Wie liefde voelt, of eerder, wie als een verloren schelp heen en weer wiegt op de getijden der verliefdheid, is nauwelijks vatbaar voor redelijke gedachten. In feite: dergelijke machtige halen van lust en liefde vallen niet te sturen, toch niet rechtstreeks.
In een metafoor zouden we de praktische rede – bezint eer ge begint – kunnen vergelijken met een sluiswachter die een ingenieus systeem van kanalen en poorten dirigeert om ons gedrag in een wenselijke richting te laten stromen.
Dat systeem van kanalen komt overeen met ons denkkader, onze wereldvisie en persoonlijke waarden. Bij sommige mensen is dit een natuurlijk gemeanderd complex van bochten en kronkels. Bij anderen is het een keurig staaltje architecturaal vernuft: een ordelijk, esthetisch en diep uitgegraven netwerk van kanalen.
Echter, hoe ingenieus en diep die gedachten ook zijn, ze doen er niet toe wanneer direct blootgesteld aan het zoete geweld der liefde.
Denk hierbij aan de zandforten die je als kind maakte op het strand. Als je de tijd kreeg bouwde je muren, een gracht en zelfs een afwateringssysteem.
Maar wat maakt dit alles uit wanneer de verliefdheid zo’n hoge golf is dat muren en grachten er door overspoeld en meegesleurd worden? De verliefdheid vaagt het allemaal gewoon weg.
Een belangrijk verschil met het zandkasteel is dat onze gedachten en redelijk vermogen doorgaans niet voorgoed weggevaagd zijn, maar slechts tijdelijk volledig ondergelopen.
Los van de verheven, prikkelende en euforische emoties die onze wereldvisie kleuren gedurende de verliefdheid, zie ik echter nog een mogelijke meerwaarde in het verliefd zijn. Twee eigenlijk!
Enerzijds toont de liefde ons tijdelijk een ander perspectief, stelt het ons open voor mogelijkheden waar we ons al lang geen vragen meer bij stellen. Voor de liefde proberen we zonder enige twijfel nieuwe ervaringen uit.
Denk maar aan die talloze keren dat je verliefd was en miraculeus bezield raakte voor de hobby’s en interesses van je geliefde. Zaken waar je op jezelf nooit veel om had gegeven, maar die je nu oprecht boeien – als dat ene fantastische wezentje om deze zaken geeft, dan moeten het toch wel belangrijke dingen zijn, nee?
In ieder geval: de liefde kan ons losweken uit vastgeroeste gewoontes en overtuigingen. Zeg wel: kan, niet: zal.
Anderzijds zie ik verliefdheid ook als een evenwichtstest. Een test die nagaat hoe stabiel onze persoonlijkheid en ons wereldbeeld op dit moment zijn.
Een veel voorkomende manier om om te gaan met instabiliteit is net heel rigide vasthouden aan bepaalde routines en denkbeelden – in feite: het niet of maar minimaal toelaten van verandering en evolutie in je leven.
Die toestand van gespannen stase kan fundamenteel overhoop gegooid worden door de springtij – liefde zet aan tot beweging en transformeert ons wereldbeeld, al is het maar tijdelijk. Delen van ons denkkader of onze persoonlijkheid die te wankel op hun poten staan kunnen er door instorten.
Verliefdheid is een test om na te gaan hoe goed je om kan met verandering – een test om te zien of je kasteel gebouwd is uit zand of graniet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten