Een meester in het jezelf-zijn

Ik wil even één van de meest wijze dingen die ik recent gelezen heb met julie delen. Het komt uit Aikido Journal en gaat over een miraculeuze techniek die mensen kan uitschakelen zonder hen aan te raken. In feite, een vorm van pseudo-wetenschap, maar dan in Budō.

Het citaat gaat als volgt:

Instead of wasting your life and years chasing after a non-existent and impossible magical ability …, a wise person will seek to improve their authentic and functional skill.

Ik leer hier uit dat het verstandiger is te proberen verfijnen van wat je reeds kan, dan op zoek te gaan naar wat er niet is. 

Want alles wat je reeds bereikt hebt, en wat je zal bereiken, is voortgebouwt op wat je daarvóór al kon. Het moet ergens vandaan komen, en niet uit het niets op magische wijze verschijnen.

Ik denk dat deze boodschap veralgemeenbaar is. Ze geldt voor alles wat je wil bereiken in je leven: bouw op wat je reeds kan en hebt, en verfijn dat. Word een meester in het jezelf-zijn.

Laten we roeien met de riemen die we hebben, in plaats van te mijmeren over een motorboot. En laten we exact die riemen die we gekregen hebben beter leren gebruiken!

Taal van je emoties

Leer de taal van je emoties kennen. Emoties zijn uitdrukkingen van een bepaalde wens. Eveneens zijn het strategieën om die wens te realiseren.

Ga na wat de wens is die je emotie kracht geeft, en ga na hoe de emotie te werk gaat in het realiseren daarvan.

Zo zal je zien dat je emotionele reactie soms gepast is, maar soms contraproductief. Sommige emoties zijn self-fulfilling prophecies.

Bijvoorbeeld extreem wantrouwen naar iemand toe. Dat kan er voor zorgen dat die persoon net onvriendelijk reageert, waarop jouw reactie direct is: 'zie je wel, die is niet te vertrouwen, die zal toch niet aardig tegen mij zijn!'

Wanneer ik mijn wantrouwen even onder de loep genomen had, had ik al kunnen zien dat die emotionele reactie geen goede strategie was. Mijn onderliggende wens was simpelweg dat die persoon niet onvriendelijk tegen mij was, of zelfs aardig.

Natuurschoon en rust

Ik heb me altijd enigszins verbaasd over het effect dat natuur op mijn gemoed heeft.

Men hoeft zich daar niet veel bij voor te stellen, bij natuur. Ik bedoel eigenlijk niet meer dan het geritsel van bladeren in de wind en vogeltjes om me heen, ik bedoel niet meer dan glinsterend groen en een frons op het wateroppervlak. 

Wat zo'n omgeving doet dankzij zijn natuurlijkheid, is de externe druk verzachten die de wereld op me uitoefent. 

En in een moderne stad, met reclame, telefoons en claxonerende auto's, is die druk groot. De omgeving vraagt voortdurend aandacht door haar robuuste hoekigheid. Maar de vanzelfsprekende vloeiendheid van planten en dieren staat mijn geest toe tot zichzelf te komen.

En dat is ook het effect waar ik het met jullie over wil hebben! Dankzij zo'n rustige omgeving is het makkelijker uit te filteren welke delen van mijn geest te maken hebben met de omgeving.

Want wie aandachtig is, kan merken dat de kronkels van het verstand en de huppelpasjes van het gemoed deels gestuurd worden door het soort input we krijgen.

Maar wanneer die input minimale aandacht vraagt, is het ook makkelijker te kijken welke krokels en huppelpasjes nu eigenlijk bij mij horen, die deel uit maken van mijn persoon en karakter.

Met andere woorden: de natuur is een uitstekende plek om eens naar mijzelf te kijken en te verstaan wat me bezig houdt. Het staat me toe mezelf een beetje beter te leren kennen. :)