Naar aanleiding van de veroordeling van DvL

Hoe goed het ook voelt wanneer iemand gestraft wordt voor zijn morele (en legale) overtredingen, m.i. maakt dat de wereld geen betere plek.

En daarmee bedoel ik niet de straf op zich, want er zit waarde in regels en consequenties voor het overtreden daarvan, vreemd als dat ook moge klinken komende uit mijn mond.

Wat ik bedoel zijn de retributieve sentimenten waarop de bestraffing gestoeld is. Of in mensentaal: het gevoel van wraak en genoegdoening wanneer de slechterik eindelijk krijgt wat hij verdient.

Want dit is een zorg die mensen vaak hebben: wie iets mis doet, moet gestraft worden. Het zit zelfs ingeslepen in ons systeem. Wist je bijvoorbeeld dat bestraffing - als doel op zich - één van de drie bestaansredenen is van een gevangenis? (De andere twee zijn: een afschrikeffect voor overtreders en herintegratie in de samenleving.)

Wanneer overtreding onbestraft blijft, voelt dat intuïtief verkeerd aan voor ons. Er is zelfs een woord voor: straffeloosheid. Maar in mijn ogen is dit niet meer dan een verfijnde variant van iemand willen terugslaan wanneer je geslagen wordt.

Het maakt de wereld geen betere plek.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de verkneukeling wanneer iemand van 'het andere kamp' tegen de lamp loopt. Maar da's voor een andere keer. Wel is het belangrijk even stil te staan bij wat emoties in feite doen, fenomenologisch gezien.

Ze geven ons informatie, en ze proberen ons te motiveren tot bepaald gedrag. Het is altijd een goed idee om te kijken naar wat emoties ons zeggen. Ze leren ons iets over onszelf, onze noden en de situatie. Da's belangrijke informatie om mee te hebben.

Het is eveneens altijd een goed idee om eerst kritisch te kijken naar het gedrag waartoe ze ons proberen aan te zetten, want dat gedrag is een short cut, een reflex. Een snelle oplossing van ons lichaam om tot actie over te gaan, een oplossing die wel eens de bal mist. Dit is m.i. het geval bij onze nood aan straffen te willen uitdelen.

Terloops, één van de redenen waarom mensen soms moeite hebben met emoties (zowel bij zichzelf als bij anderen) is omdat ze de klemtoon te veel leggen op het gedrag. Ze zien waar een emotie je toe aanzet en keuren dat af, maar gooien al doende ook de bron van informatie en motivatie weg.

Dus laten we de wereld een betere plek maken door te luisteren naar onze emoties, zonder ons door hun impulsen te laten overheersen.

Take care! <3

Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is

'Het is niet omdat iets tussen de oren zit, dat het daarom minder echt is'

Je kan dit m.i. op zeker 3 manieren beargumenteren.

1. Allereerst is het zo dat alles dat je denkt, voelt en meemaakt 'hersenfenomenen' zijn. Je kijkt, bij wijze van spreken, voortdurend aan tegen de binnenkant van je schedel.

Het grasveld dat je ziet, bijvoorbeeld, is een reflectie van licht op je netvlies, waar je hersenen vervolgens een interpretatie van maken die je dan een grasveld noemt. De hele wereld zoals jij die kent en beleeft is eigenlijk als een filmpje in je hersenen. (Je zou haast zeggen dat onze geest Plato's grot is.)

Met andere woorden, wat dat betreft is er eigenlijk vrij weinig verschil tussen datgene waarvan wij traditioneel zeggen dat het 'tussen de oren' zit, en de rest. Beiden zijn even echt, in die zin. Beiden zitten tussen de oren.

2. Hersenen maken deel uit van de realiteit. Met andere woorden, gedachten, angsten, verlangens, onzekerheden en emoties komen overeen met een enorm complex interactiepatroon van vurende neuronen, sturende axonen en connecterende synapsen. Er is een correlaat met wat je meemaakt en de fysieke realiteit, met andere woorden: het is evenzeer echt.

3. En last but not least. Zelfs wanneer wat wij voelen, denken en ervaren niet overeen komt met een externe realiteit, zelfs als we angst voelen daar waar een buitenstaander enkel madeliefjes ziet - ja, zelfs dan is de schijnbaar irrationele angst voor madeliefjes echt, omdat het deel uitmaakt van onze leefwereld. Het maakt deel uit van wat wij ervaren en de last die we moeten dragen. Echt of niet: het is iets dat we voelen en het feit dat we het voelen is (voor ons) onontkenbaar.

𝗕𝗲𝗻 𝗷𝗶𝗷 𝘄𝗲𝗹 𝗷𝗶𝗷 𝗶𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗼𝗽𝗽𝗲𝗿𝘃𝗹𝗮𝗸𝗸𝗶𝗴𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱?

Zich navigeren door het moderne techno-psychologische landschap is een gewaagd Odysee.

Enerzijds vaar je richting vervlakking en verstomming. We zijn voortdurend bezig, een volle agenda, productiviteit, sneller, sneller, sneller.

Een vriendin zei me recent: 'het lijkt wel of de generaties voor ons zo veel minder bezig waren met tijd dan wij en onze ouders.'

Maar we zijn ook voortdurend bezig op een andere manier: we leven in een wereld van afleiding. Ieder leeg moment moet gevuld worden: Netflix tijdens het eten, doomscrollen terwijl je op toilet zit, Youtube of Tiktok in de wachtzaal bij de dokter.

𝗘𝗻 𝗱𝗶𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝘇𝗲𝗴 𝗶𝗸 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗴𝗲𝗲𝗻 𝘀𝗺𝗮𝗿𝘁𝗽𝗵𝗼𝗻𝗲 𝗵𝗲𝗯. 𝗜𝗸 𝗺𝗮𝗮𝗸 𝗺𝗲 𝗲𝘃𝗲𝗻𝗴𝗼𝗲𝗱 𝘀𝗰𝗵𝘂𝗹𝗱𝗶𝗴 𝗮𝗮𝗻 𝗮𝗳𝗹𝗲𝗶𝗱𝗶𝗻𝗴 - 𝗶𝗸 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗱𝗲 𝘀𝗶𝗿𝗲𝗻𝗲𝗻𝘇𝗮𝗻𝗴 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗲𝘇𝗶𝗴 𝘇𝗶𝗷𝗻. 𝗢𝗳… 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝗴𝗲𝘇𝗲𝗴𝗱: 𝗶𝗸 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗰𝗼𝗹𝗹𝗲𝗰𝘁𝗶𝗲𝘃𝗲 𝗶𝗻𝘁𝗼𝗹𝗲𝗿𝗮𝗻𝘁𝗶𝗲 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗲𝗹𝗶𝗻𝗴, 𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗽𝗶𝗷𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗲𝘀.

Een groot nadeel van steeds afgeleid zijn, is dat we vervreemd raken van onze eigen binnenwereld, van onze diepere emoties en drijfveren, van onszelf. Onze psyché wordt schijnbaar oppervlakkiger.
Schijnbaar, want daaronder broeit een zee van dromen en ambities, angsten en ongemakken. En onze kern.

Connectie daarmee is noodzakelijk voor diepe connectie met elkaar - geen wonder dat we zo eenzaam zijn…

𝗔𝗻𝗱𝗲𝗿𝘇𝗶𝗷𝗱𝘀 𝗹𝗶𝗷𝗸𝘁 𝗱𝗲 𝗵𝗲𝗹𝗳𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱 𝗻𝗲𝘁 𝘄𝗲́𝗹 𝗲𝗲𝗻 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗹𝗲 𝗿𝗲𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝗼𝗻𝘀 𝘁𝗲 𝘄𝗶𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘂𝗶𝘁𝗹𝗼𝗸𝗸𝗲𝗻, 𝗼𝗻𝘀 𝗺𝗲𝗲 𝘁𝗲 𝘀𝗹𝗲𝘂𝗿𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗱𝗿𝗮𝗮𝗶𝗸𝗼𝗹𝗸 𝘃𝗮𝗻 𝗳𝗲𝗹𝗹𝗲 𝗸𝗹𝗲𝘂𝗿𝗲𝗻, 𝗱𝗿𝗮𝗺𝗮 𝗲𝗻 𝗼𝗽𝗿𝘂𝗶𝗲𝗻𝗱𝗲 𝘁𝗮𝗮𝗹.

Denk aan het soort communicatie je tegenkomt op sociale media, de alomtegenwoordigheid van advertenties, flashy thumbnails en impulsieve, schijnbaar opgefokte reacties.

Dit is de gewaagde opdracht: in contact blijven met onze emoties, onze passie en die innerlijke vonk. Maar tegelijk ons niet te laten meeslepen door uitgelokte affecten, zoals morele verontwaardiging, vijandbeelden of doemdenken.

𝗛𝗲𝘁 𝗱𝗼𝗲𝘁 𝗺𝗲 𝗽𝗶𝗷𝗻 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝘇𝗲𝗴𝗴𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗲𝗹 𝘁𝗮𝗮𝗹𝗴𝗲𝗯𝗿𝘂𝗶𝗸 𝘃𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝗶𝘀 𝘀𝘁𝗲𝗲𝗱𝘀 𝘃𝗲𝗿𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁, 𝘇𝗲𝗹𝗳𝘀 𝘄𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗴𝗼𝗲𝗱𝗲 𝘇𝗮𝗮𝗸 𝗶𝘀. 𝗩𝗲𝗿𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗼𝗺𝗱𝗮𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗿𝗲𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲 𝘁𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁 𝘂𝗶𝘁 𝘁𝗲 𝗹𝗼𝗸𝗸𝗲𝗻, 𝗼𝗻𝘀 𝘁𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗮𝗻 𝘁𝗲 𝘇𝗲𝘁𝘁𝗲𝗻 𝘁𝗼𝘁 𝗼𝗻𝗱𝗼𝗼𝗿𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲 𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲, 𝘁𝗼𝘁 𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲 𝗱𝗶𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗶𝗻 𝗹𝗶𝗷𝗻 𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝘄𝗶𝗲 𝘄𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻.

Een goed betoog vergt zowel pathos als logos (en ethos). Toon dat je begaan bent, ja, dat je geeft om iets. Zeker! Maar toon eveneens dat je boodschap beredeneerd is, dat je redenen en argumenten hebt voor hetgeen je beoogt te doen.

Dat is alvast wat ik steeds probeer te doen in mijn communicatie… Maar laat me gerust weten wat jij hiervan denkt. Ik ben benieuwd. 

Peace out! <3