𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁!
Zeker. Maar niet als modus operandi, niet als manier van in het leven staan en dagelijks functioneren.
Voortdurend en altijd het onderste uit de kan willen halen is geen goed idee. Waarom? Wel, zo’n manier van werken is bijzonder afmattend en stresserend. En niet duurzaam. Het staat even stevig op zijn pootjes als een boom zonder wortels: de kleinste windvlaag doet ‘m omvallen!
Je hebt geen speelruimte voor tegenslagen, voor wanneer blijkt dat er extra inspanning nodig is. Wat nu? Dit gaat toch niet? Je kan niet nog meer erbij nemen, want je zit al op je hoogste kunnen, op je grens.
De grens van je kunnen is eigenlijk als een overvol vat dat gaat overlopen vanaf je er iets in stopt, vanaf iemand er tegen loopt.
Volgens mij is het belangrijk te zorgen dat je speelruimte hebt, dat je plaats laat voor onverwachte situaties, dat je het vat niet tot op de rand vult.
And now: breathe.
1 opmerking:
In een bredere zin zowel ongezond voor jezelf als voor de ander.
Niet de speelruimte op zich, maar de intentie en het bewustzijn achter wat je doet en hoe je je voelt.
Het eerste wordt verkregen met het laatste.
Soms geven mensen echt alles, zelfs in de naam van liefde.
Dingen die op zich goed lijken, zoals "helpen", kunnen bij sommigen eerder "controle" als grond hebben. Het kan de persoonlijke groei van de ander belemmeren, terwijl de eigen noden op de achtergrond geraken.
Of wanneer iemand zoveel geeft dat die uiteindelijk crasht en niets meer kan, dan is dat ook niet gezond voor de omgeving.
Een reactie posten