Rustig, vrijer en vredevoller leven vandaag

Rustig, vrijer en vredevoller leven vandaag. Dat is min of meer de opzet van deze blog, zoals gisteren ook beloofd.

Hopelijk zijn jullie hier iets mee. :)

---

Als we vlug een diagnose van onze samenleving zouden maken, dan vallen ten minste de volgende drie symptomen op:

1) een te grote tijdsdruk, want alles moet zo snel en efficiënt mogelijk gebeuren, volgens de deadline;

2) een toenemende nood aan controle, voorspelbaarheid en dus formalisering, want alles moet volgens de voorschriften, wet, veiligheidsregels en vooral -verboden zijn;

3) steeds toenemende competitie met andere mensen, want we moeten het beter doen dan de ander, die onze concurrent is, de tegenstander! 

Ruw gesteld: mensen leven enorm gehaast, willen geen fouten maken vanwege de bikkelharde competitie en proberen daarom hun omgeving maximaal te beheersen. Daarom stel ik een remedie voor om de negatieve effecten van deze cultuur op ons persoonlijke leven wat te temperen.

Zo zouden we eens moeten proberen ons niet altijd te haasten, eens te voet te gaan in plaats van met de fiets of de auto, indien dat kan natuurlijk.
Wanneer we door de straten wandelen of aan het winkelen zijn, zouden we er eens op kunnen letten: mensen schieten schichtig langs elkaar heen, vaak geïrriteerd door het wat tragere oude koppel dat op hun pad loopt. Vaak kunnen we ook onszelf betrappen op het gevoel: 'ik moet hier snel weg zien te komen, ik moet doorstappen'.
Echter, lieve vrienden, tenzij we een aanwijsbare goede reden hebben, is er geen nood aan om ons zo te haasten. Waarom niet ons gemak te houden, eens rond kijken en proberen te genieten? Zelfs het stadsleven is gevuld met prachtige momenten, die allemaal aan ons voorbij gaan wanneer we ons haasten.
Goed, de ADHD-samenleving vraagt het van ons dat we snel zijn, maar alsjeblieft, laat ons proberen die haast geen deel van onszelf te maken en alle kansen aangrijpen om onze rust te bewaren.
En zelfs als er een grote tijdsdruk achter zit, meen ik dat we niet sneller dan nodig hoeven te zijn. Indien we niet snel genoeg kunnen zijn, wel, lieve vrienden, neem dan genoeg aan het besef dat we eigenlijk niet meer kunnen doen dan ons best.
Ja, ze kunnen ons berispen en zelfs beboeten. Maar waarom in vredesnaam het eigen gemak opgeven in een poging het beter te doen dan we eigenlijk maar kunnen, in een poging anders te zijn dan we eigenlijk zijn?
Heb genoeg aan jezelf! 

Naast de rust en het gemak, stel ik een terugkeer naar de spontaniteit voor. Geef toe aan spontane opwellingen (en bruisende ambities). Kom los van de vrees of het wel mag en volg je wensen, dromen en verlangens. Deze worden telkens geboren in het moment zelf, en niet vooraf bepaald door regels en verboden.
De enige echte goede reden om een handeling niet te stellen, is omdat je zelf vindt dat ze fout is, of omdat je zelf inziet dat het geen goed idee is. Bepaal dus uit jezelf wat je al dan niet gaat doen.

Ik wil hierbij ook nog opmerken dat iets niet fout is omdat een regel het verbiedt. 't Is eerder zo dat er een prijskaartje aan die daad verbonden is. En dat alleen maar wanneer mensen die de regel opleggen het te weten komen.

Wat ik in dit blokje tekst probeer te zeggen is: laat je gedrag en je plannen niet zomaar belemmeren door angst voor risico (vb falen, fysiek of sociaal schade oplopen) of het overtreden van regels. Vrees niet te falen, en je (her)vind je persoonlijke vrijheid!

Ongedwongen maar rustig, zo raad ik het u aan.

Een derde zinnig advies in deze stressvolle tijden waarin de toestand vaak hopeloos maar niet ernstig is, is dat van de vriendschap of vriendelijkheid.
Dit wil zeggen dat we in de eerste plaats steeds moeten pogen andere mensen niet als competitie of als vijand te zien. En zelfs als anderen ons als concurrent zien, doen we er goed aan zo veel mogelijk de competitie te mijden, tenzij strikt noodzakelijk.
We kunnen proberen meer aandacht te hebben voor de mogelijkheden en kansen die anderen ons bieden, en minder voor de hindernis of belemmering die ze zouden kunnen vormen, zodat we bewust worden van de dingen die we samen kunnen doen.

Kenmerkend aan vriendschap, is dat we een over het algemeen positieve waardering voor de persoon van onze vrienden hebben, en dat we geven om hun welzijn. Om het simpel te zeggen: hun zorgen zijn ook een beetje onze zorgen, en niet omdat we van hen afhankelijk zijn of we iets van hen willen, maar louter omdat we om hen geven.

Dus, meer praktisch stel ik voor te proberen in de sociale omgang kleine, vriendelijke gebaren te stellen. Glimlach regelmatig. Indien de kans zich voordoet: help je medemens – maar steeds op een rustige en ongedwongen manier, want het is geen plicht. Geef complimentjes en bemoedig vrienden en collega's die tegenslag hebben.
Ga na wanneer je plannen maakt of een werk probeert af te krijgen of je niet met anderen kan samenwerken om voor beiden het werk te verlichten. Schroom er ook niet voor hulp te vragen. Tenzij je goede redenen hebt, hou wat je doet niet verborgen voor de ander, maar praat er openlijk over en luister naar wat hem bezig houdt. 

Heb genoeg aan jezelf, maar wees blij met een ander!