Zijn gevangenissen conceptueel zinvol?

Een goede vriend legde me ooit uit dat als gevangenissen efficiënt willen zijn in wat ze doen, dat ze dan eerst moeten kiezen wat exact hun doel is.

Is het de samenleving veilig stellen, of misdadigers straffen? Afhankelijk van het doel, zal je anders te werk gaan. En nu lees ik in de krant dat er nog een derde doel is: misdadigers herintegreren in de samenleving.

Ik denk dat het moeilijk is deze drie doelen tegelijk waar te maken. Ze zijn tot op zekere hoogte tegenstrijdig met elkaar.

Het afstotende element van straf botst met de herintegratie, want mensen worden doorgaans niet beter van gevangenisstraf. Het botst ook enigszins met de samenleving veiliger maken. Ja, mensen gaan minder misdaden begaan omdat ze bang zijn gestraft te worden. Maar zij die reeds misdaden begaan hebben, worden enerzijds kwader en gefrustreerd, en worden anderzijds blootgesteld aan misdadigers met nog gevaarlijker ideeën.

Het gevolg hiervan is dat men misdadigers niet meer zou mogen vrijlaten, wil men de samenleving veiligstellen. Better safe than sorry. Dit botst uiteraard compleet met het idee van re-integratie, en het botst ook met het algeheel gevoel voor rechtvaardigheid – een dergelijke straf zou in veel gevallen disproportioneel zijn.

Nu, het idee van herintegratie botst ook met het idee van straf: als gevangenissen eerder een opvoedende functie krijgen, is er nog weinig schrikwekkend aan. Goed, heropgevoed moeten worden is niet leuk, maar het klinkt betekenis- en hoopvoller dan simpelweg opsluiting.

Herintegratie botst ook mogelijk met veiligheid: want hoe goed je heropvoeding ook is, je kan niet verzekeren dat er geen recidive meer zal plaatsvinden. Of je heropvoeding moest al de vorm van indoctrinatie aannemen, een praktijk waar uiteraard zeer sterke morele bezwaren tegen zijn.

Mogelijk heb ik nog enkele interne conflicten tussen deze drie verschillende doelen gemist. Maar dit is wat ik er op het eerste zicht van kan maken.

Veel sterkte gewenst

bron

Mensen wensen elkaar sterkte bij sterfgevallen. Ik vind dat enigszins vreemd.
We zijn beter af met steun, begrip, warmte, aandacht en affectie. 

Waarom? Wel, door er te zijn voor iemand die rouwt, geef je mee dat het oké is om zwak te zijn:

'Je hoeft je niet sterk te houden. Ik vang je wel op. 
Huil maar eens goed uit. 
Raas als een orkaan. 
Wanhoop als de laatste sneeuwvlok in de lente. 
Laat je gaan in gitzwart geweeklaag. 
Vervloek het onrechtvaardige universum.'

Het wegvallen van een levende relatie doet pijn. Weer een warme connectie minder! Dat haalt een poot van onder onze stoel, maakt ons heel even zwak. Uit evenwicht. Het is nu eenmaal de aard van het beestje.

Elkaar dan toewensen zich sterk te houden, terwijl men het eigenlijk niet is, lijkt me enorm dwaas. Maar uiteraard versta ik het allemaal verkeerd, en is het enige dat ze je toewensen eigenlijk het doorzettingsvermogen om dit moment van pijn en zwakte te doorstaan. Hang in there baby!

Dat is sympathiek, maar goedkoop. Ik blijf erbij dat het beter is er voor elkaar te zijn, elkaar warmte en steun te bieden. Tijd geven om aan te sterken, maar ook om zwak en kwetsbaar te kunnen zijn.

bron

Waarom mooie vrouwen vallen voor klootzakken?

Een gedachte. Waarom veel mooie vrouwen vallen voor niets anders dan klootzakken?

Los van father issues, denk ik dat de oorzaak wel eens hierin wil liggen: de wereld ligt spreekwoordelijk aan de voeten van mooie vrouwen. De meerderheid der mannen is bereid van alles voor hen te doen, extra lief te zijn en zich in het algeheel uit te sloven om toch maar op een goed blaadje te komen. Ten minste, dat is als zij geen uitzonderlijk moeilijk karakter heeft.

Het zou me trouwens niet verbazen als wel meer vrouwen dit ervaren: het legertje bedienden, redders-in-nood en kontvegers dat hen overal lijkt te volgen, waar zij ook gaan. Soms met verschillende gezichten, soms dezelfde. Soms knap, soms lelijk. Soms oud, soms jong. Soms sexy, soms creepy. Maar er is altijd wel zo’n schare, zeker voor de mooiste der vrouwen.

Echter, als ik hier over nadenk en me even in hun hoge hakken – pardon: schoenen – stel, kan ik eigenlijk héél goed begrijpen waarom eerder vernoemde klootzakken als onweerstaanbaar op hen overkomen. Maar is dat wat je zoekt in een partner?
Zelfs als man lijkt het me rotvervelend iemand te hebben die als enige doel heeft mij een plezier te doen en bij mij op een goed blaadje te staan, in de hoop een glimp van mijn liefde en affectie op te mogen vangen. Dat is geen relatie, geen partnerschap, maar een heerschappij!

Daar komt nog bij dat je niet kan weten of die heren nu oprecht zijn, of ze een fameuze hidden agenda hebben. Ze zijn zichzelf niet, omdat ze iets van je willen. Op die manier lijkt het me gemakkelijk om je vertrouwen in mannen te verliezen. Vervelend.

Bovendien weet ik graag wie mijn partner is. Dat is wat het letterlijk wil zeggen om iemand 'te leren kennen’. Als die steeds een façade op houdt, heb ik eigenlijk geen idee met wie ik te maken heb.
Ik kan me inbeelden dat hetzelfde geldt voor die mooie vrouwen: zij weten graag wie hun partner is, en hebben bovendien graag dat dat geen onbetrouwbare vod is die enkel achter hun schoonheid loopt.

Vandaar dat de klootzak zo aantrekkelijk is: hij probeert niet op een goed blaadje te komen, maar zegt gewoon wat hij denkt. Soms is dat grof, soms is dat seksueel, soms is het onverschillig en doet het er niet toe, maar bij hem weet ze ten minste waar ze aan toe is. Het is niet iemand die zichzelf door het slijk haalt om op een goed blaadje bij haar te komen. Hij laat zijn interesse duidelijk en onverbloemd blijken. De agenda is niet hidden.

Op de lange duur lijkt dit soort relatie me echter lamentabel. Als hij haar in het begin niet goed behandelt, zal hij dit later hoogstwaarschijnlijk ook niet doen.

Het is eigenlijk tragisch, want zoeken we niet allemaal naar iemand die lief, vriendelijk en begripvol met ons is?
Niet altijd, niet voor alles, maar bovenal op de momenten die er echt doe doen, wanneer we even in een moment van zwakte iemand nodig hebben. Of uiteraard bij wijze van verrassing, om even te genieten van het feit dat onze geliefde ons een plezier doet. Schattige, lieve cadeautjes of gebaren. Natuurlijk!
Echter, zoals ik zei: niet altijd. We willen iemand die onze gelijke is, iemand die ook aan zichzelf denkt, iemand die eigen ambities en projecten heeft, ja, om het in moderne termen te zeggen: iemand die ook een eigen leven heeft, naast dat van ons.

Ik vrees dat ik zelf grote moeite heb mijn eigen advies in acht te nemen. Maar toch, wat me belangrijk lijkt, is open en eerlijk zijn naar vrouwen (en mannen) die ons aantrekken.
Duidelijk maken dat zij ons interesseren, soms eens iets lief voor hen doen, op voorwaarde dat het oprecht is en niet slechts een methode om hen in bed te krijgen – tenzij we dit laatste openlijk communiceren. En voorts is het belangrijk grenzen te stellen. Soms eens niet voor haar te kiezen. Soms eens geen tijd of geen zin te hebben. Niet uit kwade wil, niet om te kwetsen, maar simpelweg omdat het zo is en wij onze eigen persoon zijn.

Bij deze mijn gedachte. J