Jezelf niet verliezen in vriendschap of liefde

Wie werkelijk goed wil doen voor een ander, gebruikt zijn eigen wensen, wil of verlangen op zo een manier dat het die ander goed uit komt. Anders gezegd zet je jouw verlangen in voor het bevredigen van het verlangen van een ander.
Dit is een moeilijke manier om te zeggen dat we iets delen, dat we samenwerken.

De grote kracht van deze houding is dat het onmogelijk is hierbij onszelf te verliezen in de hulp van de ander, aangezien het eigenlijk altijd onze eigen verlangens betreft. Wat natuurlijk niet wegneemt dat we oprecht kunnen verlangen naar het welzijn van de ander.

Hou altijd wat je zelf wil in het oog, maar verruim je blikveld. :)

De zin van het leven - absurd!

De vraag naar de zin van het leven is voor mij een vrij grappige, want absurde vraag. Vaak wanneer men me deze vraag stelt reageer ik als volgt: 'het vragen naar de zin van het leven is hetzelfde als vragen of een jas gekleed is of een schoen geschoeid'.

Het ligt net in de aard van de schoen om wie hem draagt 'geschoeid' te kunnen noemen. Hetzelfde geldt voor het leven. Het is net de aard van het leven om diegene die het leeft zin te geven. Het leven zelf bepaalt de zin en schenkt ons doelen en idealen, wensen en dromen om na te streven.

Een zinvol leven, is een leven dat gebruik maakt van deze wensen en idealen, en dat hen gegeven je persoonlijke omstandigheden op de best mogelijke manier probeert te realiseren.

Aangezien verschillende mensen verschillende dromen hebben, en aangezien verschillende mensen verschillende vaardigheden hebben en in verschillende omstandigheden verkeren, zal de zin van hun leven inhoudelijk verschillen. De enige die de zin van je leven kan bepalen – of misschien correcter: ontdekken – ben jij zelf. 

Maar je kan je natuurlijk wel door anderen laten inspireren en helpen bij het bereiken van je idealen. :)

Ik kan je alleen maar de les mee geven dat wat je leven ook is, probeer er een goed leven van te maken, waarin je je dromen nastreeft en waarvan je achteraf geen spijt hebt dat je het zo geleefd hebt.

Verslaving en (on)geluk

Ik vraag me af of verslavingen sterker naar voor komen, meer de overmacht krijgen op momenten waarop het slecht gaat met iemand. Aangezien het eigenlijk vaste gewoontes zijn die doorgaans wel een bepaald genoegen verschaffen. Men rookt, men drinkt, speelt games of kijkt series voor het scherm, gaat zich te buiten aan vleselijke geneugten…

In slechte tijden kan die structuur en die zekerheid van genoegen – het herkenbare, het voorspelbare, het vaste – eigenlijk een vorm van steun zijn, een beschermingsmechanisme. Dankzij verslavingen kunnen we stand houden. Ze bieden een veilige haven, met vertrouwde tavernes en bekende gezichten. 

Echter, er is pas werkelijk sprake van een verslaving wanneer we er ook in vaste tijden niet meer uit geraken, wanneer we er van afhankelijk blijven en zeker wanneer deze afhankelijkheid de oorzaak wordt van slechte tijden en ellende. 

Ja, dat lijkt me het gevaarlijkste punt. Want zoals gezegd zijn we net in die slechte tijden enorm ontvankelijk voor, jawel, verslavingen. Als een alles omknellende wurgslang.