Je bent een verhaal. Ik ook. Da's dik oké!

Stories are the tapestry of our psyche

In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van. Ik voel dat de verhalen van anderen mijn binnenwereld terug op het rechte pad brengen wanneer die door elkaar geschud is. En ik merk dat het delen van mijn verhalen het toneelstuk vooruit duwt, transformeert zelfs.

Want kijk, onze binnenwereld is geweven uit verhalen, verhalen over onszelf, verhalen over de mensen rond ons heen en verhalen over de geschiedenis van onze wereld. Sommige verhalen zijn oorsprongsmythes, andere humoristische anekdotes, en weer andere hartroerend emotioneel drama waarin we verknoopt zitten.

En ja, ik hoor je nu misschien zeggen: is onze binnenwereld niet eigenlijk opgebouwd uit een onbevattelijk complex netwerk van neuronen, uit de estafetterace van synapsen die via lange axonen kruiselings in elkaar haken en vastberaden signalen (neurotransmitters) aan elkaar doorgeven?

Ach, de verhalen waaruit wij geweven zijn, en die wij zelf weven, zijn geen saaie dag in de biologieles. Haal gerust adem! Nee, zij zijn wat we in ons eigen hoofd horen, wat we voelen en hoe het toneelstuk van ons leven er voor ons uitziet. Het is onze binnenwereld, onze ervaring, hoe het voelt.

We hebben verhalen nodig, net zoals we elke dag een boterham met choco nodig hebben, of onze tas koffie. Op dezelfde manier wil je elke dag verhalen horen, en verhalen vertellen!

Het is pas recent dat ik echt gevoeld heb hoe heilzaam en versterkend het is om te luisteren naar wat iemand anders te vertellen heeft, wat zijn belevenissen en ervaringen zijn. En… om open te kunnen vertellen wat de jouwe zijn, wat je meemaakte en wat er op je lever ligt.

In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van…

Want hoewel wij als mens uiteraard veel verschillende zaken meemaken in ons leven, zal het de aandachtige toeschouwer opvallen dat er enkele rode draden lopen door het eigen leven, plotlijnen die zich als het ware steeds opnieuw herhalen in kleine variaties van hetzelfde.

Door ons verhaal op te voeren voor anderen, nee, door het script te delen met een luisterend oor, worden we ons beetje bij beetje bewust van de rol die we op ons genomen hebben in het leven. Het geeft ons de kans te goochelen met de opvoering, het allemaal eens op een andere manier invullen.

Bijvoorbeeld, afhankelijk van hoe je het brengt, kunnen dezelfde gebeurtenissen ernstig of eerder licht zijn, hopeloos of een kans voor groei.

En de beste verhalen zijn onaf, nog gaande, een avontuur aan de horizon - net als dit blogbericht. ;)

Vervelende taakjes de moeite maken - walgelijk, toch?

Je hoeft vervelende taakjes niet leuk te vinden. In feite: laat het je storen. Erger je!

Máár, sta waar mogelijk ook even stil bij hoe deze activiteit je helpt of verrijkt. Koppel ze aan je leven, aan je ervaring voor héél eventjes maar.

Bijvoorbeeld. Gisteren ruimde ik opgeknabbelde kak op. De hond had de kattenbak geplunderd, en zodoende zichzelf van een geurig maaltje voorzien.

Ik vond dat walgelijk! Nog steeds. Ik moet bijna kokhalzen terwijl ik dit schrijf. En ik vond het oneerlijk. Moest ik dit nu opruimen? Bah! Waarom? En ik ging net mijn tanden poetsen, verdomme!

Máár het was ook een ideale gelegenheid om een meditatietechniek te oefenen, een techniek die je in staat stelt om de impact van onprettige gewaarwordingen zoals walging af te remmen.

En er was sowieso niks meer aan te doen, de vieze daad was al geschied. Dus het opruimen deed ik voor een net huis. En om mezelf een schouderklopje te kunnen geven dat ik dit toch maar gedaan had.

Goed, goed, ik begrijp dat jij dit vast bizar vindt. En da’s ok. Dit is namelijk hoe ik deze vervelende ervaring verrijk. Jij vult het best voor jezelf in hoe jij lastige taakjes voor jezelf kan verrijken.

Mijn laatste tip is: geef aandacht aan wat je ervan leert, het voordeel dat het je geeft of waar dit toe bijdraagt. Belangrijk is dat je het koppelt aan wat voor jou waardevol voelt.

En ja, daarna mag je je naar hartenlust ergeren. Want vervelend blijft vervelend. Ik ga dat niet verbloemen. ;)

𝗠𝗶𝘀𝘃𝗲𝗿𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻

Het valt me op hoe vaak wij elkaar verkeerd begrijpen, vooral wanneer we net wel denken goed door te hebben wat de ander wil zeggen.

Een persoonlijk voorbeeld.

𝗥𝗲𝗰𝗲𝗻𝘁 𝗯𝗼𝘂𝘄𝗱𝗲 𝗶𝗸 𝗺𝗲𝗲 𝗮𝗮𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗻𝗱𝗲𝗹𝘄𝗼𝗿𝗸𝘀𝗵𝗼𝗽. 𝗜𝗸 𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗰𝗼𝗻𝗰𝗲𝗽𝘁 𝘂𝗶𝘁, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝘃𝗲𝗿𝘇𝗼𝗿𝗴𝗱𝗲 𝗱𝗲 𝗽𝗹𝗮𝗻𝗻𝗶𝗻𝗴 𝗲𝗻 𝗻𝗼𝗴 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗲 𝘂𝗶𝘁𝘃𝗼𝗲𝗿𝗶𝗻𝗴. 𝗢𝗻𝘇𝗲 𝗰𝗼𝗺𝗺𝘂𝗻𝗶𝗰𝗮𝘁𝗶𝗲 𝘄𝗮𝘀 𝗯𝗲𝗵𝗼𝗼𝗿𝗹𝗶𝗷𝗸 𝗼𝗽𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝘁𝗼𝗰𝗵 𝗯𝗹𝗲𝗲𝗸 𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝗮𝗳 𝗱𝗮𝘁 𝘄𝗲 𝗮𝗹𝗹𝗲 𝗱𝗿𝗶𝗲 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗶𝗱𝗲𝗲 𝗵𝗮𝗱𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗼𝗲 𝗱𝗲 𝘃𝗼𝗿𝗸 𝗮𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗲𝗲𝗹 𝘇𝗮𝘁.

Ik, bijvoorbeeld, was vooral één van mijn vele ideeën aan het uitgooien - want dat is wat ik doe als ik me nuttig wil maken: ideeën geven, brainstormen, 'sparren'. Da's mijn comfort zone.

De andere persoon dacht dat ík de drijvende kracht was, en dat zij mij kon volgen bij de uitvoering. Ze viel dan ook uit de lucht toen bleek dat ik niet van plan was een project te trekken, laat staan uit te voeren.

En de derde persoon dacht blijkbaar van het begin af aan dat ik een ondersteunende rol zou hebben terwijl de tweede persoon uitvoerde.

We hadden elkaar totaal niet goed begrepen. En da's oké!

𝗜𝗸 𝗱𝗲𝗻𝗸 𝗱𝗮𝘁 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗲𝗹𝗸𝗮𝗮𝗿 𝘃𝗮𝗮𝗸 𝘃𝗲𝗿𝗸𝗲𝗲𝗿𝗱 𝗯𝗲𝗴𝗿𝗶𝗷𝗽𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗲 𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻 𝗲𝗿 𝘀𝗶𝗺𝗽𝗲𝗹𝘄𝗲𝗴 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗯𝗶𝗷 𝘀𝘁𝗶𝗹 𝘇𝗼 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗱𝗮𝘁 𝗲𝗿 𝗻𝗶𝗸𝘀 '𝗯𝗼𝘁𝘀𝘁', 𝘇𝗼 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗱𝗲 𝗺𝗶𝘀𝘃𝗲𝗿𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗴𝗿𝗼𝘁𝗲 𝗰𝗼𝗻𝗳𝗹𝗶𝗰𝘁𝗲𝗻 𝗼𝗳 𝗽𝗿𝗼𝗯𝗹𝗲𝗺𝗲𝗻 𝘇𝗼𝗿𝗴𝗲𝗻. 𝗪𝗲 𝗺𝗲𝗿𝗸𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗼𝗿𝗶𝗻𝗴 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗼𝗽.

Of misschien is dit slechts mijn visie - spreek me gerust tegen wanneer je het anders ziet. Want zo verminder je de storing: door te praten over wat je bedoelt, door een dialoog aan te gaan en te checken wat de ander wil zeggen.

Het is trouwens ook niet zo gek dat we elkaar vaak niet goed begrijpen. Want sta hier eens bij stil.

Wij leren wat woorden willen zeggen van elkaar: van onze vrienden, onze ouders en het internet. En natuurlijk op school. Zij geven ons de puzzelstukjes. Want woorden zijn puzzelstukjes die in elkaar klikken. En iedereen is het er min of meer over eens hoe die in elkaar klikken. Het laat ons toe met elkaar te praten.

Stel dat ik zeg: 𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘵 𝘻𝘪𝘵 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘢𝘢𝘯𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘬𝘵 𝘮𝘪𝘫 𝘣𝘰𝘰𝘴.

𝗡𝘂 𝗵𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗮𝗿𝗱𝗶𝗴 𝗶𝗱𝗲𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝗲𝗿 𝗴𝗮𝗮𝗻𝗱𝗲 𝗶𝘀, 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗲𝗲𝗿𝗱 𝗵𝗲𝗯𝘁 𝗵𝗼𝗲 𝗱𝗶𝗲 𝘄𝗼𝗼𝗿𝗱𝗲𝗻 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻 𝗽𝗮𝘀𝘀𝗲𝗻, 𝗲𝗻 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝗲𝗲𝗻 𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝗸𝗮𝗻 𝘃𝗼𝗿𝗺𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝗯𝗶𝗷𝘃𝗼𝗼𝗿𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝗲𝗲𝗻 𝗸𝗮𝘁 𝗶𝘀. 𝗝𝗲 𝘄𝗲𝗲𝘁 𝘄𝗮𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝘄𝗼𝗼𝗿𝗱 𝘄𝗶𝗹 𝘇𝗲𝗴𝗴𝗲𝗻. 𝗢𝗳 𝗱𝗮𝘁 𝗱𝗲𝗻𝗸 𝗷𝗲 𝘁𝗼𝗰𝗵.

Want hier wordt het 𝘵𝘳𝘪𝘤𝘬𝘺. Hoewel we allemaal geleerd hebben dat een kat zo'n pluizig beest met vier poten is dat blaast en spint, is de kat waar je aan denkt wanneer ik 'kat' zeg vast niet hetzelfde. Zo denk ik spontaan aan mijn rost-met-witte kater, en misschien denkt mijn vriendin aan haar zwarte kat.

Hoe woorden ingevuld zijn is erg persoonlijk. Het is alsof we de puzzelstukjes inkleuren met onze levenservaring, met wat we meegemaakt hebben - met onze herinneringen, zeker als die emotioneel geladen zijn.

En daar wordt het nog veel 𝘵𝘳𝘪𝘤𝘬𝘪𝘦𝘳.

Herinner je je nog dat ik zei dat het me boos maakt, dat de kat op het aanrecht zit?

𝗪𝗲𝗹, 𝗱𝗲 𝗸𝗮𝗻𝘀 𝗶𝘀 𝗴𝗿𝗼𝗼𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗶𝗻 𝗷𝗲 𝗵𝗼𝗼𝗳𝗱 𝗲𝗲𝗻 𝗸𝗹𝗲𝗶𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹𝘁𝗷𝗲 𝗵𝗮𝗱 𝗴𝗲𝗺𝗮𝗮𝗸𝘁 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗵𝗼𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝗸𝗼𝗺𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗯𝗼𝗼𝘀 𝘄𝗼𝗿𝗱 𝘄𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗱𝗮𝘁 𝗯𝗲𝗲𝘀𝘁𝗷𝗲 𝗼𝗽 𝗵𝗲𝘁 𝗮𝗮𝗻𝗿𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗸𝗿𝘂𝗶𝗽𝘁.

Misschien dacht je dat ik het onhygiënisch vind. Of dat ik graag heb dat de regels gevolgd worden. De kans is groot dat je een beeld vormt van mijn woede op basis van jouw ervaring - maar mensen verschillen. Zeker wanneer het gaat over emoties en motivatie, is het makkelijk te missen wat er leeft bij de ander.

Of misschien zat die kat in jouw fantasie aan haar gat te likken, en was dat het dat me kwaad maakte.

Of misschien iets totaal anders… en da's net mijn hele punt: het is zo bijzonder moeilijk elkaar goed te begrijpen. En da's oké, maar wel belangrijk om bij stil te staan.

En misschien, heel misschien, is het ook een goed idee eens te dubbelchecken bij de ander hoe die jouw woorden interpreteert.

Misschien. ;)