Afgebroken verliefdheid

Ik ga eerlijk zijn: ik hou niet van verliefdheid. Nee, ik vind het een vervelende, pijnlijke en ronduit onwenselijke emotie.

Het is een emotie waar je als mens moeilijk voorbij kan, maar desalniettemin vind ik het onwenselijk.

Waarom vind ik dat? Wel, de aanleiding van dit schrijven is dat ik momenteel een tanende verliefdheid ervaar die nooit ingelost zal worden.

Maar er zijn uiteraard ook enkele redenen waarom ik niet hou van verliefdheid, redenen die los staan van mijn situatie. Ik ervaar hetzelfde wanneer de 'liefde' wel van twee kanten komt.

Ik wil graag op die redenen ingaan. Het staat je vrij mee te volgen en zelfs om het nonsens te vinden. ;-)

Dit is nummer één. Verliefdheid is een gemaskeerd persoonlijk verlangen, iets dat je voor jezelf wil.

Nu, versta me niet verkeerd: het is ok om aan jezelf te denken, om iets - of zelfs iemand - te willen. Maar jezelf aanpraten dat je het doet omdat je om die andere persoon geeft, omdat je van hem houdt - please. 

In de eerste plaats gaat het over jouw verlangen samen te zijn met die persoon, iets met haar op te bouwen misschien. Je bent op dit punt geïnvesteerd omdat jullie belangen (lijken) samen (te) vallen.

Een verlangen dat overigens gebaseerd is op een rooskleurige projectie, een droombeeld van de ander dat tegelijkertijd samenvalt met een hele hoop van jouw onderliggende diepe wensen en verlangens. Dit herken je aan het clichématige 'hij kan niks verkeerd doen in mijn ogen'-achtige sentiment dat karakteristiek is voor de arme ziel die in een staat van verliefdheid verkeert.

Kort gesteld: als je verliefd bent hou je niet van de andere persoon, je houdt van het idee van wat samenzijn met die andere persoon voor jou kan betekenen. In mijn bescheiden visie is het slechts in een latere fase dat liefde kan groeien.

Zoals ik elders al schreef geloof ik wel dat verliefdheid een natuurlijke en in veel gevallen vruchtbare voedingsbodem kan zijn voor het naar elkaar toegroeien van twee personen, gegeven dat deze, los van het al te veel vertekende perspectief van de verliefdheid, voldoende bij elkaar passen op vlak van functioneren, denken en waarden. (En misschien ook uiterlijk, dat laat ik vanwege twijfel nu even buiten beschouwing.)

Wat de verdoken zelfzucht van verliefdheid betreft. Je hoeft maar te kijken naar wat er gebeurt met iemand die op deze of gene wijze afgewezen wordt door het object van zijn affectie: het inzicht dat jullie niet samen zullen zijn roept diepe pijn, woede en soms zelfs koppige ontkenning op. 
Ik ben van mening dat mocht je waarlijk geven om de ander en diens welzijn, dat het je niet op die manier zou treffen. De pijn betreft jezelf, en jouw teleurstelling, het aan dingelen vallen van die noden en verlangens welker inlossing je zag in het ideaalbeeld van de ander.

En ook dit frustreert me aan deze geestesgesteldheid: ik begrijp dit alles, ik begrijp de machinaties van mijn geest. Ik begrijp dat wat ik voel de utopische projectie is van het vervullen van mijn verlangens. Ik begrijp dat ze er niet alleen niet aan kan doen dat wij niet samen zullen zijn - ze wéét het niet eens. Hoe is het dan rationeel dat ik kwaad ben op haar?

Wel, het zit alvast een rationale achter: die van gekwetst zijn, pijn hebben. Net zoals je soms razend kwaad kan vloeken tegen de tafel waar je met je grote teen tegen gekwakt bent, net zo is dit intern foeteren waar ik me aan bezondig - met een beladen woord - een natuurlijke menselijke respons.

Maar net als de tafel, houdt het geen steek haar iets kwalijk te nemen. En dat maakt het ingewikkeld, want ik denk dat mensen - mezelf incluis - hun vloektijd nodig hebben. Je moet even kunnen razen en tieren, al dan niet luidop. Dat is een manier van je pijn verwerken.

Ik hoop dat dit neerschrijven me helpt een stapje verder tot aanvaarding te komen, een stapje dichter bij het helen, bij het herkalibreren van mijn verlangens opdat wens en mogelijkheid terug in overeenstemming zijn.