Afgebroken verliefdheid

Ik ga eerlijk zijn: ik hou niet van verliefdheid. Nee, ik vind het een vervelende, pijnlijke en ronduit onwenselijke emotie.

Het is een emotie waar je als mens moeilijk voorbij kan, maar desalniettemin vind ik het onwenselijk.

Waarom vind ik dat? Wel, de aanleiding van dit schrijven is dat ik momenteel een tanende verliefdheid ervaar die nooit ingelost zal worden.

Maar er zijn uiteraard ook enkele redenen waarom ik niet hou van verliefdheid, redenen die los staan van mijn situatie. Ik ervaar hetzelfde wanneer de 'liefde' wel van twee kanten komt.

Ik wil graag op die redenen ingaan. Het staat je vrij mee te volgen en zelfs om het nonsens te vinden. ;-)

Dit is nummer één. Verliefdheid is een gemaskeerd persoonlijk verlangen, iets dat je voor jezelf wil.

Nu, versta me niet verkeerd: het is ok om aan jezelf te denken, om iets - of zelfs iemand - te willen. Maar jezelf aanpraten dat je het doet omdat je om die andere persoon geeft, omdat je van hem houdt - please. 

In de eerste plaats gaat het over jouw verlangen samen te zijn met die persoon, iets met haar op te bouwen misschien. Je bent op dit punt geïnvesteerd omdat jullie belangen (lijken) samen (te) vallen.

Een verlangen dat overigens gebaseerd is op een rooskleurige projectie, een droombeeld van de ander dat tegelijkertijd samenvalt met een hele hoop van jouw onderliggende diepe wensen en verlangens. Dit herken je aan het clichématige 'hij kan niks verkeerd doen in mijn ogen'-achtige sentiment dat karakteristiek is voor de arme ziel die in een staat van verliefdheid verkeert.

Kort gesteld: als je verliefd bent hou je niet van de andere persoon, je houdt van het idee van wat samenzijn met die andere persoon voor jou kan betekenen. In mijn bescheiden visie is het slechts in een latere fase dat liefde kan groeien.

Zoals ik elders al schreef geloof ik wel dat verliefdheid een natuurlijke en in veel gevallen vruchtbare voedingsbodem kan zijn voor het naar elkaar toegroeien van twee personen, gegeven dat deze, los van het al te veel vertekende perspectief van de verliefdheid, voldoende bij elkaar passen op vlak van functioneren, denken en waarden. (En misschien ook uiterlijk, dat laat ik vanwege twijfel nu even buiten beschouwing.)

Wat de verdoken zelfzucht van verliefdheid betreft. Je hoeft maar te kijken naar wat er gebeurt met iemand die op deze of gene wijze afgewezen wordt door het object van zijn affectie: het inzicht dat jullie niet samen zullen zijn roept diepe pijn, woede en soms zelfs koppige ontkenning op. 
Ik ben van mening dat mocht je waarlijk geven om de ander en diens welzijn, dat het je niet op die manier zou treffen. De pijn betreft jezelf, en jouw teleurstelling, het aan dingelen vallen van die noden en verlangens welker inlossing je zag in het ideaalbeeld van de ander.

En ook dit frustreert me aan deze geestesgesteldheid: ik begrijp dit alles, ik begrijp de machinaties van mijn geest. Ik begrijp dat wat ik voel de utopische projectie is van het vervullen van mijn verlangens. Ik begrijp dat ze er niet alleen niet aan kan doen dat wij niet samen zullen zijn - ze wéét het niet eens. Hoe is het dan rationeel dat ik kwaad ben op haar?

Wel, het zit alvast een rationale achter: die van gekwetst zijn, pijn hebben. Net zoals je soms razend kwaad kan vloeken tegen de tafel waar je met je grote teen tegen gekwakt bent, net zo is dit intern foeteren waar ik me aan bezondig - met een beladen woord - een natuurlijke menselijke respons.

Maar net als de tafel, houdt het geen steek haar iets kwalijk te nemen. En dat maakt het ingewikkeld, want ik denk dat mensen - mezelf incluis - hun vloektijd nodig hebben. Je moet even kunnen razen en tieren, al dan niet luidop. Dat is een manier van je pijn verwerken.

Ik hoop dat dit neerschrijven me helpt een stapje verder tot aanvaarding te komen, een stapje dichter bij het helen, bij het herkalibreren van mijn verlangens opdat wens en mogelijkheid terug in overeenstemming zijn. 

Het bange kind in jou geruststellen

De dromen en ambities, maar ook zorgen en gevoeligheden van je jongere zelf zijn niet verdwenen. Zo kan je nog altijd dezelfde neiging tot rebellie voelen als toen je een tiener was, of de angst en onzekerheid die je als klein kind ervaren heb.

Laten we het hebben over dat kleine, bange kind. Want soms stoppen we aspecten van onze persoonlijkheid - wensen, emoties, verlangens - ergens in een klein kamertje van onze geest, gooien de sleutel weg en kijken nooit meer om. 

Of dat proberen we toch. Want dat deel van onszelf zit daar nog steeds, vaak met zorgen die het niet alleen als heel reëel ervaart, maar die ook niet aangekaart worden - integendeel, ze worden weggewuifd.

Bijvoorbeeld.

Stel je dit eens voor, je hebt honger, en zegt tegen je moeder: 'mama, ik heb honger'.

Waarop zij antwoordt: 'dat is niet waar, zeg dat nooit meer!'

Met zo'n respons wordt je behoefte niet bevredigt. Nee, het is erger: met zo'n respons daagt het besef dat je misschien helemaal geen eten zal krijgen van je moeder. Paniek!

Net zo gaat het met de zorgen, ambities en verlangens die we onderdrukken. Het is alsof we voortdurend tegen onszelf zeggen: 'val me daar niet mee lastig!'

Maar dat deel van onszelf blijft op zijn honger zitten. Het begint tegen de muren te bonken, ons leven moeilijker te maken. Het verstoort je nachtrust en vult je dagen met stress en spanning.

Althans, zo verging het mij. Er zit een bang kind in me dat niet voldoende gerustgesteld geweest is, en nog steeds smacht naar die geruststelling. Mijn ouders kunnen dat niet meer doen, noch mijn partner. Het is te laat, het zou niet echt iets uitmaken. 

Waarom? Omdat ik de angst, onzekerheid en stress van destijds geïnternaliseerd heb. Het is iets van toen, niet nu. Dus hoewel je mij misschien wel even kan kalmeren, zal de angst terugkeren omdat ik mezelf niet geruststel. Het is deel geworden van wie ik ben, een deel dat ik niet genoeg of niet de juiste aandacht geef. 

Dus hoe pak je dat aan?

Deze nacht daagde het me. Hoe kan je je innerlijke kind geruststellen? Ik vond een manier die ik graag wil delen. Wat werkt voor mij, kan werken voor jou. :)

1. Praat met je innerlijke kind. Spreek het aan op een open, nieuwsgierige, liefdevolle manier. Laat het weten dat je er bent voor dat kind en dat je graag wil weten hoe het met hem gaat, wat er allemaal leeft.

Luister begripvol en empathisch naar wat er boven komt drijven. Vraag door. Toon je medeleven en interesse. En. Gebruik. Geen. Moeilijke. Taal.

Onthoud: je bent met een kind aan het praten, dit is niet het moment om te etaleren met abstracte nuances, obscuur lexicon of gelaagde grammatica.

2. Ga samen op zoek naar wat er aan de hand is. Neem je innerlijke kind bij de hand en ontdek samen hoe de vork aan de steel zit: echt, feitelijk, in de realiteit. Wat is het waar je allemaal bang voor bent? Wat maakt je nu bang? Want er is bijna altijd een concrete trigger. Ontdek die triggers. En kijk hoe de zaken er concreet voorstaan.

Wees realistisch: lieg niet, verbloem niet en overdrijf niet. De bedoeling is jouw huidige situatie in kaart brengen, zodat jij en vooral je innerlijke kind weten waar je aan toe bent.

3. Onderzoek wat je kan doen. Goed, je hebt iets gevonden: een trigger, een probleem, iets waar je innerlijke kind zich zorgen over maakt. Ga samen op zoek naar wat jij concreet kan doen om je de situatie te verbeteren. Ook hier: wees daar eerlijk en realistisch in.

Wanneer je iets vindt dat je kan doen: doe het dan, of beloof het te doen en hou je woord.

4. Ga na wat er zou gebeuren als je angst een realiteit werd. Stel dat het waar was, stel dat het gebeurde - wat dan? Onderzoek dit met een realistische bril. In veel gevallen is het allemaal zo erg niet als wat ons innerlijke kind vreest. Laat het dat ook weten, ja, toon het dat het oké is, dat die situatie niet het einde van de wereld betekent.

5. Laat weten dat je er bent, laat je innerlijke kind weten dat je er altijd voor hem bent, dat je hem graag ziet en dat hij niet alleen is met zijn zorgen.

Veel succes!

Stil als een schelpje in de oceaan

Wie ben jij en wat drijft jou?

Je wereld is druk. Je bent voortdurend bezig met het schip van je huishouden boven water te houden, met je rekeningen te betalen, en te zorgen dat je je to-do’s op het werk sneller kan afronden dan je vorig kwartaal deed.

In die hectiek verlies je soms uit het oog waar het voor jou eigenlijk allemaal om draait. Je loopt jezelf voorbij, zinkt in een burn-out, bent permanent uitgeput en voortdurend in een modus van zuiver overleven. Alles voelt zwart, wit en grijs.

Een goede manier om weer kleur te geven aan je leven, is opnieuw conecteren met jezelf.

Deze meditatie is één manier waarop je dit kan doen: stil zijn als een schelpje in de oceaan.

Het houdt in dat je een rustig, ongestoord moment voor jezelf kies. Zelf doe ik dit graag in bad of al wandelend. Sluit eventueel je ogen en laat je gedachten en emoties gewoon voorbijrollen, zonder dat je overgaat tot actie, zonder dat je beslissingen neemt. Je denkt gewoon wat je denkt, voelt wat je voelt en wilt wat je wilt, zonder dat er iets gebeurt. Je laat je gewoon meestromen zonder iets te doen.

Algauw zal je merken hoe je geest en je gedachten uit lagen lijken te bestaan, lagen met elk hun eigen stromingen, richting en kleur.

Wat bovenaan het bewustzijn drijft en direct je aandacht vangt, is meestal eerder direct of praktisch. Dagelijkse beslommeringen, dagtaken of wat er nog allemaal te doen staat morgen. Of, recente gebeurtenissen en hun emotionele, sociale of praktische impact.

En zo lang je actief blijft, zo lang je probeert iets gedaan te krijgen in de automatische piloot van de doe-modus, ja zo lang blijf je al watertrappelend in de bovenste laag, ook al is het water net onder je voeten wild en woelig, net buiten je bereik. Zelfs wanneer je heel even je ogen sluit en in jezelf keert, zal je meedrijven op deze bovenste laag.

Maar, bied je geen weerwerk en volg je de storming als een schelp in het water, dan zal je langzaam maar zeker zinken naar wat dieper ligt. Je aandacht zal als vanzelf verschuiven naar onderliggende noden en bezorgdheden, je raakt aan het waarom van veel van je dagdagelijkse bezigheden, je raakt aan wat ze willen zeggen op een dieper niveau, wat ze met je doen, welke verlangens of net gevoeligheden ze raken.

Blijf je nog langer onbeweeglijk, dan zink je door in de donkere diepzee van wat jou fundamenteel drijft. Het gaat dan over wat voor jou het leven en alle hustle zinvol maakt, waarom het voor jou de moeite is - of net waarom waar je nu staat net helemaal niet de moeite is.

Ook raak je aan wie je bent, je identiteit, dat verhaal dat je onbewust gesponnen hebt om die myriade aan ervaringen, gedachten en emoties te binden tot een samenhangend geheel.

Maar goed, hoe diep wil jij afdalen in jezelf? Laat het me maar weten in de comments below. En veel succes!