Parrhesia, of het vrije (franke) spreken zoals beoefend door de Cynici. Het is lang geleden dat ik dit concept nog eens onder de aandacht bracht, zeker bij die naam.
Er zit iets van grote waarde in Parrhesia, iets dat ik zelfs impliciet geïnternaliseerd heb in mijn pentapharmacon. Namelijk het belang van te spreken, in plaats van te praten. Spreek over wat er op je hart ligt, zeg onverbloemd eerlijk wat je wil, hoe je je voelt en wat je denkt!
Persoonlijk vind ik het een bevrijdend en heerlijk gevoel: om direct en eerlijk te kunnen zeggen wat ik voel, denk en wil, zeker als dat betrekking heeft op anderen, maar zonder veel rekening te houden met hoe ik op hen over kom.
Het doel is iets van onszelf en onze relatie met de ander verbaal tot uitdrukking te brengen. Of dat nu beledigend of vleiend is: beide zaken doen er niet toe. We mikken niet op het vleien, noch het treffen van de ander. Enkel op het eerlijk tot uitdrukking brengen van iets wat in ons leeft.
Zo bracht ik daarnet oprecht tot uitdrukking dat ik de schilders toch zal missen hier in de gang, na maanden hard werk. Wat me opviel, was dat ik dit niet zei om hen blij te maken of een goed gevoel te geven, maar omdat ik me echt zo voelde. Een prettige ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten