Hoe anderen in je voortleven (en waarom jij niet helemaal bestaat)

Net zoals je de puntneus van je vader hebt en de lach van je moeder, de krullen van je grootmoeder en de kromme tenen van je grootvader, net zo zijn je trekjes iets dat je meekrijgt van anderen. Vaak je ouders.

Denk aan je karakter, je manier van denken en reageren, hoe je omgaat met succes en tegenslagen, hoe je vriendschappen en relaties aangaat en nog zo veel meer. Anderen tonen het je voor hoe het moet en jij neemt de verschillende stukjes in je op, maakt ze je eigen en spendeert dan een groot deel van je leven aan het gladstrijken van botsingen tussen die stukjes.

 

Het is iets dat je trouwens blijft doen, als mens. Stukjes van anderen in je opnemen en je eigen maken. Let er maar eens op hoe koppels die al een tijdje samen zijn vaak op dezelfde manier spreken en dezelfde trekjes hebben. Of die ene rare handshake in je vriendengroep. Of dat ene heikele onderwerp op het werk waar niemand over spreekt, waarvan niemand zegt dat het taboe is, maar iedereen weet.

Ook dit is wat er gebeurt wanneer je van iemand leert, wanneer iemand je voordoet hoe je je veters knoopt, hoe je praat met meisjes of een tabel maakt in Excel. Het is een gedragspatroon van een ander dat je intentioneel overneemt.

 

Het stopt niet. En da’s oké.

 

Bovendien ben je je er niet van bewust dat je dit doet. Eenmaal je er op begint te letten valt het echter op. Je kan zien van wie je het hebt, op wie je lijkt en zelfs met wiens stem je spreekt. Dit is wat het wil zeggen wanneer iemand ‘in jou verder leeft’, zelfs als ze al overleden is.

Volgens mij is dit eveneens waarom ‘jij’ niet bestaat, maar toch zal voortleven. En het is de beste manier die we hebben om die mensen te eren die niet langer in ons leven zijn, om wat voor reden dan ook. (Het is zelfs van toepassing op vorige versies van mensen die nog steeds in ons leven zijn.) 

We eren ze door stil te staan bij wat van hen er in ons zit, er in anderen zit, het verschil dat zij gemaakt hebben voor mensen. Wees je bewust dat je een beetje je moeder bent wanneer je je schoenen knoopt, voel hoe je zorgzaamheid naar anderen toe eigenlijk de hare is, begrijp dat je vluchtgedrag haar reflex is. En wees er dankbaar voor.

Want net zoals je een persoon graag ziet, met al zijn goede en slechte kanten, net zo kan je de persoon eren met al zijn goede en slechte kanten wanneer die in jou verderleeft. Door erbij stil te staan en dankbaar te zijn.