Waarom mooie vrouwen vallen voor klootzakken?

Een gedachte. Waarom veel mooie vrouwen vallen voor niets anders dan klootzakken?

Los van father issues, denk ik dat de oorzaak wel eens hierin wil liggen: de wereld ligt spreekwoordelijk aan de voeten van mooie vrouwen. De meerderheid der mannen is bereid van alles voor hen te doen, extra lief te zijn en zich in het algeheel uit te sloven om toch maar op een goed blaadje te komen. Ten minste, dat is als zij geen uitzonderlijk moeilijk karakter heeft.

Het zou me trouwens niet verbazen als wel meer vrouwen dit ervaren: het legertje bedienden, redders-in-nood en kontvegers dat hen overal lijkt te volgen, waar zij ook gaan. Soms met verschillende gezichten, soms dezelfde. Soms knap, soms lelijk. Soms oud, soms jong. Soms sexy, soms creepy. Maar er is altijd wel zo’n schare, zeker voor de mooiste der vrouwen.

Echter, als ik hier over nadenk en me even in hun hoge hakken – pardon: schoenen – stel, kan ik eigenlijk héél goed begrijpen waarom eerder vernoemde klootzakken als onweerstaanbaar op hen overkomen. Maar is dat wat je zoekt in een partner?
Zelfs als man lijkt het me rotvervelend iemand te hebben die als enige doel heeft mij een plezier te doen en bij mij op een goed blaadje te staan, in de hoop een glimp van mijn liefde en affectie op te mogen vangen. Dat is geen relatie, geen partnerschap, maar een heerschappij!

Daar komt nog bij dat je niet kan weten of die heren nu oprecht zijn, of ze een fameuze hidden agenda hebben. Ze zijn zichzelf niet, omdat ze iets van je willen. Op die manier lijkt het me gemakkelijk om je vertrouwen in mannen te verliezen. Vervelend.

Bovendien weet ik graag wie mijn partner is. Dat is wat het letterlijk wil zeggen om iemand 'te leren kennen’. Als die steeds een façade op houdt, heb ik eigenlijk geen idee met wie ik te maken heb.
Ik kan me inbeelden dat hetzelfde geldt voor die mooie vrouwen: zij weten graag wie hun partner is, en hebben bovendien graag dat dat geen onbetrouwbare vod is die enkel achter hun schoonheid loopt.

Vandaar dat de klootzak zo aantrekkelijk is: hij probeert niet op een goed blaadje te komen, maar zegt gewoon wat hij denkt. Soms is dat grof, soms is dat seksueel, soms is het onverschillig en doet het er niet toe, maar bij hem weet ze ten minste waar ze aan toe is. Het is niet iemand die zichzelf door het slijk haalt om op een goed blaadje bij haar te komen. Hij laat zijn interesse duidelijk en onverbloemd blijken. De agenda is niet hidden.

Op de lange duur lijkt dit soort relatie me echter lamentabel. Als hij haar in het begin niet goed behandelt, zal hij dit later hoogstwaarschijnlijk ook niet doen.

Het is eigenlijk tragisch, want zoeken we niet allemaal naar iemand die lief, vriendelijk en begripvol met ons is?
Niet altijd, niet voor alles, maar bovenal op de momenten die er echt doe doen, wanneer we even in een moment van zwakte iemand nodig hebben. Of uiteraard bij wijze van verrassing, om even te genieten van het feit dat onze geliefde ons een plezier doet. Schattige, lieve cadeautjes of gebaren. Natuurlijk!
Echter, zoals ik zei: niet altijd. We willen iemand die onze gelijke is, iemand die ook aan zichzelf denkt, iemand die eigen ambities en projecten heeft, ja, om het in moderne termen te zeggen: iemand die ook een eigen leven heeft, naast dat van ons.

Ik vrees dat ik zelf grote moeite heb mijn eigen advies in acht te nemen. Maar toch, wat me belangrijk lijkt, is open en eerlijk zijn naar vrouwen (en mannen) die ons aantrekken.
Duidelijk maken dat zij ons interesseren, soms eens iets lief voor hen doen, op voorwaarde dat het oprecht is en niet slechts een methode om hen in bed te krijgen – tenzij we dit laatste openlijk communiceren. En voorts is het belangrijk grenzen te stellen. Soms eens niet voor haar te kiezen. Soms eens geen tijd of geen zin te hebben. Niet uit kwade wil, niet om te kwetsen, maar simpelweg omdat het zo is en wij onze eigen persoon zijn.

Bij deze mijn gedachte. J