vrijdag 21 april 2023

Stil als een schelpje in de oceaan

Wie ben jij en wat drijft jou?

Je wereld is druk. Je bent voortdurend bezig met het schip van je huishouden boven water te houden, met je rekeningen te betalen, en te zorgen dat je je to-do’s op het werk sneller kan afronden dan je vorig kwartaal deed.

In die hectiek verlies je soms uit het oog waar het voor jou eigenlijk allemaal om draait. Je loopt jezelf voorbij, zinkt in een burn-out, bent permanent uitgeput en voortdurend in een modus van zuiver overleven. Alles voelt zwart, wit en grijs.


Een goede manier om weer kleur te geven aan je leven, is opnieuw conecteren met jezelf.


Deze meditatie is ÊÊn manier waarop je dit kan doen: stil zijn als een schelpje in de oceaan.


Het houdt in dat je een rustig, ongestoord moment voor jezelf kies. Zelf doe ik dit graag in bad of al wandelend. Sluit eventueel je ogen en laat je gedachten en emoties gewoon voorbijrollen, zonder dat je overgaat tot actie, zonder dat je beslissingen neemt. Je denkt gewoon wat je denkt, voelt wat je voelt en wilt wat je wilt, zonder dat er iets gebeurt. Je laat je gewoon meestromen zonder iets te doen.


Algauw zal je merken hoe je geest en je gedachten uit lagen lijken te bestaan, lagen met elk hun eigen stromingen, richting en kleur.


Wat bovenaan het bewustzijn drijft en direct je aandacht vangt, is meestal eerder direct of praktisch. Dagelijkse beslommeringen, dagtaken of wat er nog allemaal te doen staat morgen. Of, recente gebeurtenissen en hun emotionele, sociale of praktische impact.


En zo lang je actief blijft, zo lang je probeert iets gedaan te krijgen in de automatische piloot van de doe-modus, ja zo lang blijf je al watertrappelend in de bovenste laag, ook al is het water net onder je voeten wild en woelig, net buiten je bereik. Zelfs wanneer je heel even je ogen sluit en in jezelf keert, zal je meedrijven op deze bovenste laag.


Maar, bied je geen weerwerk en volg je de storming als een schelp in het water, dan zal je langzaam maar zeker zinken naar wat dieper ligt. Je aandacht zal als vanzelf verschuiven naar onderliggende noden en bezorgdheden, je raakt aan het waarom van veel van je dagdagelijkse bezigheden, je raakt aan wat ze willen zeggen op een dieper niveau, wat ze met je doen, welke verlangens of net gevoeligheden ze raken.


Blijf je nog langer onbeweeglijk, dan zink je door in de donkere diepzee van wat jou fundamenteel drijft. Het gaat dan over wat voor jou het leven en alle hustle zinvol maakt, waarom het voor jou de moeite is - of net waarom waar je nu staat net helemaal niet de moeite is.

Ook raak je aan wie je bent, je identiteit, dat verhaal dat je onbewust gesponnen hebt om die myriade aan ervaringen, gedachten en emoties te binden tot een samenhangend geheel.


Maar goed, hoe diep wil jij afdalen in jezelf? Laat het me maar weten in de comments below. En veel succes!


đ—Ē𝗮𝘁 đ—ĩ𝗲đ—ŋđ—ŧđ—ļ̈𝘀𝗰đ—ĩ, đ—ļ𝗲đ—ē𝗮đ—ģ𝗱 𝗱đ—ļ𝗲 𝗲𝗰đ—ĩ𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 đ—´đ—˛đ—˛đ—ŗđ˜!

đ—Ē𝗮𝘁 đ—ĩ𝗲đ—ŋđ—ŧđ—ļ̈𝘀𝗰đ—ĩ, đ—ļ𝗲đ—ē𝗮đ—ģ𝗱 𝗱đ—ļ𝗲 𝗲𝗰đ—ĩ𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 đ—´đ—˛đ—˛đ—ŗđ˜! 

Zeker. Maar niet als modus operandi, niet als manier van in het leven staan en dagelijks functioneren.

Voortdurend en altijd het onderste uit de kan willen halen is geen goed idee. Waarom? Wel, zo’n manier van werken is bijzonder afmattend en stresserend. En niet duurzaam. Het staat even stevig op zijn pootjes als een boom zonder wortels: de kleinste windvlaag doet ‘m omvallen! 

Je hebt geen speelruimte voor tegenslagen, voor wanneer blijkt dat er extra inspanning nodig is. Wat nu? Dit gaat toch niet? Je kan niet nog meer erbij nemen, want je zit al op je hoogste kunnen, op je grens. 

De grens van je kunnen is eigenlijk als een overvol vat dat gaat overlopen vanaf je er iets in stopt, vanaf iemand er tegen loopt. 

Volgens mij is het belangrijk te zorgen dat je speelruimte hebt, dat je plaats laat voor onverwachte situaties, dat je het vat niet tot op de rand vult. 

And now: breathe.

maandag 13 maart 2023

Zie de zon en wijs ernaar ⛅

 Dit leerde ik van mijn stiefmoeder. :o


🤔 EÊn van de meest onderschatte manieren van leren, is leren door te kijken. Kijk hoe iemand iets doet, eerder dan wat hij zegt te doen of de instructies te volgen. Kijk! 


🙏 Dit heet mitori geiko in de Japanse krijgskunde. Leren door te kijken. Of ‘stelen met de ogen’ zoals een Japanse sensei het me ooit toevertrouwde.


🧐 En dat deed ik. Kijken, opletten en aandachtig zijn wanneer mijn stiefmoeder omgaat met andere mensen. Want ze doet dat goed.


😊 Telkens ze iemand ontmoet, of terugziet na langere tijd, gaat ze op zoek naar iets positief aan die persoon, iets dat ze leuk vindt. En ze zegt dat dan ook! 😁


Dit kan gaan over een nieuw kapsel, er enthousiast uitzien, lof dat ze van iemand anders hoorde. <3


👉 Het maakt niet uit, stap 1 is steeds: 𝘃đ—ļđ—ģ𝗱 đ—ļ𝗲𝘁𝘀 đ—Ŋđ—ŧ𝘀đ—ļ𝘁đ—ļđ—˛đ—ŗ 𝗲đ—ģ 𝘇𝗲𝗴 𝗱𝗮𝘁 𝗱đ—ļđ—ŋ𝗲𝗰𝘁.


Hoe leuk en leerzaam! Het staat mijlenver van die denk ik nogal Vlaamse neiging alles te zien dat mis is, en het helft van de keren dan ook te zeggen. 😅


Geniet van je week en zie de zon, niet (enkel de wolken) <3