Jezelf aanvaarden doe je… zo?

Mezelf aanvaarden is iets dat ik altijd al moeilijk gevonden heb. Op emotioneel vlak, maar ook op praktisch vlak. Hoe the f*ck doe je dat? 

Want letterlijk tegen mezelf zeggen ‘ik aanvaard je’ schijnt niet zoveel uit te halen, noch positieve affirmaties formuleren over hoe goed ik het wel niet doe – want daar geloof ik geen zak van,
ergens in een niet-zo-stil hoekje van mijn geest.

Gisteren ontdekte ik hoe het wel werkt. Het gaat over een shift van wat je 𝘢𝘢𝘯 iets gaat doen, naar wat je er 𝘮𝘦𝘦 gaat doen. Abstract en obscuur, ik weet het. Daarom even een voorbeeld.

Dolend door mijn geest botste ik gisteren op enkele gitzwarte gedachten, gedachten zo donker dat ik hun aanwezigheid niet kon verdragen. Het viel me op dat telkens ik die gedachten aanraakte, mijn aandacht weer afketste en weg stuiterde als een springbal.

Eén keer, twee keer, drie keer. Nu stuiterde ik naar de jeuk op mijn neus. Dan vroeg ik me af wat otters eten. En tot slot voelde ik de druk in mijn voorhoofd.

‘Oké, oké goed’ zei ik tegen mezelf, en ik sprong met mijn aandacht naar de plek in mijn lichaam vanwaar al die weerstand kwam. Zoals eerder ketste het af, en als een kind riep ik: ‘nog een keer! Yes! Wiiiii!’ En hopla, ik deed dit nog drie keer.

In mijn geest was dit beschermingsmechanisme een soort mentale waterglijbaan geworden. Het was leuk! En al doende vond ik vrede met die gedachten. Ze zijn er nog steeds, ergens. Maar ik vond er vrede mee.

Toen ik uitgespeeld was met mijn mentale glijbaan, keek ik wat rustiger naar de weerstand. Het viel me op dat telkens ik raakte aan één kwetsbaar deeltje van mijn lichaam, er een reactie volgde op een andere plek. (Je moet weten: emoties zitten ook in je lichaam, niet louter in je geest.)

Bekken leidt tot druk in mijn solar plexus, solar plexus leidt tot druk in mijn voorhoofd, voorhoofd tot gespannen schouders, enzovoort. Spontaan kwam het beeld van een xylofoon in me op, mijn lichaam als xylofoon.

Hoe interessant! Als ik hier op let, gebeurt dat, als ik daar op let krijg je die klank. Wat een muziek kan ik wel niet maken met mezelf! Geweldig!

En ook dit gaf rust en vrede. De lichamelijke reacties zijn er nog steeds. Schouders, hoofd, plexus en bekken. Maar ik heb er vrede mee.

Hopelijk helpt dit relaas ook jou om iets meer vrede te vinden met jezelf, en, wie weet, om jezelf te aanvaarden. ❤️