Zie de zon en wijs ernaar ⛅

 Dit leerde ik van mijn stiefmoeder. :o

🤔 Eén van de meest onderschatte manieren van leren, is leren door te kijken. Kijk hoe iemand iets doet, eerder dan wat hij zegt te doen of de instructies te volgen. Kijk! 

🙏 Dit heet mitori geiko in de Japanse krijgskunde. Leren door te kijken. Of ‘stelen met de ogen’ zoals een Japanse sensei het me ooit toevertrouwde.

🧐 En dat deed ik. Kijken, opletten en aandachtig zijn wanneer mijn stiefmoeder omgaat met andere mensen. Want ze doet dat goed.

😊 Telkens ze iemand ontmoet, of terugziet na langere tijd, gaat ze op zoek naar iets positief aan die persoon, iets dat ze leuk vindt. En ze zegt dat dan ook! 😁

Dit kan gaan over een nieuw kapsel, er enthousiast uitzien, lof dat ze van iemand anders hoorde. <3

👉 Het maakt niet uit, stap 1 is steeds: 𝘃𝗶𝗻𝗱 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲𝗳 𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗴 𝗱𝗮𝘁 𝗱𝗶𝗿𝗲𝗰𝘁.

Hoe leuk en leerzaam! Het staat mijlenver van die denk ik nogal Vlaamse neiging alles te zien dat mis is, en het helft van de keren dan ook te zeggen. 😅

Geniet van je week en zie de zon, niet (enkel de wolken) ⛅ <3

Bekritiseerd de criticus

 Dit moet er even uit. Misschien kan jij helpen.

Ik zie steeds overal fouten. Bij anderen én bij mezelf. Dat is bijzonder vermoeiend!

Overal onwaarheden, schrijffouten, uitzonderingen op de regel. Ik doe niet anders. Ik zie alleen dat: de wat niet goed is.

Een negatieve stroom van kritiek en veroordelingen die slechts zelden mijn lippen verlaat. Ik weet wel beter. Gelukkig. Want het is niet constructief anderen daarmee te overladen.

Als troebel water welt de kritiek maar op in mijn gedachten, hoger en hoger, tot mijn geest er volledig mee gevuld is. Koud. Donker. En zwaar.

En vandaag bekritiseer ik dat ik te veel bekritiseer. Oh, de ironie is nooit veraf!

Dus ja, heeft iemand een techniek, een oefening of gewoon tips om minder (negatief) kritisch te zijn?

Overreden kat

 De dood. Ja, het spijt me, ik weet dat het zondag is, maar we moeten er over praten.

_

Als samenleving zijn we geneigd onze ontmoetingen met de dood zo veel mogelijk toe te dekken en op afstand te houden.

_

Denk bijvoorbeeld maar hoe ver we eigenlijk af staan van onze voedselbronnen - die planten en dieren die we opeten. Hun dood is een ver-van-mijn-show. Of onze ouderen die we wegstoppen in woonzorgcentra en rusthuizen.

_

Ik begrijp het. Ik schrijf deze tekst niet om iets aan te klagen, maar om te praten. Ik wil praten over hoe verdraaid ongemakkelijk het voelt de dood tegen te komen, er aan te denken. Het is als in de zon kijken: je kan het maar even doen, en wil zo snel als mogelijk wegkijken opdat het niet op je netvlies gebrand staat.

_

Toch denk ik dat het een goed idee is er zo nu en dan bij stil te staan, en vooral niet weg te kijken wanneer je de dood tegenkomt. Het maakt deel uit van wat het wil zeggen om een levend wezen van vlees en bloed te zijn. En het is het slotstuk op je eigen grand performance. Je enige performance.

_

Memento mori, gedenk de dood, is sinds jaar en dag een schokkende inspirational quote die ons aanzet het beste te halen uit ons leven, niet bij de pakken te zitten. Te waarderen wat we wel hebben, wat we nú hebben.

 _

Wat brengt me ertoe dit te schrijven? Gisteren tijdens het wandelen, ontdekten we met afschuw dat er een aangereden kat in de berm bij ons huis ligt. Een kat die heel erg lijkt op de mijne.

_

Het greep me enorm aan. Nog steeds. Een echo van eerder verdriet…

Maar zijnde een filosoof erken ik mijn kansen voor groei. Het helpt sowieso om te schrijven. En zoals altijd deel ik mijn gedachten en ervaringen in de hoop dat iemand anders er ook wat aan heeft.