Onbedoelde verliefdheid

Misschien herken je het volgende wel: er is iemand die in de problemen zit, of in de knoop met zichzelf, of verlegen in een hoekje zit en niet echt mee doet met de groep.

In een vlaag van bezorgdheid en vriendelijkheid probeer je te helpen, of gewoon aardig te zijn, te luisteren naar diens verhaal. Ten slotte is het niet leuk als iemand zich niet zo goed voelt.

Je slaagt er in te helpen, die persoon op zijn gemak te stellen, zich even wat beter te laten voelen. En algauw ontstaan er vriendschappelijke gesprekken. Jullie blijken best wel goed overeen te komen, samen goed te kunnen lachen of diepe gesprekken te voeren. 

Dat is tot die persoon totaal onverwacht zegt verliefd op jou te zijn! Wat een schok! Dat zag je niet komen! Je wou gewoon aardig zijn en dacht dat jullie vrienden waren geworden.

Uiteindelijk probeer je voorzichtig duidelijk te maken dat jij je niet zo voelt, dat jij geen amoureuze gevoelens voor die persoon koestert. Maar tot overmaat van ramp wordt deze kwaad, beschuldigt je of begint meelijwekkend te doen. 

‘Waarom ga je dan om met mij als je je niet zo voelt? Hoe kan je mij dit aandoen!? Ik dacht wel dat iemand als jij nooit van mij kon houden, ik ga nooit iemand vinden…’ zijn enkele van de vele voorbeelden. 

Het eindresultaat is dat beiden zich slechter voelen dan voordien, dat er van vriendschap geen sprake meer is en dat met elkaar omgaan op zijn best erg ongemakkelijk voelt. Een slechte zaak voor beide personen, als je mij het vraagt. Iets wat de twee partijen nodeloos in eenzaamheid kan doen wegzakken. 

De enige aanpak die ik kan bedenken voor dit soort sociale situaties is eerlijke en open communicatie (Parrhesia) en voldoende zelf- en mensenkennis. Leer uit je ervaringen! 

Als je weet dat dit kan voorvallen, als je al meegemaakt hebt dat mensen onbedoeld verliefd op je worden, hou je aandacht er dan bij. Je hoeft niet achterdochtig te worden, maar wanneer je vermoedt dat iemand zich tot jou aangetrokken begint te voelen, vraag er dan zo snel mogelijk naar. 

Hoe vlugger je er bij bent, hoe beter. Dat geeft minder pijn voor de verliefde en jij weet sneller waar je aan toe bent. Misschien kan je toch vrienden blijven! Of niet… je weet het ten minste.

Ook wanneer jij de verliefde bent zou ik hetzelfde advies geven: weet van jezelf dat je geneigd bent verliefd te worden op wie aardig of behulpzaam met je is. 

Hoe moeilijk ook: probeer de moed te vinden om die andere persoon te vragen of die zich ook zo voelt, wanneer je je verliefd begint te voelen. 

Probeer jezelf ook mentaal voor te bereiden voor een afwijzing. Ja het doet pijn, maar je kan het die andere niet kwalijk nemen. Het is vast niet zo bedoeld, en in feite bewijst die je een dienst door zo eerlijk mogelijk te zijn – je lange tijd in het ongewisse laten over diens eigen emoties, om dan na een lange tijd toe te geven niets voor je te voelen is zo veel pijnlijker. Beter de korte pijn. En wie niet waagt niet wint. ;)

Indien je zelf een dergelijk verhaal hebt en je het graag eens aan iemand kwijt wil, kan je mij gerust contacteren. Mijn email en facebook staan onderaan de Over mij pagina. :)

Denken, doen, samenleven

Mijn levensstrategie heeft een grote wending genomen. Ik ben altijd op zoek geweest naar een antwoord op de vraag: ‘hoe moet ik leven?’ Om die reden begon ik met filosofie, een oefening van de geest.

Mijn moeizame filosofische onderneming was een zoektocht naar, een oefening in en het verfijnen van een denkstijl. Een goede manier van leven heeft namelijk nood aan een passende manier van denken. Dat geloof ik nog steeds.

Maar het leven omvat meer dan denken alleen. We hebben ook een lichaam, we zijn fysieke wezens die zich doelen stellen, zaken willen verwezenlijken. Daarom verdient niet alleen het denken, maar ook bewegen en handelen aandacht. 

Een goede manier van leven heeft evenzeer nood aan een passende manier van handelen. Die kan niet enkel gevonden worden door na te denken.

En er is nog een derde dimensie. Niet alleen zijn we denkende wezens met een lichaam, maar we zijn ook sociale wezens. We functioneren bijna altijd in groepen, we gaan om met andere mensen. 

Dat wil zeggen dat een goede manier van leven ook nood heeft aan een passende manier van samenleven. Die kan niet enkel gevonden worden door na te denken en jezelf fysiek te vormen op je eentje. Er is interactie voor nodig.

Mijn geest is meer dan voldoende gevormd. De andere twee wil ik ook verder vormen.

De ethiek van de hulpverlener

Sommige mensen beschouwen het als hun taak, roeping of zelfs plicht anderen te helpen. Zo ken ik er heel wat persoonlijk. Erg aardige, bezorgde en gedreven mensen die alles zouden doen voor anderen. In die mate zelfs dat ze zichzelf vergeten.

Ik meen echter dat het van cruciaal belang is dat zij zichzelf niet vergeten, dat zij ook voor zichzelf zorgen. Niet alleen omdat ik bezorgd ben om hun persoonlijke welzijn, maar ook omdat goed voor jezelf zorgen en voldoende sterk staan voorwaarden zijn indien je anderen een dienst wil bewijzen.

Denk aan deze metafoor: wanneer je steunt op iemand die zelf niet stevig staat, vallen beide personen omver. Je moet in staat zijn om effectief iets nuttig te doen, voor je kan helpen.

Nee, ik meen dat indien je de rol van hulpverlener opneemt, het je morele plicht is te zorgen dat je in goede vorm bent. Net zoals het de plicht is van een kok te zorgen dat zijn kookgerief schoon is, en zijn ingrediënten vers zijn.

Toch koste wat het kost willen helpen wanneer je niet kan is gevaarlijk, je doet er meer schade dan goed mee.

Kan je niet helpen, dan is het eveneens je plicht af te zien van hulpverlening op dat moment, en indien mogelijk het uitstellen naar later of doorverwijzen naar een bekwame collega. Zorg eerst voor jezelf!