Ik wil jullie vandaag laten kennismaken met twee figuren: de defaitist en de metafysische rebel (een concept van Camus).
Beiden bezitten een kracht die een zwakte wordt wanneer in het extreem doorgedreven. Een aanvaardende houding houdt het midden tussen deze twee extremen. Maar laat me hen aan jullie voorstellen.
De defaitist is degene die zich overal bij neerlegt en alles maar laat gebeuren zonder zelf iets te doen. Het is iemand die geen plaats inneemt in de wereld en enkel bestaat bij gratie van wat er in zijn omgeving gebeurt en wat anderen over zijn hoofd heen bepalen.
De defaitist meent volkomen machteloos te zijn tegen de krachten van de wereld. Wat hij ook probeert: het maakt volgens hem allemaal niet uit, hij heeft er toch geen grip op.
Hij dobbert mee met de stroom, maar maakt geen gebruik van zijn roeispanen of zeilen. Hij is volkomen overgeleverd aan het meanderen van de rivier, vergetend dat hoe klein we ook zijn en hoe sterk de stroom ook is, er altijd iets is dat we kunnen doen.
De (metafysische) rebel daarentegen doet nog het meest denken aan een kwade kleuter die geen snoepje krijgt. Het kan hem niet schelen dat zijn ouders geen geld hebben, of dat er geen snoep in huis is. Hij moet en zal een snoepje krijgen! De wereld moet zich maar aanpassen, veranderen naar zijn grillen.
En net dat is typisch voor de rebel: hij kan geen rust vinden tot de wereld is zoals die volgens hem moet zijn. Wat hij echter vergeet te doen is kijken naar zijn omgeving, naar wat kan en niet kan. Hij houdt enkel rekening met zijn eigen wil. Maar soms zijn er gewoonweg geen snoepjes.
Aanvaarding ligt volgens mij tussen de rebel en de defaitist in, en neemt de beste kwaliteiten van beiden in zich op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten