Een steen. Modder. Rust

 ‘Pas op!’ 

Een steen zoeft door de lucht en belandt met een grote plons in een vijver. Druppels spatten in het rond. Mist vliegt alle kanten op en het riet wiegt geschrokken heen en weer.

 

Een minuut later. Rimpels golven naar de oever als mini-tsunami’s voor insecten. Het water is woelig, onrustig. Het kan niet stil zitten.

 

Vijf minuten later. Een wolk van modder en plantenresten danst door het water. De steen rust, het water is bruin. Troebel

Vijftien minuten later. Visjes verstoppen zich onder de steen. Het water is helder, rustig en vliegt niet meer in het rond. Alles is altijd al zo geweest – of zo lijkt het.

Dit is wat meditatie met je doet, in mijn ervaring. De vijver is onze geest, de steen alle prikkels die we overdag tegenkomen. Ik weet het, niet bepaald origineel. Maar het is een goed idee, zelfs wanneer je het niet zelf bedacht.

Geef je gedachten, impulsen en emoties de kans al die prikkels te verwerken, laat de steen duidelijk worden in de modder. Een duidelijk pad voorwaarts. In kalmte en duidelijkheid.

Vijftien minuutjes de ogen sluiten en je geest laten blubberen. Blub!

(On)draaglijkheid van het zelf

 'Mijn leven, mijn probleem!'

Ja, maar…

Hoe het met je gaat is ook 'het probleem' van anderen. Of beter: anderen dragen ook verantwoordelijkheid over jouw wel en wee.

Nee, ze gaan niet al je problemen oplossen. Ook ben je niet vrijgesteld van je leven omdat het slecht met je gaat. Maar je staat er niet alleen voor.

Nu goed, ik begrijp het wel, dat gevoel vrijgesteld te willen - te 'moeten' - zijn van alle verantwoordelijkheid. Het is de ondraaglijkheid van het zelf in een wereld waarin iedereen zijn eigen project is, waarin iedereen ten volle verantwoordelijk wordt geacht voor zijn eigen slagen of falen, voor zijn eigen goed-voelen of malaise.

Ik begrijp de verleiding van uitspraken als: ''Het is allemaal de schuld van anderen!' of 'Ik ben ziek dus kan er niet aan doen!'

Je zou voor minder! Al die verantwoordelijkheid is verpletterend. En het is ook gewoon onwaar. We zijn niet gebouwd om het gewicht van onze eigen wereld te moeten dragen. We zijn sociale dieren.

Heel vaak kan je niet anders dan steunen op anderen. En ik zou zelfs argumenteren dat het ook zo hoort. Als sociale dieren voelen we ons het beste wanneer we verbonden zijn met elkaar, met anderen.

En we krijgen ook gewoonweg meer gedaan samen! Samenwerking is één van de redenen van ons succes als soort. We bouwen op elkaar, met elkaar.

'Mijn leven, mijn verantwoordelijkheid!'

Ik roep het over de daken, zeker al tien jaar, hoewel misschien niet in die exacte woorden. En ik zat fout. Deels toch…

Wat ik niet zag was dat dat ook samenwerking imliceert. Kwetsbaarheid. Steunen op elkaar.
Want ja, als ik verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn leven, als ik volwassen wil zijn, dan dien ik te erkennen dat ik anderen nodig heb. Want dat is ook gewoon zo…

Ja, ik heb jou nodig om te bereiken wat ik wil, om me recht te helpen wanneer ik val. Maar ik heb jou nog veel meer nodig *als ander*, als unieke persoon waarmee ik verbonden ben, om wiens wel en wee ik veel meer geef dan om dat van mezelf.

Ja, aan jezelf denken is goed, mooi en dik oké. Maar het is onvolledig.

Echter, ik zou nog verder gaan in mijn betoog: mijn problemen - mijn sh*t - zijn ook de problemen van anderen. Het is ook hun verantwoordelijkheid.

Niet omdat ik de last gewoon op anderen afschuif, maar omdat zij op hun beurt om me geven, en misschien zelfs van me houden.

Het is mijn standpunt dat je verantwoordelijkheid zo ver reikt als de mate waarin je geeft om iemand. Ik ben verantwoordelijk voor het welzijn van anderen, *omdat* ik om hen geef.

Uiteraard, het is en blijft hun leven. Ultiem is het aan hen. Maar ik draag ook een deeltje van de last, omdat ik om hen geef.
En omgekeerd: hoewel het mijn leven blijft, is het een gedeelde last.

Dus laten we onthouden dat de mens een sociaal dier is, en elkaar steunen! <3

Is mindfulness de oplossing?

 𝗠𝗶𝗻𝗱𝗳𝘂𝗹𝗻𝗲𝘀𝘀 𝗶𝘀 𝗮𝗹𝘀 𝗸𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁𝘁𝗿𝗮𝗶𝗻𝗶𝗻𝗴: 

𝘩𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘫𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘴𝘵 𝘴𝘵𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯, 𝘸𝘦𝘦𝘳𝘣𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘳

Maar net zoals je spieren sterker maken niet wegneemt dat je een erg zware last te dragen hebt, ja, net zo neemt je geest sterker maken niet weg dat de druk vandaag op jonge mensen extreem hoog is.
Hen weerbaarder maken is mooi, maar het pakt de oorzaak niet aan van al die stress en ellende.

𝗩𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝘀𝘁𝗼𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗞𝗻𝗮𝗰𝗸 𝗱𝗮𝘁 𝗺𝗶𝗻𝗱𝗳𝘂𝗹𝗻𝗲𝘀𝘀 𝘄𝗲𝗶𝗻𝗶𝗴 𝗶𝗺𝗽𝗮𝗰𝘁 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗼𝗽 𝗵𝗲𝘁 𝗺𝗲𝗻𝘁𝗮𝗹𝗲 𝘄𝗲𝗹𝘇𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗷𝗼𝗻𝗴𝗲𝗿𝗲𝗻, 𝗻𝗮𝗱𝗮𝘁 𝘇𝗲 𝘇𝗶𝗰𝗵 𝗵𝗶𝗲𝗿 𝘁𝘄𝗲𝗲 𝗺𝗮𝗮𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗯𝗲𝗸𝘄𝗮𝗮𝗺𝗱 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝘁𝗶𝗷𝗱𝗲𝗻𝘀 𝗱𝗲 𝗹𝗲𝘀.

De onderzoekster vermoedt dat dit grotendeels komt doordat leerlingen er te weinig zelfstandig mee aan de slag zijn gegaan buiten de lessen om. En dat is zeker mogelijk, het zijn ten slotte tieners. Maar ik vraag me spontaan af of er niet andere zaken meespelen.

Bijvoorbeeld. Mindfulness schijnt niet voor iedereen even werkzaam te zijn. Het hangt er wat van af wat de bron van je onrust is.

En dat is mijn andere bezorgdheid. Is dit niet een interne oplossing zoeken voor een extern probleem?
Jongeren weerbaarder maken is mooi, maar het doet niets aan de oorzaken van alle ellende die hen ten deel valt.

𝗪𝗮𝗻𝘁 𝗱𝗲 𝗷𝗼𝗻𝗴𝗲𝗿𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝘇𝗲𝗸𝗲𝗿 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗱. 𝗭𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗰𝗿𝗲𝗮𝘁𝗶𝗲𝗳, 𝗯𝗲𝗴𝗮𝗮𝗻 𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗵𝘂𝗺𝗼𝗿. 𝗨𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗮𝗿𝗱, 𝗶𝗸 𝘃𝗲𝗿𝗮𝗹𝗴𝗲𝗺𝗲𝗲𝗻. 𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗸𝗿𝗶𝗷𝗴.

Twee anekdotische voorbeelden.

Tijdens mijn wandeling gisteren kwam ik voorbij een klas joggende tieners, vrolijk pratend en giechelend, alsof ze rustig een boswandeling aan het maken waren.

Achter de eerste groep volgde hun leraar. Een oudere man – ik schat midden de vijftig – met een rood gezicht en een verbeten uitdrukking. Hij deed zijn uiterste best om hen bij te houden, ademhaling puffend, moeizaam maar gecontroleerd.

‘Knap dat hij zo meeloopt,’ dacht ik. En toen viel het me op dat een tweede groepje tieners een eindje achter hem volgde, hun bezorgde blik op zijn wiegende rug gericht. Ik was ontroerd.

Tijdens diezelfde wandeling kwam ik ook voorbij de uitnodiging voor een fuif van de plaatselijke Chiro. Het belooft zwaar feesten te worden: 𝘪𝘵’𝘴 𝘨𝘰𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘢 𝘣𝘭𝘢𝘴𝘵; 𝘫𝘰𝘪𝘯 𝘶𝘴 𝘢𝘵 𝘊𝘩𝘪𝘳𝘰𝘴𝘩𝘪𝘮𝘢.

Het duurde even voor het tot me doordrong. Verbijsterd keerde ik op mijn stappen terug, keek naar het bericht en moest er hartelijk om lachen. Goed gevonden!

Geniet van je weekend! <3