Wat te doen als je verliefd bent op een ander?

Stel, je zit in een lange relatie en alles gaat goed, jullie komen goed overeen, je leven staat op rolletjes… MAAR. Plots merk je verliefde gevoelens op bij jezelf, verliefde gevoelens voor een ander. Wat nu? 😓

👉 Je merkt het aan je buikgevoel: dat vreemd knagende gevoel dat ze soms 'vlinders in de buik' noemen.

👉 Je merkt het aan je eigen gedrag, hoe je plots extra lief en meegaand bent met die persoon.

👉 Je merkt het aan de onrust die je voelt en dat je aan niets anders kan denken.

ZUCHT.

Het lijkt een hopeloze situatie, eentje waarin welke beslissing je ook neemt: het veroorzaakt moeilijkheden. En dat klopt. Het is inderdaad moeilijk. Maar het is ook een kans op groei, verandering en toenadering.

💪 Dit is mijn oplossing, want het overkwam mij. Dit is wat JIJ kan doen als je verliefd bent op een ander.

Overzicht

1. Why, oh why?!

    a) Inbalans zelf

    b) Tekort in je relatie

    c) 4 jaar

2. Omgaan met emoties

3. Praktische beslissing

    a) Niet goed in je vel

    b) Je relatie heeft tekorten

    c) Dit kan je doen bij tekorten

1. Why, oh why?!

Eerst en vooral is het cruciaal dat je nagaat waarom je verliefd werd op die andere persoon. Wat maakt dat je je plots aangetrokken voelt?

Enerzijds kan dat aan de persoon zelf liggen: je voelt je spontaan aangetrokken tot bepaalde types. De redenen hiervoor liggen in je verleden: de relatie die je met je ouders had, wat je geleerde dynamiek van aantrekken is, je hechtingsstijl…

Wat dat betreft is deze verliefdheid net erg interessant: je krijgt een inkijk in hoe jij functioneert, het is een kans jezelf beter te leren kennen, ook al is de situatie, uiteraard, frustrerend. Dat begrijp ik. 

Ik, bijvoorbeeld, ben spontaan aangetrokken tot warme, zorgzame, moederlijke vrouwen die wat 'gebroken' zijn - voor mij voelt het alsof hen redden me van hun liefde zal verzekeren. En ik hou ook van lang, donker haar. 😀

Anderzijds is het ook zo dat wanneer je relationele behoeften niet voldoende bevredigd worden, de kans groter is dat je je aangetrokken voelt tot iemand anders. Met andere woorden: als je niet voldoende krijgt van wat jij voelt nodig te hebben, ga je elders zoeken, bewust of onbewust. 

Dit heeft alvast drie mogelijke oorzaken

a) Inbalans zelf

Je kan je op dit moment minder goed in je vel voelen, je kan in de knoop zitten. Sommige mensen zoeken de oplossing van die knoop met zichzelf bij anderen, ze gaat op zoek naar die ene geweldige persoon die hen kan ontwarren, of die de pijn en het ongemak kan wegnemen. Ze worden verliefd.

b) Tekort in je relatie

Het kan ook uiteraard zijn dat je werkelijk niet haalt uit je relatie wat je nodig hebt. Het kan zijn dat er afstand gegroeid is tussen jullie beiden, of dat je elkaar te veel als vanzelfsprekend neemt, of dat je wat meer afwisseling, wat meer 'vuur' nodig hebt. 

De essentie is dat je niet uit je relatie haalt wat je nodig hebt, om wat voor reden dan ook.

c) 4 jaar

Tot slot mag je niet vergeten dat voor veel koppels 4 jaar een moeilijke drempel is. Dit is vaak een breekpunt.

De reden hiervoor ligt in ons evolutionair verleden, vermoeden wetenschappers. Dit zou de tijd zijn die een kind nodig heeft om voldoende onafhankelijkheid en weerbaarheid te krijgen om te overleven met slechts één ouder. Hard, ik weet het, maar een realiteit.

De belangrijkste les die je moet onthouden uit dit gegeven is ook niet te hard voor jezelf te zijn. Het is een biologisch gegeven. En het is niet onoverkomelijk. 😉

2. Omgaan met emoties

Verliefdheid is soms een moeilijke emotie om mee om te gaan, zeker als ze ongewenst is. Toch ontdekte ik een aantal handvaten.

Ten eerste is het belangrijk je verliefdheid niet te proberen onderdrukken. Dat lukt toch niet. En het wreekt zich. 

Wat je wel kan doen is je blootstelling verminderen, want emoties worden vaak getriggerd of aangewakkerd door situaties waarin je je bevindt en de gedachten die je daarbij hebt.

Concreet: zorg dat je minder contact hebt met die persoon waar je verliefd op bent, of als dat niet gaat, vermijd het soort contact dat olie op het vuur van je verliefdheid gooit. 

In mijn geval, bijvoorbeeld, deel ik best niet teveel persoonlijke, kwetsbare informatie. En ik laat me best niet overladen door haar warme woorden of hulp; en ik probeer ook best geen indruk te maken op haar.

3. Praktische beslissing

Wat je wel kan doen is je verliefdheid aangrijpen als een kans om jezelf te leren kennen. En het feit dat je verliefdheid voelt is een deel van jezelf dat iets met je communiceert. Ontdek wat precies.

Eenmaal je daar een beeld van hebt, kan je ook praktische beslissingen nemen.

a) Niet goed in je vel

Als bijvoorbeeld blijkt dat je je niet goed in je vel voelt, kan je daar aan werken. Want weet dat, hoe sterk de drang ook lijkt: die geweldige andere persoon zal het nooit, maar dan ook nooit voor jou kunnen oplossen. Dat moet je zelf doen. Het beste dat deze kan doen is, zoals die nu doet, je helpen inzicht te krijgen in je eigen situatie en hoe jij in elkaar zit.

Wat het probleem ook is: pak dat aan. Gaat het over zelfwaarde? Machteloosheid? Een negatief zelfbeeld? Eenzaamheid? Onverwerkt trauma? Werk er aan!

Zoek concrete, praktische oplossingen. Zoek professionele hulp. En vergeet ook niet dat je je verhaal kan delen met anderen. Delen helpt alles op een rijtje te krijgen, en het helpt wat je meemaakt een plaats te geven.

b) Je relatie heeft tekorten

Als blijkt dat je relatie zelf tekorten heeft, dan zijn er twee routes die je kan nemen. Belangrijk is dat je die tekorten eerst goed blootlegt. En dit wil niet zeggen verwijten gooien, maar wel nagaan waar jij behoefte aan hebt. Het is positief geformuleerd.

Bijvoorbeeld: 'ik heb nood aan meer leuke tijd samen; ik heb nood aan meer fysieke intimiteit; ik zou graag diepere gesprekken hebben…'.

c) Dit kan je doen bij tekorten

De eerste route is direct ook de meest radicale: er is zoveel mis met je huidige relatie dat je niet inziet hoe je die nog kan redden. Het is dan ook beter ermee te stoppen.

Merk op dat dit nog niet direct wil zeggen dat je moet intrekken bij die ander. Want er komt enorm veel kijken bij een relatie, zowel praktisch als emotioneel. In mijn bescheiden ervaring is het belangrijk voldoende tijd tussen twee relaties te laten. Maar aan jou de keuze.

De tweede route is akte nemen van je behoeften en op zoek gaan naar een manier om je behoeften alsnog te bevredigen binnen je huidige relatie. 

Stap één is dan ook: SPREEK ZE UIT!

Laat je partner weten wat je nodig hebt, zonder te eisen, zonder te verwijten, zonder kritiek te hebben. Voer een gesprek. En vraag naar zijn/haar noden! Want een relatie stroomt in twee richtingen. Wie weet heeft je partner ook onbevredigde noden. 

Het hebben van dit gesprek alleen al kan jullie dichter bij elkaar brengen.

En dichter bij elkaar komen is sowieso een goed tegengif tegen ongewenste verliefdheid. Want hoe sterker de affectie is, hoe minder ruimte er is voor die nieuwe verliefdheid. Althans in mijn ervaring.

Ikzelf, bijvoorbeeld, heb afgesproken meer leuke en romantische dingen te doen mijn mijn partner: een BBQ, een Romeins festival…

En ik probeer mijn kwetsbaarheid meer onder woorden te brengen.

Zo, ik hoop jou ook een stapje verder geholpen te hebben met je verliefdheid. 

Take heart, my friend! 💗

Afgebroken verliefdheid

Ik ga eerlijk zijn: ik hou niet van verliefdheid. Nee, ik vind het een vervelende, pijnlijke en ronduit onwenselijke emotie.

Het is een emotie waar je als mens moeilijk voorbij kan, maar desalniettemin vind ik het onwenselijk.

Waarom vind ik dat? Wel, de aanleiding van dit schrijven is dat ik momenteel een tanende verliefdheid ervaar die nooit ingelost zal worden.

Maar er zijn uiteraard ook enkele redenen waarom ik niet hou van verliefdheid, redenen die los staan van mijn situatie. Ik ervaar hetzelfde wanneer de 'liefde' wel van twee kanten komt.

Ik wil graag op die redenen ingaan. Het staat je vrij mee te volgen en zelfs om het nonsens te vinden. ;-)

Dit is nummer één. Verliefdheid is een gemaskeerd persoonlijk verlangen, iets dat je voor jezelf wil.

Nu, versta me niet verkeerd: het is ok om aan jezelf te denken, om iets - of zelfs iemand - te willen. Maar jezelf aanpraten dat je het doet omdat je om die andere persoon geeft, omdat je van hem houdt - please. 

In de eerste plaats gaat het over jouw verlangen samen te zijn met die persoon, iets met haar op te bouwen misschien. Je bent op dit punt geïnvesteerd omdat jullie belangen (lijken) samen (te) vallen.

Een verlangen dat overigens gebaseerd is op een rooskleurige projectie, een droombeeld van de ander dat tegelijkertijd samenvalt met een hele hoop van jouw onderliggende diepe wensen en verlangens. Dit herken je aan het clichématige 'hij kan niks verkeerd doen in mijn ogen'-achtige sentiment dat karakteristiek is voor de arme ziel die in een staat van verliefdheid verkeert.

Kort gesteld: als je verliefd bent hou je niet van de andere persoon, je houdt van het idee van wat samenzijn met die andere persoon voor jou kan betekenen. In mijn bescheiden visie is het slechts in een latere fase dat liefde kan groeien.

Zoals ik elders al schreef geloof ik wel dat verliefdheid een natuurlijke en in veel gevallen vruchtbare voedingsbodem kan zijn voor het naar elkaar toegroeien van twee personen, gegeven dat deze, los van het al te veel vertekende perspectief van de verliefdheid, voldoende bij elkaar passen op vlak van functioneren, denken en waarden. (En misschien ook uiterlijk, dat laat ik vanwege twijfel nu even buiten beschouwing.)

Wat de verdoken zelfzucht van verliefdheid betreft. Je hoeft maar te kijken naar wat er gebeurt met iemand die op deze of gene wijze afgewezen wordt door het object van zijn affectie: het inzicht dat jullie niet samen zullen zijn roept diepe pijn, woede en soms zelfs koppige ontkenning op. 
Ik ben van mening dat mocht je waarlijk geven om de ander en diens welzijn, dat het je niet op die manier zou treffen. De pijn betreft jezelf, en jouw teleurstelling, het aan dingelen vallen van die noden en verlangens welker inlossing je zag in het ideaalbeeld van de ander.

En ook dit frustreert me aan deze geestesgesteldheid: ik begrijp dit alles, ik begrijp de machinaties van mijn geest. Ik begrijp dat wat ik voel de utopische projectie is van het vervullen van mijn verlangens. Ik begrijp dat ze er niet alleen niet aan kan doen dat wij niet samen zullen zijn - ze wéét het niet eens. Hoe is het dan rationeel dat ik kwaad ben op haar?

Wel, het zit alvast een rationale achter: die van gekwetst zijn, pijn hebben. Net zoals je soms razend kwaad kan vloeken tegen de tafel waar je met je grote teen tegen gekwakt bent, net zo is dit intern foeteren waar ik me aan bezondig - met een beladen woord - een natuurlijke menselijke respons.

Maar net als de tafel, houdt het geen steek haar iets kwalijk te nemen. En dat maakt het ingewikkeld, want ik denk dat mensen - mezelf incluis - hun vloektijd nodig hebben. Je moet even kunnen razen en tieren, al dan niet luidop. Dat is een manier van je pijn verwerken.

Ik hoop dat dit neerschrijven me helpt een stapje verder tot aanvaarding te komen, een stapje dichter bij het helen, bij het herkalibreren van mijn verlangens opdat wens en mogelijkheid terug in overeenstemming zijn. 

Het bange kind in jou geruststellen

De dromen en ambities, maar ook zorgen en gevoeligheden van je jongere zelf zijn niet verdwenen. Zo kan je nog altijd dezelfde neiging tot rebellie voelen als toen je een tiener was, of de angst en onzekerheid die je als klein kind ervaren heb.

Laten we het hebben over dat kleine, bange kind. Want soms stoppen we aspecten van onze persoonlijkheid - wensen, emoties, verlangens - ergens in een klein kamertje van onze geest, gooien de sleutel weg en kijken nooit meer om. 

Of dat proberen we toch. Want dat deel van onszelf zit daar nog steeds, vaak met zorgen die het niet alleen als heel reëel ervaart, maar die ook niet aangekaart worden - integendeel, ze worden weggewuifd.

Bijvoorbeeld.

Stel je dit eens voor, je hebt honger, en zegt tegen je moeder: 'mama, ik heb honger'.

Waarop zij antwoordt: 'dat is niet waar, zeg dat nooit meer!'

Met zo'n respons wordt je behoefte niet bevredigt. Nee, het is erger: met zo'n respons daagt het besef dat je misschien helemaal geen eten zal krijgen van je moeder. Paniek!

Net zo gaat het met de zorgen, ambities en verlangens die we onderdrukken. Het is alsof we voortdurend tegen onszelf zeggen: 'val me daar niet mee lastig!'

Maar dat deel van onszelf blijft op zijn honger zitten. Het begint tegen de muren te bonken, ons leven moeilijker te maken. Het verstoort je nachtrust en vult je dagen met stress en spanning.

Althans, zo verging het mij. Er zit een bang kind in me dat niet voldoende gerustgesteld geweest is, en nog steeds smacht naar die geruststelling. Mijn ouders kunnen dat niet meer doen, noch mijn partner. Het is te laat, het zou niet echt iets uitmaken. 

Waarom? Omdat ik de angst, onzekerheid en stress van destijds geïnternaliseerd heb. Het is iets van toen, niet nu. Dus hoewel je mij misschien wel even kan kalmeren, zal de angst terugkeren omdat ik mezelf niet geruststel. Het is deel geworden van wie ik ben, een deel dat ik niet genoeg of niet de juiste aandacht geef. 

Dus hoe pak je dat aan?

Deze nacht daagde het me. Hoe kan je je innerlijke kind geruststellen? Ik vond een manier die ik graag wil delen. Wat werkt voor mij, kan werken voor jou. :)

1. Praat met je innerlijke kind. Spreek het aan op een open, nieuwsgierige, liefdevolle manier. Laat het weten dat je er bent voor dat kind en dat je graag wil weten hoe het met hem gaat, wat er allemaal leeft.

Luister begripvol en empathisch naar wat er boven komt drijven. Vraag door. Toon je medeleven en interesse. En. Gebruik. Geen. Moeilijke. Taal.

Onthoud: je bent met een kind aan het praten, dit is niet het moment om te etaleren met abstracte nuances, obscuur lexicon of gelaagde grammatica.

2. Ga samen op zoek naar wat er aan de hand is. Neem je innerlijke kind bij de hand en ontdek samen hoe de vork aan de steel zit: echt, feitelijk, in de realiteit. Wat is het waar je allemaal bang voor bent? Wat maakt je nu bang? Want er is bijna altijd een concrete trigger. Ontdek die triggers. En kijk hoe de zaken er concreet voorstaan.

Wees realistisch: lieg niet, verbloem niet en overdrijf niet. De bedoeling is jouw huidige situatie in kaart brengen, zodat jij en vooral je innerlijke kind weten waar je aan toe bent.

3. Onderzoek wat je kan doen. Goed, je hebt iets gevonden: een trigger, een probleem, iets waar je innerlijke kind zich zorgen over maakt. Ga samen op zoek naar wat jij concreet kan doen om je de situatie te verbeteren. Ook hier: wees daar eerlijk en realistisch in.

Wanneer je iets vindt dat je kan doen: doe het dan, of beloof het te doen en hou je woord.

4. Ga na wat er zou gebeuren als je angst een realiteit werd. Stel dat het waar was, stel dat het gebeurde - wat dan? Onderzoek dit met een realistische bril. In veel gevallen is het allemaal zo erg niet als wat ons innerlijke kind vreest. Laat het dat ook weten, ja, toon het dat het oké is, dat die situatie niet het einde van de wereld betekent.

5. Laat weten dat je er bent, laat je innerlijke kind weten dat je er altijd voor hem bent, dat je hem graag ziet en dat hij niet alleen is met zijn zorgen.

Veel succes!