Ik heb me altijd enigszins verbaasd over het effect dat natuur op mijn gemoed heeft.
Men hoeft zich daar niet veel bij voor te stellen, bij natuur. Ik bedoel eigenlijk niet meer dan het geritsel van bladeren in de wind en vogeltjes om me heen, ik bedoel niet meer dan glinsterend groen en een frons op het wateroppervlak.
En in een moderne stad, met reclame, telefoons en claxonerende auto's, is die druk groot. De omgeving vraagt voortdurend aandacht door haar robuuste hoekigheid. Maar de vanzelfsprekende vloeiendheid van planten en dieren staat mijn geest toe tot zichzelf te komen.
En dat is ook het effect waar ik het met jullie over wil hebben! Dankzij zo'n rustige omgeving is het makkelijker uit te filteren welke delen van mijn geest te maken hebben met de omgeving.
Want wie aandachtig is, kan merken dat de kronkels van het verstand en de huppelpasjes van het gemoed deels gestuurd worden door het soort input we krijgen.
Maar wanneer die input minimale aandacht vraagt, is het ook makkelijker te kijken welke krokels en huppelpasjes nu eigenlijk bij mij horen, die deel uit maken van mijn persoon en karakter.
Met andere woorden: de natuur is een uitstekende plek om eens naar mijzelf te kijken en te verstaan wat me bezig houdt. Het staat me toe mezelf een beetje beter te leren kennen. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten