𝗗𝘂𝗿𝗳 𝗷𝗲 𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗲𝗹𝗲𝗻 🥱

Verveling is bijzonder interessant. Interessant omdat het eigenlijk de poortwachter is van wat jou echt drijft, je missie in het leven, datgene waarvoor je vuur brandt. 🔥

Verveling is je geest die je zegt dat je niet aan het doen bent wat jou vervult. Dat je stimulatie nodig hebt, iets leuk, iets opwindend, iets van betekenis.

Het probleem vandaag de dag is dat we verveling toedekken met afleiding. Afleiding door te werken en productief te zijn, zeker.
Maar misschien nog wel zo veel meer door naar een scherm te grijpen, een serie te kijken, te doomscrollen, lachen met memes, even weg zijn met een TikTok. 📱

We lopen weg van ons gevoel van verveling, we verdragen het bijna niet om ons te vervelen. En da's oh-zo-jammer, want verveling is de poortwachter van je innerlijke vuur.

Wanneer je bij je verveling blijft, ze doorvoelt en niet toegeeft aan de onprettige impuls om jezelf af te leiden, gebeurt er iets heel gek.

Je krijgt inspiratie! <3

Je wordt creatief! 🌟

Je krijgt plots de meest wilde ideëen! 😁

Eerlijk, mijn beste, meest inzichtelijke momenten werden geboren uit sessies van intense verveling. Zo verzon ik ooit een hele fantasy wereld tijdens de les wetenschapsfilosofie - het meest droge, oersaaie vak van de hele opleiding, in mijn bescheiden mening.

Hetzelfde geldt trouwens ook voor haar broertje: saaiheid. Ook daar smeult je vlam. Want wanneer je iets saai vindt, is dat net bijzonder interessant, omdat het je iets leert over jezelf.

Het leert je wat het verkeerde pad voor jou is. Het leert je dat dit niet het soort dingen zijn waarvoor je vuur brandt. 🔥

En het gekke is, het leert je ook waar je vuur wél brandt, door in de tegenovergestelde richting te kijken.

Bijvoorbeeld. Stel dat repetitieve administratieve taken oersaai voor je zijn. Onderzoek dan wat er precies saai is. In mijn geval is het hoe repetitief ze zijn. Altijd maar hetzelfde

Dus, waar brandt mijn vuur dan waarschijnlijk? In de afwisseling! In nieuwe dingen doen en leren. :D

Durf je te vervelen. <3

Naar aanleiding van de veroordeling van DvL

Hoe goed het ook voelt wanneer iemand gestraft wordt voor zijn morele (en legale) overtredingen, m.i. maakt dat de wereld geen betere plek.

En daarmee bedoel ik niet de straf op zich, want er zit waarde in regels en consequenties voor het overtreden daarvan, vreemd als dat ook moge klinken komende uit mijn mond.

Wat ik bedoel zijn de retributieve sentimenten waarop de bestraffing gestoeld is. Of in mensentaal: het gevoel van wraak en genoegdoening wanneer de slechterik eindelijk krijgt wat hij verdient.

Want dit is een zorg die mensen vaak hebben: wie iets mis doet, moet gestraft worden. Het zit zelfs ingeslepen in ons systeem. Wist je bijvoorbeeld dat bestraffing - als doel op zich - één van de drie bestaansredenen is van een gevangenis? (De andere twee zijn: een afschrikeffect voor overtreders en herintegratie in de samenleving.)

Wanneer overtreding onbestraft blijft, voelt dat intuïtief verkeerd aan voor ons. Er is zelfs een woord voor: straffeloosheid. Maar in mijn ogen is dit niet meer dan een verfijnde variant van iemand willen terugslaan wanneer je geslagen wordt.

Het maakt de wereld geen betere plek.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verkneukeling wanneer iemand van 'het andere kamp' tegen de lamp loopt. Maar da's voor een andere keer. Wel is het belangrijk even stil te staan bij wat emoties in feite doen, fenomenologisch gezien.

Ze geven ons informatie, en ze proberen ons te motiveren tot bepaald gedrag. Het is altijd een goed idee om te kijken naar wat emoties ons zeggen. Ze leren ons iets over onszelf, onze noden en de situatie. Da's belangrijke informatie om mee te hebben.

Het is eveneens altijd een goed idee om eerst kritisch te kijken naar het gedrag waartoe ze ons proberen aan te zetten, want dat gedrag is een short cut, een reflex. Een snelle oplossing van ons lichaam om tot actie over te gaan, een oplossing die wel eens de bal mist. Dit is m.i. het geval bij onze nood aan straffen te willen uitdelen.

Terloops, één van de redenen waarom mensen soms moeite hebben met emoties (zowel bij zichzelf als bij anderen) is omdat ze de klemtoon te veel leggen op het gedrag. Ze zien waar een emotie je toe aanzet en keuren dat af, maar gooien al doende ook de bron van informatie en motivatie weg.

Dus laten we de wereld een betere plek maken door te luisteren naar onze emoties, zonder ons door hun impulsen te laten overheersen.

Take care! <3

Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is

'Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is'

Je kan dit m.i. op zeker 3 manieren beargumenteren.

1. Allereerst is het zo dat alles dat je denkt, voelt en meemaakt 'hersenfenomenen' zijn. Je kijkt, bij wijze van spreken, voortdurend aan tegen de binnenkant van je schedel.

Het grasveld dat je ziet, bijvoorbeeld, is een reflectie van licht op je netvlies, waar je hersenen vervolgens een interpretatie van maken die je dan een grasveld noemt. De hele wereld zoals jij die kent en beleeft is eigenlijk als een filmpje in je hersenen. (Je zou haast zeggen dat onze geest Plato's grot is.)

Met andere woorden, wat dat betreft is er eigenlijk vrij weinig verschil tussen datgene waarvan wij traditioneel zeggen dat het 'tussen de oren' zit, en de rest. Beiden zijn even echt, in die zin. Beiden zitten tussen de oren.

2. Hersenen maken deel uit van de realiteit. Met andere woorden, gedachten, angsten, verlangens, onzekerheden en emoties komen overeen met een enorm complex interactiepatroon van vurende neuronen, sturende axonen en connecterende synapsen. Er is een correlaat met wat je meemaakt en de fysieke realiteit, met andere woorden: het is evenzeer echt.

3. En last but not least. Zelfs wanneer wat wij voelen, denken en ervaren niet overeen komt met een externe realiteit, zelfs als we angst voelen daar waar een buitenstaander enkel madeliefjes ziet - ja, zelfs dan is de schijnbaar irrationele angst voor madeliefjes echt, omdat het deel uitmaakt van onze leefwereld. Het maakt deel uit van wat wij ervaren en de last die we moeten dragen. Echt of niet: het is iets dat we voelen en het feit dat we het voelen is (voor ons) onontkenbaar.