Er bestaat soms de neiging te denken dat vooral onze beste momenten representatief zijn voor wie we ‘echt zijn’. Over slechtere dagen zullen we dan weer geneigd zijn te zeggen: ‘ik was niet helemaal mezelf’.
Echter, de beste én de slechte momenten zijn een evenwaardig deel van wie we zijn. Dit niet erkennen is een deel van onszelf ontkennen, onszelf loochenen.
Bovenal verliezen we potentiële groei, we ontnemen ons van de kans ook de 'slechtere' manifestaties van onszelf te transformeren.
Waarom onszelf ontkennen? Misschien uit angst voor afkeuring. Misschien vinden we onszelf geen leuke persoon meer als we erkennen dat we slechte kantjes hebben. Ik weet het niet.
Maar wat ik wel weet is dat het erkennen en aanvaarden van onze mindere kantjes, zonder onszelf daarom af te keuren, het begin is van een krachtige zelftransformatie. Het is door die erkenning dat we de ruimte krijgen veranderingen en verbeteringen aan te brengen.
Zich realiseren dat men bijvoorbeeld ‘boertig’ is in een gespannen situatie, ja, dat eenvoudige morele sentiment kan ons aanzetten in de toekomst gepaster te handelen. Het is een parel van zelfinzicht!
En zeg nu zelf: het is maar al te gemakkelijk deugdelijk te zijn en het juiste te doen wanneer alles ons voor de wind gaat, maar een ware meester in het zichzelf-zijn slaagt er in ten allen tijden deugdelijk te zijn.
Misschien een onhaalbaar ideaal… maar zeker een prachtig streefdoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten