Misschien ken je dat gevoel, maar over de jaren is het me meer en meer beginnen opvallen dat ik precies ben zoals mijn vader - ok, geen exacte kloon, maar het valt me op dat ik dezelfde dingen doe en zeg als hij. En al doende versta ik hem beter, denk ik.
Zo delen we bijvoorbeeld een donker, soms cynisch, gevoel voor humor. Of de neiging om héél specifiek te willen zijn in waar bepaalde dingen moeten liggen, of juist absoluut niet mogen liggen. En we willen alles zelf doen. Koppig ook.
Maar net als hem ben ik ook een erg goede luisteraar, iemand die vaak inzichtelijke feedback geeft zonder te oordelen en het vermogen heeft om kalm te blijven wanneer een ander in crisis verkeert.
Ja, steeds vaker herken ik hem in mezelf. En ik vraag me dan af: ‘zou dit zijn wat hij doormaakte, zou dit zijn wat hij voelde en dacht toen hij zich zo gedroeg?’
Ik denk van wel, eigenlijk.
Zo delen we uitingen van irritatie bij half werk, iemand die iets niet doet of die het laat afweten (naar onze ervaring). Ik realiseer me nu dat die irritatie voor een groot stuk voortkomt uit de gedachte, de aanname dat ‘als ik het niet doe, dan zal niemand het doen - dus ik moet het wel doen.’ Dat is eenzaam en ik denk dat mijn vader zich vaak overwerkt moet gevoeld hebben.
De moraal van het verhaal:
Soms ontdek je wat je ouders doormaakten toen ze bepaalde dingen deden. Of wanneer ze het net nalieten iets te zeggen - ook al had je het zo hard nodig het te horen. Je leert je ouders beter kennen door op te merken dat je net als hen bent.
Je bent als hen in je gedrag, je gelaatsuitdrukkingen, in je gevoel voor humor, in wat je zegt en hoe je problemen aanpakt.
Jouw eigen emoties en gedachten op dat moment, je verlangens en verzuchtingen geven je een unieke inkijk in hun hoofd. Als je bereid bent hier aandacht voor te hebben, natuurlijk. :)
Zorg voor jezelf, denk aan elkaar. ❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten