Waarom mooie vrouwen vallen voor klootzakken?

Een gedachte. Waarom veel mooie vrouwen vallen voor niets anders dan klootzakken?

Los van father issues, denk ik dat de oorzaak wel eens hierin wil liggen: de wereld ligt spreekwoordelijk aan de voeten van mooie vrouwen. De meerderheid der mannen is bereid van alles voor hen te doen, extra lief te zijn en zich in het algeheel uit te sloven om toch maar op een goed blaadje te komen. Ten minste, dat is als zij geen uitzonderlijk moeilijk karakter heeft.

Het zou me trouwens niet verbazen als wel meer vrouwen dit ervaren: het legertje bedienden, redders-in-nood en kontvegers dat hen overal lijkt te volgen, waar zij ook gaan. Soms met verschillende gezichten, soms dezelfde. Soms knap, soms lelijk. Soms oud, soms jong. Soms sexy, soms creepy. Maar er is altijd wel zo’n schare, zeker voor de mooiste der vrouwen.

Echter, als ik hier over nadenk en me even in hun hoge hakken – pardon: schoenen – stel, kan ik eigenlijk héél goed begrijpen waarom eerder vernoemde klootzakken als onweerstaanbaar op hen overkomen. Maar is dat wat je zoekt in een partner?
Zelfs als man lijkt het me rotvervelend iemand te hebben die als enige doel heeft mij een plezier te doen en bij mij op een goed blaadje te staan, in de hoop een glimp van mijn liefde en affectie op te mogen vangen. Dat is geen relatie, geen partnerschap, maar een heerschappij!

Daar komt nog bij dat je niet kan weten of die heren nu oprecht zijn, of ze een fameuze hidden agenda hebben. Ze zijn zichzelf niet, omdat ze iets van je willen. Op die manier lijkt het me gemakkelijk om je vertrouwen in mannen te verliezen. Vervelend.

Bovendien weet ik graag wie mijn partner is. Dat is wat het letterlijk wil zeggen om iemand 'te leren kennen’. Als die steeds een façade op houdt, heb ik eigenlijk geen idee met wie ik te maken heb.
Ik kan me inbeelden dat hetzelfde geldt voor die mooie vrouwen: zij weten graag wie hun partner is, en hebben bovendien graag dat dat geen onbetrouwbare vod is die enkel achter hun schoonheid loopt.

Vandaar dat de klootzak zo aantrekkelijk is: hij probeert niet op een goed blaadje te komen, maar zegt gewoon wat hij denkt. Soms is dat grof, soms is dat seksueel, soms is het onverschillig en doet het er niet toe, maar bij hem weet ze ten minste waar ze aan toe is. Het is niet iemand die zichzelf door het slijk haalt om op een goed blaadje bij haar te komen. Hij laat zijn interesse duidelijk en onverbloemd blijken. De agenda is niet hidden.

Op de lange duur lijkt dit soort relatie me echter lamentabel. Als hij haar in het begin niet goed behandelt, zal hij dit later hoogstwaarschijnlijk ook niet doen.

Het is eigenlijk tragisch, want zoeken we niet allemaal naar iemand die lief, vriendelijk en begripvol met ons is?
Niet altijd, niet voor alles, maar bovenal op de momenten die er echt doe doen, wanneer we even in een moment van zwakte iemand nodig hebben. Of uiteraard bij wijze van verrassing, om even te genieten van het feit dat onze geliefde ons een plezier doet. Schattige, lieve cadeautjes of gebaren. Natuurlijk!
Echter, zoals ik zei: niet altijd. We willen iemand die onze gelijke is, iemand die ook aan zichzelf denkt, iemand die eigen ambities en projecten heeft, ja, om het in moderne termen te zeggen: iemand die ook een eigen leven heeft, naast dat van ons.

Ik vrees dat ik zelf grote moeite heb mijn eigen advies in acht te nemen. Maar toch, wat me belangrijk lijkt, is open en eerlijk zijn naar vrouwen (en mannen) die ons aantrekken.
Duidelijk maken dat zij ons interesseren, soms eens iets lief voor hen doen, op voorwaarde dat het oprecht is en niet slechts een methode om hen in bed te krijgen – tenzij we dit laatste openlijk communiceren. En voorts is het belangrijk grenzen te stellen. Soms eens niet voor haar te kiezen. Soms eens geen tijd of geen zin te hebben. Niet uit kwade wil, niet om te kwetsen, maar simpelweg omdat het zo is en wij onze eigen persoon zijn.

Bij deze mijn gedachte. J

Bojan leest (de commentaren op) de krant: Modieuze Misantropie

Veel mensen online lijken begeesterd te zijn door een soort modieuze misantropie. Het is alsof het goed staat om tegen de mensheid te zijn, waardoor sommige mensen dit als een ondoordachte, niet-authentieke houding aannemen.

De oppervlakkige, nogal meeloperige aard van deze houding blijkt vooral uit het soort betekenisloze uitspraken zij doen. 

Er zijn legio van dergelijke uitspraken, maar de ene die me altijd bijgebleven is als exemplarisch ging over het reizen naar de planeet Mars. Deze waarde man zei iets in de trend van: ‘Ah, dan kunnen we het daar ook allemaal om zeep helpen.’ 

Wat om zeep helpen? Een hoop rode stenen waar mogelijks een vleugje bevroren water (ijs, nvdr) te vinden is?

Wat me vandaag in gang zette om te schrijven, was het volgende. Op een duidelijk ironisch artikel van de Standaard over het einde der tijden door meteoorinslag, antwoordde een niet nader genoemde fijne heer het volgende: ‘Het zou beter zo zijn. Is de aarde eindelijk verlost van die kanker dat mensdom heet.’

Ook dit is in mijn ogen een vrij betekenisloze uitspraak van modieuze misantropie. Waarom? Wel, deze nogal negatieve blik op de mensheid lijkt me een neveneffect te zijn van het ingeburgerd raken van het gegeven van de klimaatverandering.

Vooral de opvatting dat het menselijk handelen hier een grote impact op heeft, zwengelt een begrijpelijke ideologie aan dat wij, mensen, hier iets aan moeten doen. Uiteraard blijft er veel speling.

Verschillende mensen hebben verschillende redenen om hier iets aan te willen doen – gaande van lijfsbehoud tot een zelfopofferende liefde voor alle andere levende wezens. Evenzo hebben verschillende mensen verschillende voorstellen of ideeën hoe we iets aan de klimaatsverandering kunnen doen.

En hier komt de modieuze misantropie om het hoekje piepen. De planeet gaat naar de knoppen? Mensen zijn de schuld? (Iedereen weet dat toch!) Ah, de oplossing is simpel: verwijder gewoon de mensen!

Nu, ik weet uiteraard niet wat de normatieve opvattingen van de eerder vermelde fijne heer zijn, maar ik vermoed dat een meteoorinslag die het volledige ‘mensdom’ zou vernietigen, ook catastrofaal zou zijn voor die zaken die hij wel waardeert – vermoedelijk abstracte concepten als ‘de natuur’. 

En wat de uitspraak over Mars betreft: er leeft voor zo ver wij weten niets op Mars. Hoe kan je het dan om zeep helpen? Kan het de stenen iets schelen wat er gebeurt? Het zijn mensen die hun waardering plakken op, bijvoorbeeld, het ongerepte Marslandschap. 

Dus wanneer we die planeet om zeep helpen, doen we dit eigenlijk voor onszelf – of toch, die personen die dat ongerepte landschap zo waarderen.

Uiteraard is niet elke op de klimaatverandering gebaseerde misantropie ondoordacht of niet-authentiek. Ik ken voldoende mensen die hun bezorgdheid voor het milieu of – jawel – de mensheid combineren met een vrij negatieve opvatting over de bijdrage van die mensheid, en dit consequent doortrekken naar hun levenswijze. 

Mijn diepste bewondering hiervoor, bewondering om te durven leven volgens de eigen waarden!

Serving Lady Life

Na jaren zoeken heb ik, voor mezelf, ontdekt dat kern van filosofie de overgang is van overleven naar goed leven. Methoden, inhouden en strategieën mogen drastisch verschillen, maar iets is filosofisch voor mij wanneer het die transformatie beoogt. Een filosofisch effect is een verandering op de as overleven-leven.

Ook verbetering brengen in het goed samenleven maakt hier deel van uit. Homo homini lupus, de mens is een wolf voor zijn medemens. Inderdaad, filosofie transformeert de overlevingsstrijd van allen tegen allen naar samenwerking, zodat de wolven als een hechte roedel samen op jacht kunnen gaan.

Filosofische arbeid stopt nooit. Geen twee dagen zijn dezelfde. Soms zijn er tegenslagen. En altijd is er wel iets dat je extra kan doen om bij te dragen aan die zaken waar je om geeft, die belangrijk voor je zijn. Elke dag is een nieuwe uitdaging om er het beste van te maken.

Filosofie is de gewillige dienares, de trouwe bewaker, de warmhartige verzorger en hartsvriendin van Vrouwe Leven (Lady Life).

Bron