'VRIENDELIJK ZIJN KOST JE NIKS' - nee, niet waar!

Gisteren zat ik in de wachtzaal bij de psycholoog. En ik was niet alleen. Een gespannen dame, ik schat haar 40, hield haar handtas tegen zich aangeklemd alsof er elk moment iemand mee kon gaan lopen.

Ik glimlachte en vroeg beleefd: 'kan jij even op mijn rugzak letten, terwijl ik naar het toilet ga?' Nu, dat was eigenlijk nergens voor nodig, aangezien het aantal diefstallen in wachtzalen behoorlijk laag ligt. Maar het voelde gewoon juist aan om dit te vragen.

'Ge kunt tegenwoordig niemand meer vertrouwen, ge kunt niet zeker genoeg zijn' zei ze met een voorzichtig stemmetje toen ik terugkwam en haar bedankte.

'Dat is waar' antwoordde ik, niet geheel waarheidsgetrouw. 'Maar aan u kan ik dat vragen. Gij ziet er echt betrouwbaar uit!'

Ze klaarde op, haar lichaamshouding ontvouwde zich van een bolletje naar iemand die plaats durft innemen. Een beetje toch. 'Oh, dank u meneer,' klonk het ietwat verlegen, maar ik ging er niet verder op in.

Al snel raakten we in gesprek over dat allerbelangrijkste der gespreksonderwerpen wanneer twee onbekenden aan de praat raken: het weer. Ze vertelde me dat ze de kou haat en eigenlijk haar winter op het strand in Australië wil doorbrengen.

Ik gaf toe dat ik ook meer hou van warmte dan van koude, mijn bloed is natuurlijk Spaans van origine…

Nu, wie me kent, weet dat ik best wel luid kan zijn. En we lachten, ik vermoed dat het aanstekelijk was. Een tweede dame stak voorzichtig haar hoofd door de deuropening, alsof ze eerst met eigen ogen wou vaststellen hoe de vork hier aan de steel zat.

'Oh, dat is hier gezellig' zei ze en we raakten ook met haar aan de praat. Ze blijkt een kleuterlerares op rust te zijn met een passie voor schrijven - hoe leuk is dat wel niet!

Nu, waarom deel ik dit verhaal met jou? Wel, ben je klaar? Hier komt het.

Momenteel ben ik vrijwilliger bij Co-Searching als actuaverantwoordelijke - ik hou het nieuws bij en informeer anderen hierover.

'Meer mensen belanden in de risicozone van een burn-out: ‘Dertigers hebben meer te maken met factoren die burn-out uitlokken’' kopt de Morgen.

En ja, inderdaad… dat voel ik in mijn lijf, jij misschien ook? Het vlammetje staat laag.

Te veel werk? Het foute werk? Stress? Misschien. Maar ik denk dit: ik denk dat we met zijn allen ferm eenzaam zijn. Wist je trouwens dat één van de factoren die er toe bijdraagt dat een ervaring traumatiserend is of niet, het gevoel is er alleen voor te staan?

Het gesprek in de wachtzaal deed me enorm deugd! En ik had het gevoel dat ook de twee dames zich laafden aan de authenticiteit van het gesprek en dat beetje positieve aandacht waaraan ik toestemming gegeven had, zuiver door hen erin voor te gaan.

'Vriendelijk zijn kost je niks' hoor je soms. Maar dat is niet waar!

Het kost je een flinke dosis moed in een wereld waarin we het gevoel hebben voorzichtig te moeten zijn, en denken anderen niet zomaar te kunnen vertrouwen. We lopen het gevaar dat onze vriendelijkheid afgestraft of zelfs misbruikt zal worden, of zo voelt het toch.

Nu, ik ben geen psycholoog, noch een dokter, maar vermoed dat veel van onze stressklachten en zelfs burn-out een pak milder zouden worden indien we meer aan den lijve zouden ondervinden dat de meeste mensen wel deugen. Ja, indien we meer authentiek en zelfs kwetsbaar zouden praten, face-to-face, en elkaar zelfs zouden aanraken - met consent, uiteraard. ;)

Je hoeft niet op te branden, zo lang je maar de kans krijgt je vuur te voeden met warm sociaal contact. En… soms kan je zelfs eens olie op het vuur gooien en al het enthousiasme dat je zo eigen was als kind loslaten op de wereld! :D

Zorg voor jezelf en bedankt om zo ver te lezen. Ik weet dat het een lange tekst was. <3

De kleine waarzegger

Een kleine waarzegger woont in de achterkamer van mijn geest - het is een heuse doemprofeet. En zie hem daar zitten, in zijn stoffige armstoel. Hij fluistert me steeds donkere voorspellingen toe, nippend van zijn glas bloedrode wijn.

‘Dreiging is nabij,’ weerklinkt het met een holle echo. ‘Gevaar loert aan de horizon. Het komt er aan!’

De woorden verdrinken in het geroezemoes van mijn drukke gedachten. Maar ze zijn daar, onder de oppervlakte. En ze houden me op het puntje van mijn stoel: iedere schaduw, ieder vleugje stress gaat een eigen leven leiden, als het monster onder je bed. En telkens denk ik, onbewust: ‘is dit het? Ben ik er geweest?’

Maar er is niets. Geen monster, geen dreigend einde…

Het kost me moeite, moeite te beseffen dat bijna elke stressbron een opgeblazen schaduw is die je eigenlijk zo doorprikt, ja, beseffen dat dit nu eenmaal is wat mijn geest doet. En het kost nóg meer moeite het gefluister te horen in de achterkamer, die voorspellingen van rampspoed die ongeveer net zo vanzelfsprekend lijken als het licht in je ogen of de lucht die je inademt.

Dat is voor mij leven met C-PTSS: samenwonen met een onheilsprofeet die wel eens een glaasje bloedrode wijn lust. Schol!


Bedankt om tot hier te lezen. <3

Je bent een verhaal. Ik ook. Da's dik oké!

Stories are the tapestry of our psyche

In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van. Ik voel dat de verhalen van anderen mijn binnenwereld terug op het rechte pad brengen wanneer die door elkaar geschud is. En ik merk dat het delen van mijn verhalen het toneelstuk vooruit duwt, transformeert zelfs.

Want kijk, onze binnenwereld is geweven uit verhalen, verhalen over onszelf, verhalen over de mensen rond ons heen en verhalen over de geschiedenis van onze wereld. Sommige verhalen zijn oorsprongsmythes, andere humoristische anekdotes, en weer andere hartroerend emotioneel drama waarin we verknoopt zitten.

En ja, ik hoor je nu misschien zeggen: is onze binnenwereld niet eigenlijk opgebouwd uit een onbevattelijk complex netwerk van neuronen, uit de estafetterace van synapsen die via lange axonen kruiselings in elkaar haken en vastberaden signalen (neurotransmitters) aan elkaar doorgeven?

Ach, de verhalen waaruit wij geweven zijn, en die wij zelf weven, zijn geen saaie dag in de biologieles. Haal gerust adem! Nee, zij zijn wat we in ons eigen hoofd horen, wat we voelen en hoe het toneelstuk van ons leven er voor ons uitziet. Het is onze binnenwereld, onze ervaring, hoe het voelt.

We hebben verhalen nodig, net zoals we elke dag een boterham met choco nodig hebben, of onze tas koffie. Op dezelfde manier wil je elke dag verhalen horen, en verhalen vertellen!

Het is pas recent dat ik echt gevoeld heb hoe heilzaam en versterkend het is om te luisteren naar wat iemand anders te vertellen heeft, wat zijn belevenissen en ervaringen zijn. En… om open te kunnen vertellen wat de jouwe zijn, wat je meemaakte en wat er op je lever ligt.

In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van…

Want hoewel wij als mens uiteraard veel verschillende zaken meemaken in ons leven, zal het de aandachtige toeschouwer opvallen dat er enkele rode draden lopen door het eigen leven, plotlijnen die zich als het ware steeds opnieuw herhalen in kleine variaties van hetzelfde.

Door ons verhaal op te voeren voor anderen, nee, door het script te delen met een luisterend oor, worden we ons beetje bij beetje bewust van de rol die we op ons genomen hebben in het leven. Het geeft ons de kans te goochelen met de opvoering, het allemaal eens op een andere manier invullen.

Bijvoorbeeld, afhankelijk van hoe je het brengt, kunnen dezelfde gebeurtenissen ernstig of eerder licht zijn, hopeloos of een kans voor groei.

En de beste verhalen zijn onaf, nog gaande, een avontuur aan de horizon - net als dit blogbericht. ;)

Vervelende taakjes de moeite maken - walgelijk, toch?

Je hoeft vervelende taakjes niet leuk te vinden. In feite: laat het je storen. Erger je!

Máár, sta waar mogelijk ook even stil bij hoe deze activiteit je helpt of verrijkt. Koppel ze aan je leven, aan je ervaring voor héél eventjes maar.

Bijvoorbeeld. Gisteren ruimde ik opgeknabbelde kak op. De hond had de kattenbak geplunderd, en zodoende zichzelf van een geurig maaltje voorzien.

Ik vond dat walgelijk! Nog steeds. Ik moet bijna kokhalzen terwijl ik dit schrijf. En ik vond het oneerlijk. Moest ik dit nu opruimen? Bah! Waarom? En ik ging net mijn tanden poetsen, verdomme!

Máár het was ook een ideale gelegenheid om een meditatietechniek te oefenen, een techniek die je in staat stelt om de impact van onprettige gewaarwordingen zoals walging af te remmen.

En er was sowieso niks meer aan te doen, de vieze daad was al geschied. Dus het opruimen deed ik voor een net huis. En om mezelf een schouderklopje te kunnen geven dat ik dit toch maar gedaan had.

Goed, goed, ik begrijp dat jij dit vast bizar vindt. En da’s ok. Dit is namelijk hoe ik deze vervelende ervaring verrijk. Jij vult het best voor jezelf in hoe jij lastige taakjes voor jezelf kan verrijken.

Mijn laatste tip is: geef aandacht aan wat je ervan leert, het voordeel dat het je geeft of waar dit toe bijdraagt. Belangrijk is dat je het koppelt aan wat voor jou waardevol voelt.

En ja, daarna mag je je naar hartenlust ergeren. Want vervelend blijft vervelend. Ik ga dat niet verbloemen. ;)

𝗠𝗶𝘀𝘃𝗲𝗿𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻

Het valt me op hoe vaak wij elkaar verkeerd begrijpen, vooral wanneer we net wel denken goed door te hebben wat de ander wil zeggen.

Een persoonlijk voorbeeld.

𝗥𝗲𝗰𝗲𝗻𝘁 𝗯𝗼𝘂𝘄𝗱𝗲 𝗶𝗸 𝗺𝗲𝗲 𝗮𝗮𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗻𝗱𝗲𝗹𝘄𝗼𝗿𝗸𝘀𝗵𝗼𝗽. 𝗜𝗸 𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗰𝗼𝗻𝗰𝗲𝗽𝘁 𝘂𝗶𝘁, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝘃𝗲𝗿𝘇𝗼𝗿𝗴𝗱𝗲 𝗱𝗲 𝗽𝗹𝗮𝗻𝗻𝗶𝗻𝗴 𝗲𝗻 𝗻𝗼𝗴 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗲 𝘂𝗶𝘁𝘃𝗼𝗲𝗿𝗶𝗻𝗴. 𝗢𝗻𝘇𝗲 𝗰𝗼𝗺𝗺𝘂𝗻𝗶𝗰𝗮𝘁𝗶𝗲 𝘄𝗮𝘀 𝗯𝗲𝗵𝗼𝗼𝗿𝗹𝗶𝗷𝗸 𝗼𝗽𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝘁𝗼𝗰𝗵 𝗯𝗹𝗲𝗲𝗸 𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝗮𝗳 𝗱𝗮𝘁 𝘄𝗲 𝗮𝗹𝗹𝗲 𝗱𝗿𝗶𝗲 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗶𝗱𝗲𝗲 𝗵𝗮𝗱𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗼𝗲 𝗱𝗲 𝘃𝗼𝗿𝗸 𝗮𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗲𝗲𝗹 𝘇𝗮𝘁.

Ik, bijvoorbeeld, was vooral één van mijn vele ideeën aan het uitgooien - want dat is wat ik doe als ik me nuttig wil maken: ideeën geven, brainstormen, 'sparren'. Da's mijn comfort zone.

De andere persoon dacht dat ík de drijvende kracht was, en dat zij mij kon volgen bij de uitvoering. Ze viel dan ook uit de lucht toen bleek dat ik niet van plan was een project te trekken, laat staan uit te voeren.

En de derde persoon dacht blijkbaar van het begin af aan dat ik een ondersteunende rol zou hebben terwijl de tweede persoon uitvoerde.

We hadden elkaar totaal niet goed begrepen. En da's oké!

𝗜𝗸 𝗱𝗲𝗻𝗸 𝗱𝗮𝘁 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗲𝗹𝗸𝗮𝗮𝗿 𝘃𝗮𝗮𝗸 𝘃𝗲𝗿𝗸𝗲𝗲𝗿𝗱 𝗯𝗲𝗴𝗿𝗶𝗷𝗽𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗲 𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻 𝗲𝗿 𝘀𝗶𝗺𝗽𝗲𝗹𝘄𝗲𝗴 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗯𝗶𝗷 𝘀𝘁𝗶𝗹 𝘇𝗼 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗱𝗮𝘁 𝗲𝗿 𝗻𝗶𝗸𝘀 '𝗯𝗼𝘁𝘀𝘁', 𝘇𝗼 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗱𝗲 𝗺𝗶𝘀𝘃𝗲𝗿𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗴𝗿𝗼𝘁𝗲 𝗰𝗼𝗻𝗳𝗹𝗶𝗰𝘁𝗲𝗻 𝗼𝗳 𝗽𝗿𝗼𝗯𝗹𝗲𝗺𝗲𝗻 𝘇𝗼𝗿𝗴𝗲𝗻. 𝗪𝗲 𝗺𝗲𝗿𝗸𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗼𝗿𝗶𝗻𝗴 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗼𝗽.

Of misschien is dit slechts mijn visie - spreek me gerust tegen wanneer je het anders ziet. Want zo verminder je de storing: door te praten over wat je bedoelt, door een dialoog aan te gaan en te checken wat de ander wil zeggen.

Het is trouwens ook niet zo gek dat we elkaar vaak niet goed begrijpen. Want sta hier eens bij stil.

Wij leren wat woorden willen zeggen van elkaar: van onze vrienden, onze ouders en het internet. En natuurlijk op school. Zij geven ons de puzzelstukjes. Want woorden zijn puzzelstukjes die in elkaar klikken. En iedereen is het er min of meer over eens hoe die in elkaar klikken. Het laat ons toe met elkaar te praten.

Stel dat ik zeg: 𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘵 𝘻𝘪𝘵 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘢𝘢𝘯𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘬𝘵 𝘮𝘪𝘫 𝘣𝘰𝘰𝘴.

𝗡𝘂 𝗵𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗮𝗿𝗱𝗶𝗴 𝗶𝗱𝗲𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝗲𝗿 𝗴𝗮𝗮𝗻𝗱𝗲 𝗶𝘀, 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗲𝗲𝗿𝗱 𝗵𝗲𝗯𝘁 𝗵𝗼𝗲 𝗱𝗶𝗲 𝘄𝗼𝗼𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻 𝗽𝗮𝘀𝘀𝗲𝗻, 𝗲𝗻 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝗲𝗲𝗻 𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝗸𝗮𝗻 𝘃𝗼𝗿𝗺𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝗯𝗶𝗷𝘃𝗼𝗼𝗿𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝗲𝗲𝗻 𝗸𝗮𝘁 𝗶𝘀. 𝗝𝗲 𝘄𝗲𝗲𝘁 𝘄𝗮𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝘄𝗼𝗼𝗿𝗱 𝘄𝗶𝗹 𝘇𝗲𝗴𝗴𝗲𝗻. 𝗢𝗳 𝗱𝗮𝘁 𝗱𝗲𝗻𝗸 𝗷𝗲 𝘁𝗼𝗰𝗵.

Want hier wordt het 𝘵𝘳𝘪𝘤𝘬𝘺. Hoewel we allemaal geleerd hebben dat een kat zo'n pluizig beest met vier poten is dat blaast en spint, is de kat waar je aan denkt wanneer ik 'kat' zeg vast niet hetzelfde. Zo denk ik spontaan aan mijn rost-met-witte kater, en misschien denkt mijn vriendin aan haar zwarte kat.

Hoe woorden ingevuld zijn is erg persoonlijk. Het is alsof we de puzzelstukjes inkleuren met onze levenservaring, met wat we meegemaakt hebben - met onze herinneringen, zeker als die emotioneel geladen zijn.

En daar wordt het nog veel 𝘵𝘳𝘪𝘤𝘬𝘪𝘦𝘳.

Herinner je je nog dat ik zei dat het me boos maakt, dat de kat op het aanrecht zit?

𝗪𝗲𝗹, 𝗱𝗲 𝗸𝗮𝗻𝘀 𝗶𝘀 𝗴𝗿𝗼𝗼𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗶𝗻 𝗷𝗲 𝗵𝗼𝗼𝗳𝗱 𝗲𝗲𝗻 𝗸𝗹𝗲𝗶𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹𝘁𝗷𝗲 𝗵𝗮𝗱 𝗴𝗲𝗺𝗮𝗮𝗸𝘁 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗵𝗼𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝗸𝗼𝗺𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗯𝗼𝗼𝘀 𝘄𝗼𝗿𝗱 𝘄𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗱𝗮𝘁 𝗯𝗲𝗲𝘀𝘁𝗷𝗲 𝗼𝗽 𝗵𝗲𝘁 𝗮𝗮𝗻𝗿𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗸𝗿𝘂𝗶𝗽𝘁.

Misschien dacht je dat ik het onhygiënisch vind. Of dat ik graag heb dat de regels gevolgd worden. De kans is groot dat je een beeld vormt van mijn woede op basis van jouw ervaring - maar mensen verschillen. Zeker wanneer het gaat over emoties en motivatie, is het makkelijk te missen wat er leeft bij de ander.

Of misschien zat die kat in jouw fantasie aan haar gat te likken, en was dat het dat me kwaad maakte.

Of misschien iets totaal anders… en da's net mijn hele punt: het is zo bijzonder moeilijk elkaar goed te begrijpen. En da's oké, maar wel belangrijk om bij stil te staan.

En misschien, heel misschien, is het ook een goed idee eens te dubbelchecken bij de ander hoe die jouw woorden interpreteert.

Misschien. ;)

Jezelf aanvaarden doe je… zo?

Mezelf aanvaarden is iets dat ik altijd al moeilijk gevonden heb. Op emotioneel vlak, maar ook op praktisch vlak. Hoe the f*ck doe je dat? 

Want letterlijk tegen mezelf zeggen ‘ik aanvaard je’ schijnt niet zoveel uit te halen, noch positieve affirmaties formuleren over hoe goed ik het wel niet doe – want daar geloof ik geen zak van,
ergens in een niet-zo-stil hoekje van mijn geest.

Gisteren ontdekte ik hoe het wel werkt. Het gaat over een shift van wat je 𝘢𝘢𝘯 iets gaat doen, naar wat je er 𝘮𝘦𝘦 gaat doen. Abstract en obscuur, ik weet het. Daarom even een voorbeeld.

Dolend door mijn geest botste ik gisteren op enkele gitzwarte gedachten, gedachten zo donker dat ik hun aanwezigheid niet kon verdragen. Het viel me op dat telkens ik die gedachten aanraakte, mijn aandacht weer afketste en weg stuiterde als een springbal.

Eén keer, twee keer, drie keer. Nu stuiterde ik naar de jeuk op mijn neus. Dan vroeg ik me af wat otters eten. En tot slot voelde ik de druk in mijn voorhoofd.

‘Oké, oké goed’ zei ik tegen mezelf, en ik sprong met mijn aandacht naar de plek in mijn lichaam vanwaar al die weerstand kwam. Zoals eerder ketste het af, en als een kind riep ik: ‘nog een keer! Yes! Wiiiii!’ En hopla, ik deed dit nog drie keer.

In mijn geest was dit beschermingsmechanisme een soort mentale waterglijbaan geworden. Het was leuk! En al doende vond ik vrede met die gedachten. Ze zijn er nog steeds, ergens. Maar ik vond er vrede mee.

Toen ik uitgespeeld was met mijn mentale glijbaan, keek ik wat rustiger naar de weerstand. Het viel me op dat telkens ik raakte aan één kwetsbaar deeltje van mijn lichaam, er een reactie volgde op een andere plek. (Je moet weten: emoties zitten ook in je lichaam, niet louter in je geest.)

Bekken leidt tot druk in mijn solar plexus, solar plexus leidt tot druk in mijn voorhoofd, voorhoofd tot gespannen schouders, enzovoort. Spontaan kwam het beeld van een xylofoon in me op, mijn lichaam als xylofoon.

Hoe interessant! Als ik hier op let, gebeurt dat, als ik daar op let krijg je die klank. Wat een muziek kan ik wel niet maken met mezelf! Geweldig!

En ook dit gaf rust en vrede. De lichamelijke reacties zijn er nog steeds. Schouders, hoofd, plexus en bekken. Maar ik heb er vrede mee.

Hopelijk helpt dit relaas ook jou om iets meer vrede te vinden met jezelf, en, wie weet, om jezelf te aanvaarden. ❤️

Wie je bent… voor je koffie

 De ochtend is misschien wel jouw ideale moment om aan jezelf te werken, zeker als je vast zit in jezelf.

En gelukkig hoef je daar geen ochtendmens voor te zijn – wel integendeel.

De kracht van aan jezelf te werken in de morgen, bestaat er uit dat je geest enerzijds nog niet opgevuld is met het ruis van de dag, de dagelijkse to-do’s en andere afleidingen.

Je geest zit nog niet vol met vandaag. Wat speelt is puur jezelf. Ook dit ben jij.

En anderzijds hebben je emoties en impulsen nog min of meer vrij spel – je mentale computer is nog niet volledig opgestart, je kan moeilijker op de rem staan en je gedragen zoals ‘het hoort’.

'Niet voor de koffie' - iemand?

Emoties, verlangens, zorgen en frustraties vloeien zoveel vrijer, en da’s een goede zaak, toch bij sommige mensen. Ook bij mij.

Want zo krijg je een eerlijk beeld van waar je nu staat. Een hard beeld misschien. Maar een eerlijk beeld.

En met minder remmingen, is het ook gemakkelijker om vooruit te peddelen, groei te bewerkstelligen.

Een beetje toch, voor de dag je volledig overspoelt in al zijn drukke glorie, en de rotsen op het strand een vage herinnering worden. Aanwezig, maar onzichtbaar.

𝗢𝗻𝘁𝗵𝗲𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴

'Onthechting, da's het opgeven van alle verlangen, toch?'

Lang heb ik dit concept verkeerd begrepen. En vermoedelijk begrijp ik het nog steeds niet helemaal.

Onthechting is alsof je met je geest in een luchtbalon stapt en opstijgt. Je neemt afstand van je leven en je dagdagelijkse beslommeringen. Hoog en veilig.

En wat een mooi uitzicht heb je daar tussen de wolken in je luchtballon!

Auto's zijn klein, bijtende honden geen dreiging en de wind draagt je op vleugels van vrijheid. Ver van de grond doet de wereld je niet zoveel pijn meer.

En daar zat mijn misbegrip!

Onthechting is geen vlucht. Het is niet het uitdoven van je levensvlam, je Wil, enkel en alleen opdat je je niet meer zou verbranden aan je eigen passie.

Nee, als je iets kent van luchtballonnen, dan weet je dat je de vlam gewoon met je meeneemt - want waar moet de warme lucht anders vandaan komen die je omhoog trekt?

Wanneer je onthecht bent neem je afstand, maar je bent nog steeds verbonden met de wereld, met het leven.

'Zeg Bojan' hoor ik je nu opmerken, 'je blijft maar uitleggen wat onthechting niet is - wat is het dan wél?'

Geduld mijn beste lezer, ik kom er net toe. Je hoeft niet langer te wachten.

Onthechting is volgens mij het vermogen om je evenwicht te hervinden wanneer dingen anders uitdraaien dan je verwacht had.

Je houdt niet vast aan één bepaalde uitkomst die 'moet' gebeuren, of 'niet mag' voorvallen. De rivier stoomt. De wereld vergaat niet wanneer jij je zin niet krijgt, of wanneer je grootste angst waar wordt.

Dat besef. Dat is volgens mij onthechting. Oké zijn met verandering van zaken die belangrijk voor ons voelen.

Uiteraard verlang je nog steeds. Uiteraard voel je nog steeds emoties. Je bent een mens van vlees en bloed! Maar je kan je tocht onbezwaard verderzetten nadat je die verlangens of emoties tegenkwam.

Kijk. Een banaal voorbeeld uit mijn leven. Niks dramatisch, maar gisteren was ik totaal niet onthecht.

Ik ging naar de HUBO om isolatiemateriaal - vijf grote platen, onmogelijk te vervoeren met de fiets. Dus liet ik mijn fiets achter, ging te voet terug naar huis en sleurde er op los. Oef!

Ik had mijn vriendin gevraagd een afspraak van die middag met een half uur te verzetten. Oh, wat was ik gehecht aan dit idee! Na de afspraak zou ik de hele middag gamen. En wat was ik moe…

Maar ze had me verkeerd begrepen en de afspraak uitgesteld met een uur, 30 minuten later dan het plannetje in mijn hoofd. En dat maakte me zo geërgerd en prikkelbaar.

Waarom?

De wereld vergaat niet als je 30 minuten minder kan gamen. Je kan wel teleurgesteld zijn en graag willen dat het anders was, maar eenmaal die emoties weggesmolten zijn pas je je aan aan de verandering. Dat is onthechting.

Je laat het los, je bent licht en vrij en zweeft tussen de wolken.

Hoe anderen in je voortleven (en waarom jij niet helemaal bestaat)

Net zoals je de puntneus van je vader hebt en de lach van je moeder, de krullen van je grootmoeder en de kromme tenen van je grootvader, net zo zijn je trekjes iets dat je meekrijgt van anderen. Vaak je ouders.

Denk aan je karakter, je manier van denken en reageren, hoe je omgaat met succes en tegenslagen, hoe je vriendschappen en relaties aangaat en nog zo veel meer. Anderen tonen het je voor hoe het moet en jij neemt de verschillende stukjes in je op, maakt ze je eigen en spendeert dan een groot deel van je leven aan het gladstrijken van botsingen tussen die stukjes.

 

Het is iets dat je trouwens blijft doen, als mens. Stukjes van anderen in je opnemen en je eigen maken. Let er maar eens op hoe koppels die al een tijdje samen zijn vaak op dezelfde manier spreken en dezelfde trekjes hebben. Of die ene rare handshake in je vriendengroep. Of dat ene heikele onderwerp op het werk waar niemand over spreekt, waarvan niemand zegt dat het taboe is, maar iedereen weet.

Ook dit is wat er gebeurt wanneer je van iemand leert, wanneer iemand je voordoet hoe je je veters knoopt, hoe je praat met meisjes of een tabel maakt in Excel. Het is een gedragspatroon van een ander dat je intentioneel overneemt.

 

Het stopt niet. En da’s oké.

 

Bovendien ben je je er niet van bewust dat je dit doet. Eenmaal je er op begint te letten valt het echter op. Je kan zien van wie je het hebt, op wie je lijkt en zelfs met wiens stem je spreekt. Dit is wat het wil zeggen wanneer iemand ‘in jou verder leeft’, zelfs als ze al overleden is.

Volgens mij is dit eveneens waarom ‘jij’ niet bestaat, maar toch zal voortleven. En het is de beste manier die we hebben om die mensen te eren die niet langer in ons leven zijn, om wat voor reden dan ook. (Het is zelfs van toepassing op vorige versies van mensen die nog steeds in ons leven zijn.) 

We eren ze door stil te staan bij wat van hen er in ons zit, er in anderen zit, het verschil dat zij gemaakt hebben voor mensen. Wees je bewust dat je een beetje je moeder bent wanneer je je schoenen knoopt, voel hoe je zorgzaamheid naar anderen toe eigenlijk de hare is, begrijp dat je vluchtgedrag haar reflex is. En wees er dankbaar voor.

Want net zoals je een persoon graag ziet, met al zijn goede en slechte kanten, net zo kan je de persoon eren met al zijn goede en slechte kanten wanneer die in jou verderleeft. Door erbij stil te staan en dankbaar te zijn.

𝗗𝘂𝗿𝗳 𝗷𝗲 𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗲𝗹𝗲𝗻 🥱

Verveling is bijzonder interessant. Interessant omdat het eigenlijk de poortwachter is van wat jou echt drijft, je missie in het leven, datgene waarvoor je vuur brandt. 🔥

Verveling is je geest die je zegt dat je niet aan het doen bent wat jou vervult. Dat je stimulatie nodig hebt, iets leuk, iets opwindend, iets van betekenis.

Het probleem vandaag de dag is dat we verveling toedekken met afleiding. Afleiding door te werken en productief te zijn, zeker.
Maar misschien nog wel zo veel meer door naar een scherm te grijpen, een serie te kijken, te doomscrollen, lachen met memes, even weg zijn met een TikTok. 📱

We lopen weg van ons gevoel van verveling, we verdragen het bijna niet om ons te vervelen. En da's oh-zo-jammer, want verveling is de poortwachter van je innerlijke vuur.

Wanneer je bij je verveling blijft, ze doorvoelt en niet toegeeft aan de onprettige impuls om jezelf af te leiden, gebeurt er iets heel gek.

Je krijgt inspiratie! <3

Je wordt creatief! 🌟

Je krijgt plots de meest wilde ideëen! 😁

Eerlijk, mijn beste, meest inzichtelijke momenten werden geboren uit sessies van intense verveling. Zo verzon ik ooit een hele fantasy wereld tijdens de les wetenschapsfilosofie - het meest droge, oersaaie vak van de hele opleiding, in mijn bescheiden mening.

Hetzelfde geldt trouwens ook voor haar broertje: saaiheid. Ook daar smeult je vlam. Want wanneer je iets saai vindt, is dat net bijzonder interessant, omdat het je iets leert over jezelf.

Het leert je wat het verkeerde pad voor jou is. Het leert je dat dit niet het soort dingen zijn waarvoor je vuur brandt. 🔥

En het gekke is, het leert je ook waar je vuur wél brandt, door in de tegenovergestelde richting te kijken.

Bijvoorbeeld. Stel dat repetitieve administratieve taken oersaai voor je zijn. Onderzoek dan wat er precies saai is. In mijn geval is het hoe repetitief ze zijn. Altijd maar hetzelfde

Dus, waar brandt mijn vuur dan waarschijnlijk? In de afwisseling! In nieuwe dingen doen en leren. :D

Durf je te vervelen. <3

Naar aanleiding van de veroordeling van DvL

Hoe goed het ook voelt wanneer iemand gestraft wordt voor zijn morele (en legale) overtredingen, m.i. maakt dat de wereld geen betere plek.

En daarmee bedoel ik niet de straf op zich, want er zit waarde in regels en consequenties voor het overtreden daarvan, vreemd als dat ook moge klinken komende uit mijn mond.

Wat ik bedoel zijn de retributieve sentimenten waarop de bestraffing gestoeld is. Of in mensentaal: het gevoel van wraak en genoegdoening wanneer de slechterik eindelijk krijgt wat hij verdient.

Want dit is een zorg die mensen vaak hebben: wie iets mis doet, moet gestraft worden. Het zit zelfs ingeslepen in ons systeem. Wist je bijvoorbeeld dat bestraffing - als doel op zich - één van de drie bestaansredenen is van een gevangenis? (De andere twee zijn: een afschrikeffect voor overtreders en herintegratie in de samenleving.)

Wanneer overtreding onbestraft blijft, voelt dat intuïtief verkeerd aan voor ons. Er is zelfs een woord voor: straffeloosheid. Maar in mijn ogen is dit niet meer dan een verfijnde variant van iemand willen terugslaan wanneer je geslagen wordt.

Het maakt de wereld geen betere plek.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verkneukeling wanneer iemand van 'het andere kamp' tegen de lamp loopt. Maar da's voor een andere keer. Wel is het belangrijk even stil te staan bij wat emoties in feite doen, fenomenologisch gezien.

Ze geven ons informatie, en ze proberen ons te motiveren tot bepaald gedrag. Het is altijd een goed idee om te kijken naar wat emoties ons zeggen. Ze leren ons iets over onszelf, onze noden en de situatie. Da's belangrijke informatie om mee te hebben.

Het is eveneens altijd een goed idee om eerst kritisch te kijken naar het gedrag waartoe ze ons proberen aan te zetten, want dat gedrag is een short cut, een reflex. Een snelle oplossing van ons lichaam om tot actie over te gaan, een oplossing die wel eens de bal mist. Dit is m.i. het geval bij onze nood aan straffen te willen uitdelen.

Terloops, één van de redenen waarom mensen soms moeite hebben met emoties (zowel bij zichzelf als bij anderen) is omdat ze de klemtoon te veel leggen op het gedrag. Ze zien waar een emotie je toe aanzet en keuren dat af, maar gooien al doende ook de bron van informatie en motivatie weg.

Dus laten we de wereld een betere plek maken door te luisteren naar onze emoties, zonder ons door hun impulsen te laten overheersen.

Take care! <3

Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is

'Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is'

Je kan dit m.i. op zeker 3 manieren beargumenteren.

1. Allereerst is het zo dat alles dat je denkt, voelt en meemaakt 'hersenfenomenen' zijn. Je kijkt, bij wijze van spreken, voortdurend aan tegen de binnenkant van je schedel.

Het grasveld dat je ziet, bijvoorbeeld, is een reflectie van licht op je netvlies, waar je hersenen vervolgens een interpretatie van maken die je dan een grasveld noemt. De hele wereld zoals jij die kent en beleeft is eigenlijk als een filmpje in je hersenen. (Je zou haast zeggen dat onze geest Plato's grot is.)

Met andere woorden, wat dat betreft is er eigenlijk vrij weinig verschil tussen datgene waarvan wij traditioneel zeggen dat het 'tussen de oren' zit, en de rest. Beiden zijn even echt, in die zin. Beiden zitten tussen de oren.

2. Hersenen maken deel uit van de realiteit. Met andere woorden, gedachten, angsten, verlangens, onzekerheden en emoties komen overeen met een enorm complex interactiepatroon van vurende neuronen, sturende axonen en connecterende synapsen. Er is een correlaat met wat je meemaakt en de fysieke realiteit, met andere woorden: het is evenzeer echt.

3. En last but not least. Zelfs wanneer wat wij voelen, denken en ervaren niet overeen komt met een externe realiteit, zelfs als we angst voelen daar waar een buitenstaander enkel madeliefjes ziet - ja, zelfs dan is de schijnbaar irrationele angst voor madeliefjes echt, omdat het deel uitmaakt van onze leefwereld. Het maakt deel uit van wat wij ervaren en de last die we moeten dragen. Echt of niet: het is iets dat we voelen en het feit dat we het voelen is (voor ons) onontkenbaar.

𝗕𝗲𝗻 𝗷𝗶𝗷 𝘄𝗲𝗹 𝗷𝗶𝗷 𝗶𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗼𝗽𝗽𝗲𝗿𝘃𝗹𝗮𝗸𝗸𝗶𝗴𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱?

Zich navigeren door het moderne techno-psychologische landschap is een gewaagd Odysee.

Enerzijds vaar je richting vervlakking en verstomming. We zijn voortdurend bezig, een volle agenda, productiviteit, sneller, sneller, sneller.

Een vriendin zei me recent: 'het lijkt wel of de generaties voor ons zo veel minder bezig waren met tijd dan wij en onze ouders.'

Maar we zijn ook voortdurend bezig op een andere manier: we leven in een wereld van afleiding. Ieder leeg moment moet gevuld worden: Netflix tijdens het eten, doomscrollen terwijl je op toilet zit, Youtube of Tiktok in de wachtzaal bij de dokter.

𝗘𝗻 𝗱𝗶𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝘇𝗲𝗴 𝗶𝗸 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗴𝗲𝗲𝗻 𝘀𝗺𝗮𝗿𝘁𝗽𝗵𝗼𝗻𝗲 𝗵𝗲𝗯. 𝗜𝗸 𝗺𝗮𝗮𝗸 𝗺𝗲 𝗲𝘃𝗲𝗻𝗴𝗼𝗲𝗱 𝘀𝗰𝗵𝘂𝗹𝗱𝗶𝗴 𝗮𝗮𝗻 𝗮𝗳𝗹𝗲𝗶𝗱𝗶𝗻𝗴 - 𝗶𝗸 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗱𝗲 𝘀𝗶𝗿𝗲𝗻𝗲𝗻𝘇𝗮𝗻𝗴 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗲𝘇𝗶𝗴 𝘇𝗶𝗷𝗻. 𝗢𝗳… 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝗴𝗲𝘇𝗲𝗴𝗱: 𝗶𝗸 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗰𝗼𝗹𝗹𝗲𝗰𝘁𝗶𝗲𝘃𝗲 𝗶𝗻𝘁𝗼𝗹𝗲𝗿𝗮𝗻𝘁𝗶𝗲 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗲𝗹𝗶𝗻𝗴, 𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗽𝗶𝗷𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗲𝘀.

Een groot nadeel van steeds afgeleid zijn, is dat we vervreemd raken van onze eigen binnenwereld, van onze diepere emoties en drijfveren, van onszelf. Onze psyché wordt schijnbaar oppervlakkiger.
Schijnbaar, want daaronder broeit een zee van dromen en ambities, angsten en ongemakken. En onze kern.

Connectie daarmee is noodzakelijk voor diepe connectie met elkaar - geen wonder dat we zo eenzaam zijn…

𝗔𝗻𝗱𝗲𝗿𝘇𝗶𝗷𝗱𝘀 𝗹𝗶𝗷𝗸𝘁 𝗱𝗲 𝗵𝗲𝗹𝗳𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱 𝗻𝗲𝘁 𝘄𝗲́𝗹 𝗲𝗲𝗻 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗹𝗲 𝗿𝗲𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝗼𝗻𝘀 𝘁𝗲 𝘄𝗶𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘂𝗶𝘁𝗹𝗼𝗸𝗸𝗲𝗻, 𝗼𝗻𝘀 𝗺𝗲𝗲 𝘁𝗲 𝘀𝗹𝗲𝘂𝗿𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗱𝗿𝗮𝗮𝗶𝗸𝗼𝗹𝗸 𝘃𝗮𝗻 𝗳𝗲𝗹𝗹𝗲 𝗸𝗹𝗲𝘂𝗿𝗲𝗻, 𝗱𝗿𝗮𝗺𝗮 𝗲𝗻 𝗼𝗽𝗿𝘂𝗶𝗲𝗻𝗱𝗲 𝘁𝗮𝗮𝗹.

Denk aan het soort communicatie je tegenkomt op sociale media, de alomtegenwoordigheid van advertenties, flashy thumbnails en impulsieve, schijnbaar opgefokte reacties.

Dit is de gewaagde opdracht: in contact blijven met onze emoties, onze passie en die innerlijke vonk. Maar tegelijk ons niet te laten meeslepen door uitgelokte affecten, zoals morele verontwaardiging, vijandbeelden of doemdenken.

𝗛𝗲𝘁 𝗱𝗼𝗲𝘁 𝗺𝗲 𝗽𝗶𝗷𝗻 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝘇𝗲𝗴𝗴𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗲𝗹 𝘁𝗮𝗮𝗹𝗴𝗲𝗯𝗿𝘂𝗶𝗸 𝘃𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝗶𝘀 𝘀𝘁𝗲𝗲𝗱𝘀 𝘃𝗲𝗿𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁, 𝘇𝗲𝗹𝗳𝘀 𝘄𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗴𝗼𝗲𝗱𝗲 𝘇𝗮𝗮𝗸 𝗶𝘀. 𝗩𝗲𝗿𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗿𝗲𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲 𝘁𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁 𝘂𝗶𝘁 𝘁𝗲 𝗹𝗼𝗸𝗸𝗲𝗻, 𝗼𝗻𝘀 𝘁𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗮𝗻 𝘁𝗲 𝘇𝗲𝘁𝘁𝗲𝗻 𝘁𝗼𝘁 𝗼𝗻𝗱𝗼𝗼𝗿𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲 𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲, 𝘁𝗼𝘁 𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲 𝗱𝗶𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗶𝗻 𝗹𝗶𝗷𝗻 𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝘄𝗶𝗲 𝘄𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻.

Een goed betoog vergt zowel pathos als logos (en ethos). Toon dat je begaan bent, ja, dat je geeft om iets. Zeker! Maar toon eveneens dat je boodschap beredeneerd is, dat je redenen en argumenten hebt voor hetgeen je beoogt te doen.

Dat is alvast wat ik steeds probeer te doen in mijn communicatie… Maar laat me gerust weten wat jij hiervan denkt. Ik ben benieuwd. 

Peace out! <3

Pijn maakt het allemaal de moeite!

Het daagt me vandaag hoezeer het leven niet meer is dan een bundel van pijn. Als een zoet brood is ons hele bestaan doorspekt met rozijnen van pijn.

Fysieke pijn door ziekte, honger of ongeval; psychologische pijn door verlies, vernedering of intense teleurstelling; of simpelweg de natuurlijke ontevredenheid die de meesten van ons bij de kraag heeft – we zijn niet blij, niet tevreden met waar we momenteel staan in ons leven.

Verdorie toch! We zijn zelden tevreden, het kan altijd beter. Of minder slecht. Daar ben ik geen uitzondering in. En jij ook niet.

Spontaan moet ik denken aan de woorden van David Hume in Dialogues Concering Natural Religion: 

Not satisfied with life, afraid of death. This is the secret chain … that holds us.

 

Maar zoals ik pleeg te zeggen: het is niet allemaal doom en gloom. Er is een reden dat we niet allemaal van een brug springen. En die reden luidt: betekenisvolheid, zinvolheid.

 

Doorheen de pijn schemert een diep en intens gevoel van persoonlijke zingeving, een gevoel dat dit er wel degelijk toe doet, dat dit is waar het allemaal om draait. Zelfs wanneer al onze botten gekraakt zijn, onze geest gebroken en al onze projecten tot stof verworden – dan nog is het de moeite wat we hier doen, wat we hier ervaren.

 

Controversieel als het moge klinken, ik denk dat pijn en zinvolheid hand in hand gaan, dat ze elkaars tegengewicht vormen, als uitersten op eenzelfde schaal. De danspartner van pijn is niet plezier, maar betekenisvolheid.

 

Maar ik spring vooruit op de dingen. Volgens mij vloeit voldoening als vanzelf voort uit een leven dat in de eerste plaats gericht is op zinvolheid. Ja, ik weet het. Dat klinkt allemaal wollig en vaag. Spreek duidelijk, rare filosoof!

Dit is wat het voor mij de moeite maakt. Me verbonden voelen met anderen, verbonden door de verhalen die we met elkaar delen – soms kwetsbaar, soms stoer en avontuurlijk, soms gewoon zo enorm grappig! Verbonden door wat we samen meemaken – een reis, naar school gaan, erbij zijn wanneer iemand anders er een soepje van maakt. Verbonden door wat we samen bouwen – een relatie, een project, een IKEA-kast.

Ik heb het sterke vermoeden dat dit voor de meeste mensen geldt, maar ben me bewust van de enorme subjectiviteit van wat ik hier neerschrijf. Misschien ben jij anders. Dat is oké.

 

Ook haal ik grote persoonlijke voldoening door iets nieuw te leren: begrijpen hoe iets of iemand in elkaar zit, wat zijn motivatie is of waarom dat ene plekje tussen mijn ribben raar voelt wanneer ik ruzie heb. Of een nieuwe vaardigheid onder de knie krijgen: spetterende videobewerking, hoe een fantasy kaart te animeren of uitvogelen waarom dat goedkope lichtje uit de Lidl niet werkt, en het fixen.

Weet je nog dat ik zei dat ik vooruit sprong? Wel, nu zijn we daar aanbeland!
Pijn wordt niet alleen overschaduwt door zinvolheid, het werkt er ook mee samen. Pijn is goed, zo lang het niet te extreem of ondraaglijk is.
Mijn irritatie en frustratie dat ik een lichtje kocht dat niet werkt is helemaal goedgemaakt door het feit dat ik het zelf aan de praat gekregen heb. Mind you, ik ben niet zo’n technisch handig persoon, dus het voelt enorm goed dit toch verwezenlijkt te hebben.

 

En dat is, denk ik, de sleutel van dit hele verhaal: ik zou dat gevoel van voldoening niet gehad hebben mocht het lichtje zonder problemen gewerkt hebben. In feite, ik voel me beter dat het zo gelopen is.

Pijn en moeite vermenigvuldigen de waarde van die zaken die ons leven zinvol maken. En ja, ik zie moeite als een vorm van pijn. Maar da’s oké.

 

Voelt het niet zoveel zinvoller wanneer je na veel hard werk en tegenslag toch je doel bereikt? Ik vind een diep gesprek hebben met iemand die me aanvankelijk gekwetst heeft duizend keer vervullender dan met iemand die steeds op mijn gevoeligheden let. Oké, goed, misschien geen duizend keer. Maar je vat wat ik wil zeggen.

Hetzelfde fenomeen valt me op bij het leren van vaardigheden: de spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen maken bijvoorbeeld trainen in een martial art, en deze onder de knie krijgen, net heel erg betekenisvol voor me.

En nog dit: heb wat compassie voor elkaar, begrijp hoezeer de overgrote meerderheid van ons simpelweg aan het vechten is met de pijn, tegen de pijn – of ervan aan het weglopen. In deze rivier der ervaring ploeteren we nagenoeg allemaal in dezelfde richting.

 

Zorg voor jezelf, denk aan elkaar.

Een steen. Modder. Rust

 ‘Pas op!’ 

Een steen zoeft door de lucht en belandt met een grote plons in een vijver. Druppels spatten in het rond. Mist vliegt alle kanten op en het riet wiegt geschrokken heen en weer.

 

Een minuut later. Rimpels golven naar de oever als mini-tsunami’s voor insecten. Het water is woelig, onrustig. Het kan niet stil zitten.

 

Vijf minuten later. Een wolk van modder en plantenresten danst door het water. De steen rust, het water is bruin. Troebel

Vijftien minuten later. Visjes verstoppen zich onder de steen. Het water is helder, rustig en vliegt niet meer in het rond. Alles is altijd al zo geweest – of zo lijkt het.

Dit is wat meditatie met je doet, in mijn ervaring. De vijver is onze geest, de steen alle prikkels die we overdag tegenkomen. Ik weet het, niet bepaald origineel. Maar het is een goed idee, zelfs wanneer je het niet zelf bedacht.

Geef je gedachten, impulsen en emoties de kans al die prikkels te verwerken, laat de steen duidelijk worden in de modder. Een duidelijk pad voorwaarts. In kalmte en duidelijkheid.

Vijftien minuutjes de ogen sluiten en je geest laten blubberen. Blub!