De ethiek van de hulpverlener

Sommige mensen beschouwen het als hun taak, roeping of zelfs plicht anderen te helpen. Zo ken ik er heel wat persoonlijk. Erg aardige, bezorgde en gedreven mensen die alles zouden doen voor anderen. In die mate zelfs dat ze zichzelf vergeten.

Ik meen echter dat het van cruciaal belang is dat zij zichzelf niet vergeten, dat zij ook voor zichzelf zorgen. Niet alleen omdat ik bezorgd ben om hun persoonlijke welzijn, maar ook omdat goed voor jezelf zorgen en voldoende sterk staan voorwaarden zijn indien je anderen een dienst wil bewijzen.

Denk aan deze metafoor: wanneer je steunt op iemand die zelf niet stevig staat, vallen beide personen omver. Je moet in staat zijn om effectief iets nuttig te doen, voor je kan helpen.

Nee, ik meen dat indien je de rol van hulpverlener opneemt, het je morele plicht is te zorgen dat je in goede vorm bent. Net zoals het de plicht is van een kok te zorgen dat zijn kookgerief schoon is, en zijn ingrediënten vers zijn.

Toch koste wat het kost willen helpen wanneer je niet kan is gevaarlijk, je doet er meer schade dan goed mee.

Kan je niet helpen, dan is het eveneens je plicht af te zien van hulpverlening op dat moment, en indien mogelijk het uitstellen naar later of doorverwijzen naar een bekwame collega. Zorg eerst voor jezelf!