𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁!

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁! 

Zeker. Maar niet als modus operandi, niet als manier van in het leven staan en dagelijks functioneren.

Voortdurend en altijd het onderste uit de kan willen halen is geen goed idee. Waarom? Wel, zo’n manier van werken is bijzonder afmattend en stresserend. En niet duurzaam. Het staat even stevig op zijn pootjes als een boom zonder wortels: de kleinste windvlaag doet ‘m omvallen! 

Je hebt geen speelruimte voor tegenslagen, voor wanneer blijkt dat er extra inspanning nodig is. Wat nu? Dit gaat toch niet? Je kan niet nog meer erbij nemen, want je zit al op je hoogste kunnen, op je grens. 

De grens van je kunnen is eigenlijk als een overvol vat dat gaat overlopen vanaf je er iets in stopt, vanaf iemand er tegen loopt. 

Volgens mij is het belangrijk te zorgen dat je speelruimte hebt, dat je plaats laat voor onverwachte situaties, dat je het vat niet tot op de rand vult. 

And now: breathe.

Zie de zon en wijs ernaar ⛅

 Dit leerde ik van mijn stiefmoeder. :o

🤔 Eén van de meest onderschatte manieren van leren, is leren door te kijken. Kijk hoe iemand iets doet, eerder dan wat hij zegt te doen of de instructies te volgen. Kijk! 

🙏 Dit heet mitori geiko in de Japanse krijgskunde. Leren door te kijken. Of ‘stelen met de ogen’ zoals een Japanse sensei het me ooit toevertrouwde.

🧐 En dat deed ik. Kijken, opletten en aandachtig zijn wanneer mijn stiefmoeder omgaat met andere mensen. Want ze doet dat goed.

😊 Telkens ze iemand ontmoet, of terugziet na langere tijd, gaat ze op zoek naar iets positief aan die persoon, iets dat ze leuk vindt. En ze zegt dat dan ook! 😁

Dit kan gaan over een nieuw kapsel, er enthousiast uitzien, lof dat ze van iemand anders hoorde. <3

👉 Het maakt niet uit, stap 1 is steeds: 𝘃𝗶𝗻𝗱 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲𝗳 𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗴 𝗱𝗮𝘁 𝗱𝗶𝗿𝗲𝗰𝘁.

Hoe leuk en leerzaam! Het staat mijlenver van die denk ik nogal Vlaamse neiging alles te zien dat mis is, en het helft van de keren dan ook te zeggen. 😅

Geniet van je week en zie de zon, niet (enkel de wolken) ⛅ <3

Bekritiseerd de criticus

 Dit moet er even uit. Misschien kan jij helpen.

Ik zie steeds overal fouten. Bij anderen én bij mezelf. Dat is bijzonder vermoeiend!

Overal onwaarheden, schrijffouten, uitzonderingen op de regel. Ik doe niet anders. Ik zie alleen dat: de wat niet goed is.

Een negatieve stroom van kritiek en veroordelingen die slechts zelden mijn lippen verlaat. Ik weet wel beter. Gelukkig. Want het is niet constructief anderen daarmee te overladen.

Als troebel water welt de kritiek maar op in mijn gedachten, hoger en hoger, tot mijn geest er volledig mee gevuld is. Koud. Donker. En zwaar.

En vandaag bekritiseer ik dat ik te veel bekritiseer. Oh, de ironie is nooit veraf!

Dus ja, heeft iemand een techniek, een oefening of gewoon tips om minder (negatief) kritisch te zijn?