De dromen en ambities, maar ook zorgen en gevoeligheden van je jongere zelf zijn niet verdwenen. Zo kan je nog altijd dezelfde neiging tot rebellie voelen als toen je een tiener was, of de angst en onzekerheid die je als klein kind ervaren heb.
Laten we het hebben over dat kleine, bange kind. Want soms stoppen we aspecten van onze persoonlijkheid - wensen, emoties, verlangens - ergens in een klein kamertje van onze geest, gooien de sleutel weg en kijken nooit meer om.
Of dat proberen we toch. Want dat deel van onszelf zit daar nog steeds, vaak met zorgen die het niet alleen als heel reëel ervaart, maar die ook niet aangekaart worden - integendeel, ze worden weggewuifd.
Bijvoorbeeld.
Stel je dit eens voor, je hebt honger, en zegt tegen je moeder: 'mama, ik heb honger'.
Waarop zij antwoordt: 'dat is niet waar, zeg dat nooit meer!'
Met zo'n respons wordt je behoefte niet bevredigt. Nee, het is erger: met zo'n respons daagt het besef dat je misschien helemaal geen eten zal krijgen van je moeder. Paniek!
Net zo gaat het met de zorgen, ambities en verlangens die we onderdrukken. Het is alsof we voortdurend tegen onszelf zeggen: 'val me daar niet mee lastig!'
Maar dat deel van onszelf blijft op zijn honger zitten. Het begint tegen de muren te bonken, ons leven moeilijker te maken. Het verstoort je nachtrust en vult je dagen met stress en spanning.
Althans, zo verging het mij. Er zit een bang kind in me dat niet voldoende gerustgesteld geweest is, en nog steeds smacht naar die geruststelling. Mijn ouders kunnen dat niet meer doen, noch mijn partner. Het is te laat, het zou niet echt iets uitmaken.
Waarom? Omdat ik de angst, onzekerheid en stress van destijds geïnternaliseerd heb. Het is iets van toen, niet nu. Dus hoewel je mij misschien wel even kan kalmeren, zal de angst terugkeren omdat ik mezelf niet geruststel. Het is deel geworden van wie ik ben, een deel dat ik niet genoeg of niet de juiste aandacht geef.
Dus hoe pak je dat aan?
Deze nacht daagde het me. Hoe kan je je innerlijke kind geruststellen? Ik vond een manier die ik graag wil delen. Wat werkt voor mij, kan werken voor jou. :)
1. Praat met je innerlijke kind. Spreek het aan op een open, nieuwsgierige, liefdevolle manier. Laat het weten dat je er bent voor dat kind en dat je graag wil weten hoe het met hem gaat, wat er allemaal leeft.
Luister begripvol en empathisch naar wat er boven komt drijven. Vraag door. Toon je medeleven en interesse. En. Gebruik. Geen. Moeilijke. Taal.
Onthoud: je bent met een kind aan het praten, dit is niet het moment om te etaleren met abstracte nuances, obscuur lexicon of gelaagde grammatica.
2. Ga samen op zoek naar wat er aan de hand is. Neem je innerlijke kind bij de hand en ontdek samen hoe de vork aan de steel zit: echt, feitelijk, in de realiteit. Wat is het waar je allemaal bang voor bent? Wat maakt je nu bang? Want er is bijna altijd een concrete trigger. Ontdek die triggers. En kijk hoe de zaken er concreet voorstaan.
Wees realistisch: lieg niet, verbloem niet en overdrijf niet. De bedoeling is jouw huidige situatie in kaart brengen, zodat jij en vooral je innerlijke kind weten waar je aan toe bent.
3. Onderzoek wat je kan doen. Goed, je hebt iets gevonden: een trigger, een probleem, iets waar je innerlijke kind zich zorgen over maakt. Ga samen op zoek naar wat jij concreet kan doen om je de situatie te verbeteren. Ook hier: wees daar eerlijk en realistisch in.
Wanneer je iets vindt dat je kan doen: doe het dan, of beloof het te doen en hou je woord.
4. Ga na wat er zou gebeuren als je angst een realiteit werd. Stel dat het waar was, stel dat het gebeurde - wat dan? Onderzoek dit met een realistische bril. In veel gevallen is het allemaal zo erg niet als wat ons innerlijke kind vreest. Laat het dat ook weten, ja, toon het dat het oké is, dat die situatie niet het einde van de wereld betekent.
5. Laat weten dat je er bent, laat je innerlijke kind weten dat je er altijd voor hem bent, dat je hem graag ziet en dat hij niet alleen is met zijn zorgen.
Veel succes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten