Jezelf aanvaarden doe je… zo?

Mezelf aanvaarden is iets dat ik altijd al moeilijk gevonden heb. Op emotioneel vlak, maar ook op praktisch vlak. Hoe the f*ck doe je dat? 

Want letterlijk tegen mezelf zeggen ‘ik aanvaard je’ schijnt niet zoveel uit te halen, noch positieve affirmaties formuleren over hoe goed ik het wel niet doe – want daar geloof ik geen zak van,
ergens in een niet-zo-stil hoekje van mijn geest.

Gisteren ontdekte ik hoe het wel werkt. Het gaat over een shift van wat je 𝘢𝘢𝘯 iets gaat doen, naar wat je er 𝘮𝘦𝘦 gaat doen. Abstract en obscuur, ik weet het. Daarom even een voorbeeld.

Dolend door mijn geest botste ik gisteren op enkele gitzwarte gedachten, gedachten zo donker dat ik hun aanwezigheid niet kon verdragen. Het viel me op dat telkens ik die gedachten aanraakte, mijn aandacht weer afketste en weg stuiterde als een springbal.

Eén keer, twee keer, drie keer. Nu stuiterde ik naar de jeuk op mijn neus. Dan vroeg ik me af wat otters eten. En tot slot voelde ik de druk in mijn voorhoofd.

‘Oké, oké goed’ zei ik tegen mezelf, en ik sprong met mijn aandacht naar de plek in mijn lichaam vanwaar al die weerstand kwam. Zoals eerder ketste het af, en als een kind riep ik: ‘nog een keer! Yes! Wiiiii!’ En hopla, ik deed dit nog drie keer.

In mijn geest was dit beschermingsmechanisme een soort mentale waterglijbaan geworden. Het was leuk! En al doende vond ik vrede met die gedachten. Ze zijn er nog steeds, ergens. Maar ik vond er vrede mee.

Toen ik uitgespeeld was met mijn mentale glijbaan, keek ik wat rustiger naar de weerstand. Het viel me op dat telkens ik raakte aan één kwetsbaar deeltje van mijn lichaam, er een reactie volgde op een andere plek. (Je moet weten: emoties zitten ook in je lichaam, niet louter in je geest.)

Bekken leidt tot druk in mijn solar plexus, solar plexus leidt tot druk in mijn voorhoofd, voorhoofd tot gespannen schouders, enzovoort. Spontaan kwam het beeld van een xylofoon in me op, mijn lichaam als xylofoon.

Hoe interessant! Als ik hier op let, gebeurt dat, als ik daar op let krijg je die klank. Wat een muziek kan ik wel niet maken met mezelf! Geweldig!

En ook dit gaf rust en vrede. De lichamelijke reacties zijn er nog steeds. Schouders, hoofd, plexus en bekken. Maar ik heb er vrede mee.

Hopelijk helpt dit relaas ook jou om iets meer vrede te vinden met jezelf, en, wie weet, om jezelf te aanvaarden. ❤️

Wie je bent… voor je koffie

 De ochtend is misschien wel jouw ideale moment om aan jezelf te werken, zeker als je vast zit in jezelf.

En gelukkig hoef je daar geen ochtendmens voor te zijn – wel integendeel.

De kracht van aan jezelf te werken in de morgen, bestaat er uit dat je geest enerzijds nog niet opgevuld is met het ruis van de dag, de dagelijkse to-do’s en andere afleidingen.

Je geest zit nog niet vol met vandaag. Wat speelt is puur jezelf. Ook dit ben jij.

En anderzijds hebben je emoties en impulsen nog min of meer vrij spel – je mentale computer is nog niet volledig opgestart, je kan moeilijker op de rem staan en je gedragen zoals ‘het hoort’.

'Niet voor de koffie' - iemand?

Emoties, verlangens, zorgen en frustraties vloeien zoveel vrijer, en da’s een goede zaak, toch bij sommige mensen. Ook bij mij.

Want zo krijg je een eerlijk beeld van waar je nu staat. Een hard beeld misschien. Maar een eerlijk beeld.

En met minder remmingen, is het ook gemakkelijker om vooruit te peddelen, groei te bewerkstelligen.

Een beetje toch, voor de dag je volledig overspoelt in al zijn drukke glorie, en de rotsen op het strand een vage herinnering worden. Aanwezig, maar onzichtbaar.

𝗢𝗻𝘁𝗵𝗲𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴

'Onthechting, da's het opgeven van alle verlangen, toch?'

Lang heb ik dit concept verkeerd begrepen. En vermoedelijk begrijp ik het nog steeds niet helemaal.

Onthechting is alsof je met je geest in een luchtbalon stapt en opstijgt. Je neemt afstand van je leven en je dagdagelijkse beslommeringen. Hoog en veilig.

En wat een mooi uitzicht heb je daar tussen de wolken in je luchtballon!

Auto's zijn klein, bijtende honden geen dreiging en de wind draagt je op vleugels van vrijheid. Ver van de grond doet de wereld je niet zoveel pijn meer.

En daar zat mijn misbegrip!

Onthechting is geen vlucht. Het is niet het uitdoven van je levensvlam, je Wil, enkel en alleen opdat je je niet meer zou verbranden aan je eigen passie.

Nee, als je iets kent van luchtballonnen, dan weet je dat je de vlam gewoon met je meeneemt - want waar moet de warme lucht anders vandaan komen die je omhoog trekt?

Wanneer je onthecht bent neem je afstand, maar je bent nog steeds verbonden met de wereld, met het leven.

'Zeg Bojan' hoor ik je nu opmerken, 'je blijft maar uitleggen wat onthechting niet is - wat is het dan wél?'

Geduld mijn beste lezer, ik kom er net toe. Je hoeft niet langer te wachten.

Onthechting is volgens mij het vermogen om je evenwicht te hervinden wanneer dingen anders uitdraaien dan je verwacht had.

Je houdt niet vast aan één bepaalde uitkomst die 'moet' gebeuren, of 'niet mag' voorvallen. De rivier stoomt. De wereld vergaat niet wanneer jij je zin niet krijgt, of wanneer je grootste angst waar wordt.

Dat besef. Dat is volgens mij onthechting. Oké zijn met verandering van zaken die belangrijk voor ons voelen.

Uiteraard verlang je nog steeds. Uiteraard voel je nog steeds emoties. Je bent een mens van vlees en bloed! Maar je kan je tocht onbezwaard verderzetten nadat je die verlangens of emoties tegenkwam.

Kijk. Een banaal voorbeeld uit mijn leven. Niks dramatisch, maar gisteren was ik totaal niet onthecht.

Ik ging naar de HUBO om isolatiemateriaal - vijf grote platen, onmogelijk te vervoeren met de fiets. Dus liet ik mijn fiets achter, ging te voet terug naar huis en sleurde er op los. Oef!

Ik had mijn vriendin gevraagd een afspraak van die middag met een half uur te verzetten. Oh, wat was ik gehecht aan dit idee! Na de afspraak zou ik de hele middag gamen. En wat was ik moe…

Maar ze had me verkeerd begrepen en de afspraak uitgesteld met een uur, 30 minuten later dan het plannetje in mijn hoofd. En dat maakte me zo geërgerd en prikkelbaar.

Waarom?

De wereld vergaat niet als je 30 minuten minder kan gamen. Je kan wel teleurgesteld zijn en graag willen dat het anders was, maar eenmaal die emoties weggesmolten zijn pas je je aan aan de verandering. Dat is onthechting.

Je laat het los, je bent licht en vrij en zweeft tussen de wolken.