Mensen houden er tegenwoordig de raarste gewoonte op na wat rouwen betreft. Eenmaal ze door hebben dat ze een 'pijnlijk' onderwerp bij je hebben aangesneden, zoals liefdesverdriet of rouw om een overlede, zullen ze de allergrootste moeite doen van onderwerp te veranderen en zich bovendien uitgebreid excuseren.
Ik zeg niet dat dit altijd en voor iedereen zo is, maar het liefst zwijgen veel mensen verdriet dood, waardoor de rouwende alleen achterblijft en in stilte zijn verlies moet dragen.
Verdriet wordt taboe! En dat terwijl het delen en bespreekbaar maken van verdriet het niet alleen aanzienlijk verlicht, maar zelfs een eerste stap in de verwerking is. Doordat anderen het verdriet ook erkennen, krijgt het een plaats.
Emoties en herinneringen die een plaats hebben, zullen minder geneigd zijn de rest van ons leven te beheersen, waardoor onze levenskwaliteit omhoog gaat.
Eigenlijk beschouw ik het praten over en delen van verdriet als het ontsmetten van een wonde. Inderdaad, het prikt en steekt, maar uiteindelijk is het resultaat positief. Verdriet dat alleen gelaten wordt gaat vaak etteren en zweren.
Evident bedoel ik nu niet dat we koste wat het kost erover moeten praten, zonder zwijgen. Dat is een ander extreem. Ik bedoel enkel dat het pad open moet liggen en dat we niet te terughoudend moeten zijn, laat staan ons excuseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten