Wie je bent… voor je koffie

 De ochtend is misschien wel jouw ideale moment om aan jezelf te werken, zeker als je vast zit in jezelf.

En gelukkig hoef je daar geen ochtendmens voor te zijn – wel integendeel.

De kracht van aan jezelf te werken in de morgen, bestaat er uit dat je geest enerzijds nog niet opgevuld is met het ruis van de dag, de dagelijkse to-do’s en andere afleidingen.

Je geest zit nog niet vol met vandaag. Wat speelt is puur jezelf. Ook dit ben jij.

En anderzijds hebben je emoties en impulsen nog min of meer vrij spel – je mentale computer is nog niet volledig opgestart, je kan moeilijker op de rem staan en je gedragen zoals ‘het hoort’.

'Niet voor de koffie' - iemand?

Emoties, verlangens, zorgen en frustraties vloeien zoveel vrijer, en da’s een goede zaak, toch bij sommige mensen. Ook bij mij.

Want zo krijg je een eerlijk beeld van waar je nu staat. Een hard beeld misschien. Maar een eerlijk beeld.

En met minder remmingen, is het ook gemakkelijker om vooruit te peddelen, groei te bewerkstelligen.

Een beetje toch, voor de dag je volledig overspoelt in al zijn drukke glorie, en de rotsen op het strand een vage herinnering worden. Aanwezig, maar onzichtbaar.

𝗢𝗻𝘁𝗵𝗲𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴

'Onthechting, da's het opgeven van alle verlangen, toch?'

Lang heb ik dit concept verkeerd begrepen. En vermoedelijk begrijp ik het nog steeds niet helemaal.

Onthechting is alsof je met je geest in een luchtbalon stapt en opstijgt. Je neemt afstand van je leven en je dagdagelijkse beslommeringen. Hoog en veilig.

En wat een mooi uitzicht heb je daar tussen de wolken in je luchtballon!

Auto's zijn klein, bijtende honden geen dreiging en de wind draagt je op vleugels van vrijheid. Ver van de grond doet de wereld je niet zoveel pijn meer.

En daar zat mijn misbegrip!

Onthechting is geen vlucht. Het is niet het uitdoven van je levensvlam, je Wil, enkel en alleen opdat je je niet meer zou verbranden aan je eigen passie.

Nee, als je iets kent van luchtballonnen, dan weet je dat je de vlam gewoon met je meeneemt - want waar moet de warme lucht anders vandaan komen die je omhoog trekt?

Wanneer je onthecht bent neem je afstand, maar je bent nog steeds verbonden met de wereld, met het leven.

'Zeg Bojan' hoor ik je nu opmerken, 'je blijft maar uitleggen wat onthechting niet is - wat is het dan wél?'

Geduld mijn beste lezer, ik kom er net toe. Je hoeft niet langer te wachten.

Onthechting is volgens mij het vermogen om je evenwicht te hervinden wanneer dingen anders uitdraaien dan je verwacht had.

Je houdt niet vast aan één bepaalde uitkomst die 'moet' gebeuren, of 'niet mag' voorvallen. De rivier stoomt. De wereld vergaat niet wanneer jij je zin niet krijgt, of wanneer je grootste angst waar wordt.

Dat besef. Dat is volgens mij onthechting. Oké zijn met verandering van zaken die belangrijk voor ons voelen.

Uiteraard verlang je nog steeds. Uiteraard voel je nog steeds emoties. Je bent een mens van vlees en bloed! Maar je kan je tocht onbezwaard verderzetten nadat je die verlangens of emoties tegenkwam.

Kijk. Een banaal voorbeeld uit mijn leven. Niks dramatisch, maar gisteren was ik totaal niet onthecht.

Ik ging naar de HUBO om isolatiemateriaal - vijf grote platen, onmogelijk te vervoeren met de fiets. Dus liet ik mijn fiets achter, ging te voet terug naar huis en sleurde er op los. Oef!

Ik had mijn vriendin gevraagd een afspraak van die middag met een half uur te verzetten. Oh, wat was ik gehecht aan dit idee! Na de afspraak zou ik de hele middag gamen. En wat was ik moe…

Maar ze had me verkeerd begrepen en de afspraak uitgesteld met een uur, 30 minuten later dan het plannetje in mijn hoofd. En dat maakte me zo geërgerd en prikkelbaar.

Waarom?

De wereld vergaat niet als je 30 minuten minder kan gamen. Je kan wel teleurgesteld zijn en graag willen dat het anders was, maar eenmaal die emoties weggesmolten zijn pas je je aan aan de verandering. Dat is onthechting.

Je laat het los, je bent licht en vrij en zweeft tussen de wolken.

Hoe anderen in je voortleven (en waarom jij niet helemaal bestaat)

Net zoals je de puntneus van je vader hebt en de lach van je moeder, de krullen van je grootmoeder en de kromme tenen van je grootvader, net zo zijn je trekjes iets dat je meekrijgt van anderen. Vaak je ouders.

Denk aan je karakter, je manier van denken en reageren, hoe je omgaat met succes en tegenslagen, hoe je vriendschappen en relaties aangaat en nog zo veel meer. Anderen tonen het je voor hoe het moet en jij neemt de verschillende stukjes in je op, maakt ze je eigen en spendeert dan een groot deel van je leven aan het gladstrijken van botsingen tussen die stukjes.

 

Het is iets dat je trouwens blijft doen, als mens. Stukjes van anderen in je opnemen en je eigen maken. Let er maar eens op hoe koppels die al een tijdje samen zijn vaak op dezelfde manier spreken en dezelfde trekjes hebben. Of die ene rare handshake in je vriendengroep. Of dat ene heikele onderwerp op het werk waar niemand over spreekt, waarvan niemand zegt dat het taboe is, maar iedereen weet.

Ook dit is wat er gebeurt wanneer je van iemand leert, wanneer iemand je voordoet hoe je je veters knoopt, hoe je praat met meisjes of een tabel maakt in Excel. Het is een gedragspatroon van een ander dat je intentioneel overneemt.

 

Het stopt niet. En da’s oké.

 

Bovendien ben je je er niet van bewust dat je dit doet. Eenmaal je er op begint te letten valt het echter op. Je kan zien van wie je het hebt, op wie je lijkt en zelfs met wiens stem je spreekt. Dit is wat het wil zeggen wanneer iemand ‘in jou verder leeft’, zelfs als ze al overleden is.

Volgens mij is dit eveneens waarom ‘jij’ niet bestaat, maar toch zal voortleven. En het is de beste manier die we hebben om die mensen te eren die niet langer in ons leven zijn, om wat voor reden dan ook. (Het is zelfs van toepassing op vorige versies van mensen die nog steeds in ons leven zijn.) 

We eren ze door stil te staan bij wat van hen er in ons zit, er in anderen zit, het verschil dat zij gemaakt hebben voor mensen. Wees je bewust dat je een beetje je moeder bent wanneer je je schoenen knoopt, voel hoe je zorgzaamheid naar anderen toe eigenlijk de hare is, begrijp dat je vluchtgedrag haar reflex is. En wees er dankbaar voor.

Want net zoals je een persoon graag ziet, met al zijn goede en slechte kanten, net zo kan je de persoon eren met al zijn goede en slechte kanten wanneer die in jou verderleeft. Door erbij stil te staan en dankbaar te zijn.