bron |
Mensen wensen elkaar sterkte
bij sterfgevallen. Ik vind dat enigszins vreemd.
We zijn beter af met steun, begrip, warmte, aandacht en affectie.
Waarom? Wel, door er te zijn voor iemand die rouwt, geef je mee dat het oké is om zwak te zijn:
'Je hoeft je niet sterk te houden. Ik vang je wel op.
Huil maar eens goed uit.
Raas als een orkaan.
Wanhoop als de laatste sneeuwvlok in de lente.
Laat je gaan in gitzwart geweeklaag.
Vervloek het onrechtvaardige universum.'
We zijn beter af met steun, begrip, warmte, aandacht en affectie.
Waarom? Wel, door er te zijn voor iemand die rouwt, geef je mee dat het oké is om zwak te zijn:
'Je hoeft je niet sterk te houden. Ik vang je wel op.
Huil maar eens goed uit.
Raas als een orkaan.
Wanhoop als de laatste sneeuwvlok in de lente.
Laat je gaan in gitzwart geweeklaag.
Vervloek het onrechtvaardige universum.'
Het wegvallen van een levende
relatie doet pijn. Weer een warme connectie minder! Dat haalt een poot van onder onze stoel,
maakt ons heel even zwak. Uit evenwicht. Het is nu eenmaal de aard van het
beestje.
Elkaar dan toewensen zich
sterk te houden, terwijl men het eigenlijk niet is, lijkt me enorm dwaas. Maar
uiteraard versta ik het allemaal verkeerd, en is het enige dat ze je toewensen
eigenlijk het doorzettingsvermogen om dit moment van pijn en zwakte te
doorstaan. Hang in there baby!
Dat is sympathiek, maar goedkoop.
Ik blijf erbij dat het beter is er voor elkaar te zijn, elkaar warmte en steun
te bieden. Tijd geven om aan te sterken, maar ook om zwak en kwetsbaar te
kunnen zijn.
bron |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten