Ik begrijp mijn ouders

Misschien ken je dat gevoel, maar over de jaren is het me meer en meer beginnen opvallen dat ik precies ben zoals mijn vader - ok, geen exacte kloon, maar het valt me op dat ik dezelfde dingen doe en zeg als hij. En al doende versta ik hem beter, denk ik.

Zo delen we bijvoorbeeld een donker, soms cynisch, gevoel voor humor. Of de neiging om héél specifiek te willen zijn in waar bepaalde dingen moeten liggen, of juist absoluut niet mogen liggen. En we willen alles zelf doen. Koppig ook.

Maar net als hem ben ik ook een erg goede luisteraar, iemand die vaak inzichtelijke feedback geeft zonder te oordelen en het vermogen heeft om kalm te blijven wanneer een ander in crisis verkeert.

Ja, steeds vaker herken ik hem in mezelf. En ik vraag me dan af: ‘zou dit zijn wat hij doormaakte, zou dit zijn wat hij voelde en dacht toen hij zich zo gedroeg?’


Ik denk van wel, eigenlijk.

Zo delen we uitingen van irritatie bij half werk, iemand die iets niet doet of die het laat afweten (naar onze ervaring). Ik realiseer me nu dat die irritatie voor een groot stuk voortkomt uit de gedachte, de aanname dat ‘als ik het niet doe, dan zal niemand het doen - dus ik moet het wel doen.’ Dat is eenzaam en ik denk dat mijn vader zich vaak overwerkt moet gevoeld hebben.


De moraal van het verhaal:

Soms ontdek je wat je ouders doormaakten toen ze bepaalde dingen deden. Of wanneer ze het net nalieten iets te zeggen - ook al had je het zo hard nodig het te horen. Je leert je ouders beter kennen door op te merken dat je net als hen bent.

Je bent als hen in je gedrag, je gelaatsuitdrukkingen, in je gevoel voor humor, in wat je zegt en hoe je problemen aanpakt.
Jouw eigen emoties en gedachten op dat moment, je verlangens en verzuchtingen geven je een unieke inkijk in hun hoofd. Als je bereid bent hier aandacht voor te hebben, natuurlijk. :)



Zorg voor jezelf, denk aan elkaar. ❤️

TO-DO LISTS 🔍

Het is in de mode om het concept van een afvinklijstje op zijn kop te zetten en een lijstje te maken van WAT JE REEDS GEDAAN HEBT. Voelt goed, geeft je terecht het gevoel iets bereikt te hebben en je start met een succes, eerder dan met een tekort dat rechtgezet moet worden. Allemaal goed dus. 😁

Maar vandaag daagde het me dat zo’n reeds-gedaan-lijstje me totaal niet helpt te onthouden wat ik nu allemaal weer wil doen. Noch helpt het mijn taken te structureren. 😅

Ik hoor je al zeggen: Bojan, als je het je niet herinnert, is het vast niet ECHT belangrijk voor jou. Maar je hebt geen idee wat voor een wervelende chaos mijn brein is. 😵‍💫

Ik merk dat ik het beste functioneer - en me ook het beste voel - wanneer die wild vertakkende ideeën en dat kleurrijke bladerdek van fantasie ook wortels aan de grond heeft. Als een boom. Een droomboom. Zie, ik ben weer afgeleid. ;p

Zo’n to-do lijstje geeft stress, maar het aardt me ook, het geeft me de wortels die ik nodig heb.

Daarom probeerde ik dit: schrijf naast elk item op het lijstje hoe het afvinken ervan jouw wereld een BETERE plek maakt. In positieve woorden. Moeilijk, ik weet het. 🤷

Maar deze oefening doet wonderen. Het gevoel van overweldigd te zijn door een enorme berg vervelende klusjes, verandert in een handomdraai naar het gevoel dat je betekenisvol werk aan het verrichten bent. Wat een verademing! 😄

Enkele voorbeelden:

• 𝗔𝗳𝘄𝗮𝘀: ik heb een propere keuken waar ik blij van word, en ik kan vlot aan de slag gaan wanneer ik start met koken.

• 𝗦𝘁𝗼𝗳𝘇𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻: het thuiskomen voelt fris en gezellig.

• 𝗔𝗱𝘃𝗼𝗰𝗮𝗱𝗼𝗽𝗹𝗮𝗻𝘁𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗮𝗻𝗱𝗮 𝘇𝗲𝘁𝘁𝗲𝗻: mijn planten krijgen meer licht, zullen gezonder zijn en de veranda oogt groener.

• 𝗕𝗲𝗹𝗮𝘀𝘁𝗶𝗻𝗴𝘀𝗮𝗮𝗻𝗴𝗶𝗳𝘁𝗲: ik kan op mijn twee oren slapen dit jaar, krijg misschien iets terug van de belastingen waarmee ik een leuk cadeau kan kopen, of nieuwe gordijnen (zie foto met zwarte kat 😉)

• …

Het positieve aanstippen gaat me eigenlijk best moeilijk af: ik ben geneigd te denken in rampen en ramppreventie…

Daarom nodig ik jou uit om jouw to-do lijstje hieronder te delen, als je wil. En er telkens bij te schrijven hoe het jouw wereld BETER maakt wanneer je dit kon afvinken, positief geformuleerd. 😁

Geniet van je zondag! <3

Ik ben aangekomen in dromenland - Melchior

 (hoe het begon)

De blauwe naald prikte door het droomveld en bloeide wijd open. De ijspiramide kwam tot stilstand en greep dampend naar de hemel onder het gouden zonlicht. Wat verderop ploegden enkele grondwalvissen duchtig door de donkere aarde. ‘Ik ben aangekomen in dromenland,’ mompelde Melchior.

Een wolk viert haar 16e verjaardag – Melchior

 

 (hoe het begon)

In de donkere woestijn, weggekropen tussen de blauwe muren van de piramide van ijs - ja, daar lig ik nu te dromen van een wereld in een wereld. Onder mij breekt oorlog uit, vuur en rookpluimen klauwen wanhopig naar de hemel, voor hulp. 


Maar hier gaat alles goed, hier in de Boom der Fantasie is het leven zonnig en fijn. De boomarmen zijn breed en het blad staat groen. Nee, vandaag hoef ik niet in mijn luchtballon te stappen, ik hoef de sterren geen bezoek te brengen en kan gewoon gaan haar het feest gaande tussen al dat groen - een wolk viert haar zestiende verjaardag. Of was het rook?

Melchior

Melchior, wat een naam voor een vrouw! En zij leeft in een droom in een droom.
 Ooit had Melchior een zoontje van wie ze zielsveel hield, Derrick. Maar zijn vader verdween met de noorderzon.

Melchior was eenzaam, oh zo eenzaam. En op een wanhopige nacht deed zij een wens onder de heldere sterrenhemel: ‘Ik zou echt alles doen voor nog één liefdevolle aanraking.’ 


‘Echt alles?’ vroeg een stem.


‘Ja, alles.’

‘Ik ga je de kus van je dromen geven, en alles zal veranderen. Blijf stilstaan.’


Ze kreeg die kus. Haar lippen zinderden met sterrenvuur. Het was prettig en warm, als een golf van de zuidelijke zee. En de wereld ging open voor haar. Alles was mogelijk, ze voelde zich zo geliefd!

Maar

 dat knetterende sterrenvuur werd warmer en warmer en… warmer. Duizenden vonkjes dansten in glazen naaldhakken over haar lippen. Hun dans zwol aan, haar lippen bloedden en haar borst stond in brand. Tot uiteindelijk het vuur Melchiors armen en het verste puntje van haar kleine teen bereikte.

Alles was niet voor niks. Melchior beheerst de kracht om dromen waar te maken. Haar verbeelding gleed als blijvende penseelstreken over het doek van de wereld. Elke gedachte veranderde de  wereld in iets betoverend en nieuw. Melchior verrichtte tal van mirakelen die haar beroemd maakten, in het hele koninkrijk en ver daar voorbij. Melchior de Dromer, noemden zij haar.

Zo bouwde zij het eerste wolkenpaleis, ze versloeg de Nacht of Donkere Koning en bracht de woestijn tot rust. En in al die geweldige opwinding verloor ze Derrick uit het oog, haar zoontje. ‘Als ik thuis ben, doe ik iets geweldig voor hem!’ suste ze zichzelf. Maar het was al te laat.

Telkens zij haar magie aansprak en weer een droom waarmaakte, trok de avond verder op over haar gezicht. De kleur op haar wangen trok weg en maakte plaats voor de nachthemel. Gloeiende vonkjes ontwaakten als late geboortevlekken en bij elke geboorte krijste ze van de pijn. Het sterrenvuur verslond haar vlees. Melchior voelde dat ze niet langer verder kon.

In een poging het vuur te doven trok ze zich terug in de woestijn waar het altijd nacht is. En met haar laatste gram wilskracht ontwierp ze een piramide van ijs, waarin de jonge vrouw zich neerlegde en afzonk in een droom, weg van de brandende pijn, naar een andere wereld.

Melchior koos voor een piramide van ijs zodat ze alles kon vastvriezen. Als niks nog veranderde, als zij een standbeeld voor de eeuwigheid werd, zou ook de pijn verstenen. En met elke koele aanraking van die blauwe muren zonk haar leed inderdaad steeds verder weg, tot slechts een dof, apathisch omhulsel overbleef. Niks hield Melchior nog tegen om op te stijgen naar die fantastische nieuwe droomwereld die net ontkiemt was. Weg van de echte wereld. Voor altijd.

En in die fantastische droomwereld was Melchior lange tijd gelukkig. De droom volgde haar grillen, net zoals dat het geval was geweest in de echte wereld. Ze beleefde avonturen en verrichtte heldendaden en de pijn bleef weg. Het was gelukzalig!

De jonge vrouw bracht er vele zorgeloze dagen door - of waren het eeuwen? Op een zonnige dag drong het tot haar door dat Derrick niet hier was. Ze had hem achtergelaten. Het besef greep haar bij de keel. Arme Derrick! Wat voor een moeder was zij?

Schuldgevoel zwart als een groeiende inktvlek drong binnen en vulde elke uithoek van Melchior’s panische geest. Algauw was de droomwereld geen droomwereld meer, maar een donkere nachtmerrie. Schaduwen, doornen en vreselijke taferelen; geselende zwepen en de eindeloze doodsrochel van een pasgeboren baby. Arrrrh.

Dit was nog erger dan de plek waarvan ze was weggevlucht. Wat nu?

Met de nood der wanhoop klom Melchior in de Boom der Fantasie, de laatste lentegroene reus in haar droomwereld. Zij klom hoger en hoger, ver weg van de verschrikkingen daar beneden, van het vuur en de rookpluimen die nu opstegen van haar voormalige wonderland.

Met takken en bladeren weefde zij een luchtballon, want dit was nog steeds een droomwereld. Melchior steeg op naar de hemel en keek neer op de woelende chaos.

Stilte.

Wanneer je zo ver boven je problemen zweeft en ze overschouwt als een sterrenreiziger, lijkt het allemaal zo erg niet. Details vervagen en patronen komen bloot te liggen. Dat is het geraamte van de wereld, van jouw wereld. En dat geraamte doet jou geen pijn, het vormt geen gevaar en is alleen een beetje bleek.

Je kan die botten met dezelfde koele interesse bestuderen als een wiskundige formule, of misschien de klinische blik van een ervaren chirurg. Melchior’s wereld werd een passieloze puzzel, een puzzel waar zij minder en minder haar hoofd over brak. Liever keek zij omhoog, nog verder omhoog, naar de eeuwige waarheden van de sterrenhemel.

Melchior’s leegte verdween achter de horizon, als slechts de schittering van een eenzame naald ergens in een donkere kamer. Maar welke kamer?

Wat een ochtend, player one!

 Van de ene 𝗱𝗿𝗼𝗼𝗺𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱 in de andere. Het scherm springt open en de realiteit stroomt binnen als een ijskoude waterval. Verfrissend, denk ik, en laat het even stromen.

Piepjonge berkenblaadjes luiden het begin in van een nieuw jaar - de lente. En de zon strekt zich geeuwend uit over de velden - ochtend. Het begin van een nieuwe dag. Tijd om in te loggen, tijd om de ene simulatie in te ruilen voor de andere, in eenzame verbondenheid.

Mijn aandacht trilt als de naald van een kompas. Gevoelig voor het wel en wee van anderen, mijn noden misschien. Nu gegrepen door de magneet, het scherm, virtueel licht. Het is een ademloze verlossing. Verdoving. Afleiding en de illusie hard aan het werk te zijn voor een goede reden.

Ach, zou ik de enige zijn, vraag ik me af terwijl mijn bewustzijn haar vingers vasthaakt aan de rand van het scherm, bengelend boven de eindeloze diepte van het wereldwijde web. 𝘙𝘦𝘢𝘥𝘺 𝘱𝘭𝘢𝘺𝘦𝘳 𝘰𝘯𝘦!

Let's have a heart-to-heart, shall we?

Ever had that feeling of wanting to push back? Tipping the scales, straighten what has been bend?

I know I do. I get that sense I'm out of balance, people are out of balance, heck, the WORLD is out of balance. There is too much of one thing and not enough of it's opposite. So let's push back!

Yes, it is only natural to want to balance out the excess, natural to push back in the opposite direction when things have gone too far. It really is natural.

And it's wrong.

You might want to push back and become more loose when you know you're being too controlling. Or really want more generous when you've realized how stingy you are. Or maybe you should be more selfish, if you've noticed how much of yourself you sacrifice in the service of others.

Or grander: you try labour not repeat the mistakes of your upbringing, your education (or lack thereof). You are NOT going to be absent, aloof. You'll make sure your son, your daughter, feels heard and cared for, and never alone. The same won't happen to them!

Or on an even grander scale: as a society, as a culture we may have favored one group over another. So now we might push back and that group is given what they're owned, given an extra boost at the expense of another group.

But what I recently realized is that balancing doesn't come from that compensating push, not really. It comes from aiming at the middle, at doing the right thing, not the compensatory thing.

For example, I know I'm way too avoidant. I run away from problems, uncomfortable feelings and insights, in essence: I run from pain and discomfort.

Now, life, as you certainly know, involves a fair deal of pain and discomfort. It's kind off a package deal. A lot of friendship, interesting experiences… and pain. So I pushed back, pressed my face in the steaming pile of pain, as you would do with a young cat that has… graced your carpet, let us say.

And as with the cat: this approach doesn't really work. At best, it learns fearfully to only take a dump when you're not watching it. At worst, it starts fearing you, in general.

Then it dawned on me: running nor pushing is the way, but standing still and just letting happen what will happen. I don't have to seek out the pain and unpleasantness - those will come by themselves, unaided. But I welcome them and do not run.

𝗜𝗳 𝘆𝗼𝘂’𝘃𝗲 𝗴𝗼𝘁 𝗻𝗼𝘁𝗵𝗶𝗻𝗴 𝘁𝗼 𝗵𝗶𝗱𝗲, 𝘆𝗼𝘂’𝘃𝗲 𝗴𝗼𝘁 𝗮 𝗹𝗼𝘁 𝘁𝗼 𝗳𝗲𝗮𝗿!

[English below]

‘Wie niks te verstoppen heeft, hoeft ook niks te vrezen’ houdt geen steek, zelfs niet als het zou deelnemen aan een steekspel.



Kijk, stel dat je een douche staat te nemen in de rust en stilte van je badkamer. En plots gaat de deur open. Daar sta ik, met een camera gericht op jou en je kroonjuwelen (wie neemt er nu juwelen mee in de douche, maar da’s een andere zaak). En ik zeg tegen jou met een glimlach: ‘als je niks te vertoppen hebt, heb je ook niks te vrezen.’



Dit ietwat belachelijke voorbeeld demonstreert precies wat er mis is met deze uitspraak:


1) ik heb daar niks te zoeken

2) wie zegt dat ik te vertrouwen ben

3) IK HEB DAAR NIKS TE ZOEKEN, OK?



Dit soort informatie, dit soort kroonjuwelen, zijn niet voor het publiek… hoop ik. De reden dat ze verstopt zitten is niet omwille van een moreel falen, of omdat je probeert iets te verstoppen dat je aan het mispeuteren bent. Nee. Je verstopt het omdat ongewenst openbaren wat privé is schade berokkent - aan jou vooral. Wanneer intieme details uitlekken kan dat psychologische en sociale schade veroorzaken.



Anderzijds: hoe weet je dat ik, de fotograaf, wel te vertrouwen ben? Hoe weet je dat ik de beelden van je kroonjuwelen niet op de Darkweb ga verkopen? Dat ik niet mijn eigen voordeel in gedachten heb, los van wat dat voor jou wil zeggen? Of dat ik ze misschien zelfs tegen je kan gebruiken?



Elke gelijkenis met bestaande overheden of mediaplatformen is louter toeval… toch?



_
ENGLISH

"If you have nothing to hide, you have nothing to fear" doesn't hold water even if it were to participate in a swimming competion.



Look, suppose you are taking a shower in the peace and quiet of your bathroom. And suddenly the door opens. There I am, with a camera pointed at you and your crown jewels (who takes jewels in the shower, but that's another matter). And I say to you with a smile, “if you have nothing to hide, you have nothing to fear.'



This somewhat ridiculous example demonstrates exactly what is wrong with this statement:


1) It's not my business to be there

2) who says I can be trusted?

3) IT'S NOT MY BUSINESS TO BE THERE, OK?



This kind of information, these kind of crown jewels, are not for the public ... I hope. The reason they're hidden is not because of a moral failing, or because you're trying to hide something that you've done wrong. No. You are hiding it because unwanted revelation of what is private causes harm - to you especially. When intimate details leak out, it can cause psychological and social damage.



On the other hand: how do you know that I, the photographer, can be trusted? How do you know that I won't sell the images of your crown jewels on the dark web? That I don't have my own benefit in mind, regardless of what that means for you? Or that I might even use them against you?



Any resemblance to existing governments or media platforms is mere coincidence... right?

Wat als wij slechts denken te leven?

Wat als wij eigenlijk allemaal al dood waren? Echt dood. En omdat we allemaal geloven dat we nog leven, 𝘭𝘪𝘫𝘬𝘵 het alsof we nog leven. Maar deze wereld is niets meer dan het product van ons losgekoppeld bewustzijn. Want zonder lichaam, zonder materiële wereld, neemt onze ervaring de vorm aan van onze overtuigingen, van wat we geloven. Inhoud volgt vorm.



Nu, wat als die verschillende losgekoppelde bewustzijnen ook in contact stonden met elkaar? Ze communiceren, en de wisselwerking van woorden kneedt elkanders opvattingen.

Na verloop van tijd ontkiemt de schijn van een objectieve werkelijkheid, een wereld die bestaat los van wat we geloven over die wereld. Een wereld die steunt op collectieve kennis, op epistemische consensus - met andere woorden: omdat veel mensen het geloven, 𝘪𝘴 het ook waar.



In zo’n wereld heeft het woord macht. In zo’n wereld heeft wie het goed kan uitleggen, wie overtuigend is, macht over hoe alles er uit ziet. En wat als dit nu eens geen gedachtenexperiment was, maar een allegorie?

Ja, wat als?