We hebben allemaal een emotionele grondtoon en manieren van (daarop) reageren, wat ik eerder strategieën van het lichaam genoemd heb.
Los van het debat wat die grondtoon nu veroorzaakt, nurture of nature, is het geen slecht idee je bewust te zijn van je eigen grondtoon.
Ikzelf bijvoorbeeld heb een erg droevige, zelfs melancholische, grondtoon. Het is dus voor mij belangrijk wanneer ik droevige, eenzame en teleurgestelde gevoelens ervaar, goed te kijken welke veroorzaakt zijn door een gebeurtenis (bijvoorbeeld een overlijden) en welke simpelweg uit mijn normale attitude komen.
De moeilijkheid zit in wat je er dan mee kan doen. Ze proberen ontkennen door bijvoorbeeld er op te wijzen dat er geen reden is om droevig te zijn helpt niet. Vaak integendeel zelfs!
Ook er op in gaan zal deze emoties alleen dominanter en allomtegenwoordiger maken. Bijvoorbeeld door de droevige emoties te projecteren op een kleine teleurstelling, zoals: ‘de koffie is op, oh nee!’
Ik denk dat de juiste weg ligt in de richting van het erkennen van die grondtoon als een deel van jezelf, zonder er op in te gaan. Dat wil zeggen: zonder er naar te handelen, zonder op zoek te gaan naar oplossingen.
Wat ik hier nu schreef heb ik specifiek toegepast op mijn eigen grondtoon, zodat wat ik te zeggen heb beter te begrijpen is. Maar ik denk dat erkenning zonder er op in te gaan ook interessant kan zijn voor mensen met een andere grondtoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten