen? Ik vond een manier die ik graag wil delen. Wat werkt voor mij, kan werken voor jou. :)

1. Praat met je innerlijke kind. Spreek het aan op een open, nieuwsgierige, liefdevolle manier. Laat het weten dat je er bent voor dat kind en dat je graag wil weten hoe het met hem gaat, wat er allemaal leeft.

Luister begripvol en empathisch naar wat er boven komt drijven. Vraag door. Toon je medeleven en interesse. En. Gebruik. Geen. Moeilijke. Taal.

Onthoud: je bent met een kind aan het praten, dit is niet het moment om te etaleren met abstracte nuances, obscuur lexicon of gelaagde grammatica.

2. Ga samen op zoek naar wat er aan de hand is. Neem je innerlijke kind bij de hand en ontdek samen hoe de vork aan de steel zit: echt, feitelijk, in de realiteit. Wat is het waar je allemaal bang voor bent? Wat maakt je nu bang? Want er is bijna altijd een concrete trigger. Ontdek die triggers. En kijk hoe de zaken er concreet voorstaan.

Wees realistisch: lieg niet, verbloem niet en overdrijf niet. De bedoeling is jouw huidige situatie in kaart brengen, zodat jij en vooral je innerlijke kind weten waar je aan toe bent.

3. Onderzoek wat je kan doen. Goed, je hebt iets gevonden: een trigger, een probleem, iets waar je innerlijke kind zich zorgen over maakt. Ga samen op zoek naar wat jij concreet kan doen om je de situatie te verbeteren. Ook hier: wees daar eerlijk en realistisch in.

Wanneer je iets vindt dat je kan doen: doe het dan, of beloof het te doen en hou je woord.

4. Ga na wat er zou gebeuren als je angst een realiteit werd. Stel dat het waar was, stel dat het gebeurde - wat dan? Onderzoek dit met een realistische bril. In veel gevallen is het allemaal zo erg niet als wat ons innerlijke kind vreest. Laat het dat ook weten, ja, toon het dat het oké is, dat die situatie niet het einde van de wereld betekent.

5. Laat weten dat je er bent, laat je innerlijke kind weten dat je er altijd voor hem bent, dat je hem graag ziet en dat hij niet alleen is met zijn zorgen.

Veel succes!

Stil als een schelpje in de oceaan

Wie ben jij en wat drijft jou?

Je wereld is druk. Je bent voortdurend bezig met het schip van je huishouden boven water te houden, met je rekeningen te betalen, en te zorgen dat je je to-do’s op het werk sneller kan afronden dan je vorig kwartaal deed.

In die hectiek verlies je soms uit het oog waar het voor jou eigenlijk allemaal om draait. Je loopt jezelf voorbij, zinkt in een burn-out, bent permanent uitgeput en voortdurend in een modus van zuiver overleven. Alles voelt zwart, wit en grijs.

Een goede manier om weer kleur te geven aan je leven, is opnieuw conecteren met jezelf.

Deze meditatie is één manier waarop je dit kan doen: stil zijn als een schelpje in de oceaan.

Het houdt in dat je een rustig, ongestoord moment voor jezelf kies. Zelf doe ik dit graag in bad of al wandelend. Sluit eventueel je ogen en laat je gedachten en emoties gewoon voorbijrollen, zonder dat je overgaat tot actie, zonder dat je beslissingen neemt. Je denkt gewoon wat je denkt, voelt wat je voelt en wilt wat je wilt, zonder dat er iets gebeurt. Je laat je gewoon meestromen zonder iets te doen.

Algauw zal je merken hoe je geest en je gedachten uit lagen lijken te bestaan, lagen met elk hun eigen stromingen, richting en kleur.

Wat bovenaan het bewustzijn drijft en direct je aandacht vangt, is meestal eerder direct of praktisch. Dagelijkse beslommeringen, dagtaken of wat er nog allemaal te doen staat morgen. Of, recente gebeurtenissen en hun emotionele, sociale of praktische impact.

En zo lang je actief blijft, zo lang je probeert iets gedaan te krijgen in de automatische piloot van de doe-modus, ja zo lang blijf je al watertrappelend in de bovenste laag, ook al is het water net onder je voeten wild en woelig, net buiten je bereik. Zelfs wanneer je heel even je ogen sluit en in jezelf keert, zal je meedrijven op deze bovenste laag.

Maar, bied je geen weerwerk en volg je de storming als een schelp in het water, dan zal je langzaam maar zeker zinken naar wat dieper ligt. Je aandacht zal als vanzelf verschuiven naar onderliggende noden en bezorgdheden, je raakt aan het waarom van veel van je dagdagelijkse bezigheden, je raakt aan wat ze willen zeggen op een dieper niveau, wat ze met je doen, welke verlangens of net gevoeligheden ze raken.

Blijf je nog langer onbeweeglijk, dan zink je door in de donkere diepzee van wat jou fundamenteel drijft. Het gaat dan over wat voor jou het leven en alle hustle zinvol maakt, waarom het voor jou de moeite is - of net waarom waar je nu staat net helemaal niet de moeite is.

Ook raak je aan wie je bent, je identiteit, dat verhaal dat je onbewust gesponnen hebt om die myriade aan ervaringen, gedachten en emoties te binden tot een samenhangend geheel.

Maar goed, hoe diep wil jij afdalen in jezelf? Laat het me maar weten in de comments below. En veel succes!

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁!

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁! 

Zeker. Maar niet als modus operandi, niet als manier van in het leven staan en dagelijks functioneren.

Voortdurend en altijd het onderste uit de kan willen halen is geen goed idee. Waarom? Wel, zo’n manier van werken is bijzonder afmattend en stresserend. En niet duurzaam. Het staat even stevig op zijn pootjes als een boom zonder wortels: de kleinste windvlaag doet ‘m omvallen! 

Je hebt geen speelruimte voor tegenslagen, voor wanneer blijkt dat er extra inspanning nodig is. Wat nu? Dit gaat toch niet? Je kan niet nog meer erbij nemen, want je zit al op je hoogste kunnen, op je grens. 

De grens van je kunnen is eigenlijk als een overvol vat dat gaat overlopen vanaf je er iets in stopt, vanaf iemand er tegen loopt. 

Volgens mij is het belangrijk te zorgen dat je speelruimte hebt, dat je plaats laat voor onverwachte situaties, dat je het vat niet tot op de rand vult. 

And now: breathe.

Zie de zon en wijs ernaar ⛅

 Dit leerde ik van mijn stiefmoeder. :o

🤔 Eén van de meest onderschatte manieren van leren, is leren door te kijken. Kijk hoe iemand iets doet, eerder dan wat hij zegt te doen of de instructies te volgen. Kijk! 

🙏 Dit heet mitori geiko in de Japanse krijgskunde. Leren door te kijken. Of ‘stelen met de ogen’ zoals een Japanse sensei het me ooit toevertrouwde.

🧐 En dat deed ik. Kijken, opletten en aandachtig zijn wanneer mijn stiefmoeder omgaat met andere mensen. Want ze doet dat goed.

😊 Telkens ze iemand ontmoet, of terugziet na langere tijd, gaat ze op zoek naar iets positief aan die persoon, iets dat ze leuk vindt. En ze zegt dat dan ook! 😁

Dit kan gaan over een nieuw kapsel, er enthousiast uitzien, lof dat ze van iemand anders hoorde. <3

👉 Het maakt niet uit, stap 1 is steeds: 𝘃𝗶𝗻𝗱 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲𝗳 𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗴 𝗱𝗮𝘁 𝗱𝗶𝗿𝗲𝗰𝘁.

Hoe leuk en leerzaam! Het staat mijlenver van die denk ik nogal Vlaamse neiging alles te zien dat mis is, en het helft van de keren dan ook te zeggen. 😅

Geniet van je week en zie de zon, niet (enkel de wolken) ⛅ <3

Bekritiseerd de criticus

 Dit moet er even uit. Misschien kan jij helpen.

Ik zie steeds overal fouten. Bij anderen én bij mezelf. Dat is bijzonder vermoeiend!

Overal onwaarheden, schrijffouten, uitzonderingen op de regel. Ik doe niet anders. Ik zie alleen dat: de wat niet goed is.

Een negatieve stroom van kritiek en veroordelingen die slechts zelden mijn lippen verlaat. Ik weet wel beter. Gelukkig. Want het is niet constructief anderen daarmee te overladen.

Als troebel water welt de kritiek maar op in mijn gedachten, hoger en hoger, tot mijn geest er volledig mee gevuld is. Koud. Donker. En zwaar.

En vandaag bekritiseer ik dat ik te veel bekritiseer. Oh, de ironie is nooit veraf!

Dus ja, heeft iemand een techniek, een oefening of gewoon tips om minder (negatief) kritisch te zijn?

Overreden kat

 De dood. Ja, het spijt me, ik weet dat het zondag is, maar we moeten er over praten.

_

Als samenleving zijn we geneigd onze ontmoetingen met de dood zo veel mogelijk toe te dekken en op afstand te houden.

_

Denk bijvoorbeeld maar hoe ver we eigenlijk af staan van onze voedselbronnen - die planten en dieren die we opeten. Hun dood is een ver-van-mijn-show. Of onze ouderen die we wegstoppen in woonzorgcentra en rusthuizen.

_

Ik begrijp het. Ik schrijf deze tekst niet om iets aan te klagen, maar om te praten. Ik wil praten over hoe verdraaid ongemakkelijk het voelt de dood tegen te komen, er aan te denken. Het is als in de zon kijken: je kan het maar even doen, en wil zo snel als mogelijk wegkijken opdat het niet op je netvlies gebrand staat.

_

Toch denk ik dat het een goed idee is er zo nu en dan bij stil te staan, en vooral niet weg te kijken wanneer je de dood tegenkomt. Het maakt deel uit van wat het wil zeggen om een levend wezen van vlees en bloed te zijn. En het is het slotstuk op je eigen grand performance. Je enige performance.

_

Memento mori, gedenk de dood, is sinds jaar en dag een schokkende inspirational quote die ons aanzet het beste te halen uit ons leven, niet bij de pakken te zitten. Te waarderen wat we wel hebben, wat we nú hebben.

 _

Wat brengt me ertoe dit te schrijven? Gisteren tijdens het wandelen, ontdekten we met afschuw dat er een aangereden kat in de berm bij ons huis ligt. Een kat die heel erg lijkt op de mijne.

_

Het greep me enorm aan. Nog steeds. Een echo van eerder verdriet…

Maar zijnde een filosoof erken ik mijn kansen voor groei. Het helpt sowieso om te schrijven. En zoals altijd deel ik mijn gedachten en ervaringen in de hoop dat iemand anders er ook wat aan heeft.

Gezaag over modewoorden

'Knallen', een vrij recent modewoord. En ik hou er niet van, dat woord.

Wat een explosieve coctail van gespeeld enthousiasme en prestatiedrang!

Het doet me terugdenken aan het PR-modewoord van enkele jaren geleden: 'Goesting'.

Nog zo'n modewoord is 'topper', waarbij het onderwerp zich ofwel letterlijk, ofwel metaforisch in de hoogte begint. Maar serieus, het ademt hiërarchie en het zich vergelijken van mensen.

Want als iemand een 'topper' is, impliceert dat dat andere mensen dit niet zijn - want als iedereen aan de top staat, zou ik dit bezwaarlijk een top noemen.

Strengere abortusregels in Spanje

 𝗦𝘁𝗿𝗲𝗻𝗴𝗲𝗿𝗲 𝗮𝗯𝗼𝗿𝘁𝘂𝘀𝗿𝗲𝗴𝗲𝗹𝘀 𝗶𝗻 (𝗱𝗲𝗹𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻) 𝗦𝗽𝗮𝗻𝗷𝗲.

Van wat ik begrepen heb zal vrouwen die abortus aanvragen een aantal medische tests aangeboden worden, waarvan sommige blijkbaar neer komen op het tonen van een echografie van de foetus - waarop duidelijk menselijke kenmerken als gezicht, handjes, voetjes ect te onderscheiden zijn. Evenzo mogen ze naar de hartslag luisteren.

Dit allemaal om zo een beter geïnformeerde beslissing te kunnen maken. Nu, goed, kijk, ik ben geen vrouw en zal hoogstwaarschijnlijk nooit zwanger worden. Maar ik heb twijfels of dit soort actie zorgt voor een beter geïnformeerde keuze. Integendeel. Ik ben geneigd te denken dat het de keuze net zal laten vertroebelen door emoties. Handjes zien en een hartslag horen van je foetus lokt, lijkt me, een sterke emotionele reactie uit.

Niet dat ik tegen emoties ben of dat emoties geen plaats hebben in deze zaak - uiteraard niet!

Maar ik kan me voorstellen dat iemand die kiest voor abortus dit doet op vooral rationele gronden, met andere woorden: omdat ze inzien dat het beter zou zijn dat kind niet op de wereld te brengen.

Ik spreek dan weer wel uit ervaring wanneer ik zeg dat handelen op rationele gronden - weten dat het 𝘧𝘰𝘳 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘦𝘴𝘵 is - bijzonder moeilijk kan zijn wanneer je geplaagd wordt door hevige emoties.

En daar komt nog een uitdaging bij: wanneer het rationeel gezien, vanuit jouw perspectief, een betere keuze is abortus te plegen - welja, die beslissing wordt nog veel zwaarder wanneer je je plots gaat hechten aan de foetus, iets dat eerder geneigd is te gebeuren wanneer je dergelijke zaken zoals handjes of een hartslag waarneemt - we zijn maar mensen hé!

Enfin, een hele tirade. Mijn positie ligt niet vast, maar ik ben wel 'getriggered' (niet in traumatische zin).

Wat denk jij hierover?