maandag 17 juni 2024

๐— ๐—ถ๐˜€๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ๐˜€๐˜๐—ฎ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ป

Het valt me op hoe vaak wij elkaar verkeerd begrijpen, vooral wanneer we net wel denken goed door te hebben wat de ander wil zeggen.

Een persoonlijk voorbeeld.

๐—ฅ๐—ฒ๐—ฐ๐—ฒ๐—ป๐˜ ๐—ฏ๐—ผ๐˜‚๐˜„๐—ฑ๐—ฒ ๐—ถ๐—ธ ๐—บ๐—ฒ๐—ฒ ๐—ฎ๐—ฎ๐—ป ๐—ฒ๐—ฒ๐—ป ๐˜„๐—ฎ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—น๐˜„๐—ผ๐—ฟ๐—ธ๐˜€๐—ต๐—ผ๐—ฝ. ๐—œ๐—ธ ๐—ฑ๐—ฎ๐—ฐ๐—ต๐˜ ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐—ฐ๐—ผ๐—ป๐—ฐ๐—ฒ๐—ฝ๐˜ ๐˜‚๐—ถ๐˜, ๐—ถ๐—ฒ๐—บ๐—ฎ๐—ป๐—ฑ ๐—ฎ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ฟ๐˜€ ๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ๐˜‡๐—ผ๐—ฟ๐—ด๐—ฑ๐—ฒ ๐—ฑ๐—ฒ ๐—ฝ๐—น๐—ฎ๐—ป๐—ป๐—ถ๐—ป๐—ด ๐—ฒ๐—ป ๐—ป๐—ผ๐—ด ๐—ถ๐—ฒ๐—บ๐—ฎ๐—ป๐—ฑ ๐—ฑ๐—ฒ ๐˜‚๐—ถ๐˜๐˜ƒ๐—ผ๐—ฒ๐—ฟ๐—ถ๐—ป๐—ด. ๐—ข๐—ป๐˜‡๐—ฒ ๐—ฐ๐—ผ๐—บ๐—บ๐˜‚๐—ป๐—ถ๐—ฐ๐—ฎ๐˜๐—ถ๐—ฒ ๐˜„๐—ฎ๐˜€ ๐—ฏ๐—ฒ๐—ต๐—ผ๐—ผ๐—ฟ๐—น๐—ถ๐—ท๐—ธ ๐—ผ๐—ฝ๐—ฒ๐—ป, ๐—บ๐—ฎ๐—ฎ๐—ฟ ๐˜๐—ผ๐—ฐ๐—ต ๐—ฏ๐—น๐—ฒ๐—ฒ๐—ธ ๐—ฎ๐—ฐ๐—ต๐˜๐—ฒ๐—ฟ๐—ฎ๐—ณ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐˜„๐—ฒ ๐—ฎ๐—น๐—น๐—ฒ ๐—ฑ๐—ฟ๐—ถ๐—ฒ ๐—ฒ๐—ฒ๐—ป ๐—ฎ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ฟ ๐—ถ๐—ฑ๐—ฒ๐—ฒ ๐—ต๐—ฎ๐—ฑ๐—ฑ๐—ฒ๐—ป ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ป ๐—ต๐—ผ๐—ฒ ๐—ฑ๐—ฒ ๐˜ƒ๐—ผ๐—ฟ๐—ธ ๐—ฎ๐—ฎ๐—ป ๐—ฑ๐—ฒ ๐˜€๐˜๐—ฒ๐—ฒ๐—น ๐˜‡๐—ฎ๐˜.

Ik, bijvoorbeeld, was vooral รฉรฉn van mijn vele ideeรซn aan het uitgooien - want dat is wat ik doe als ik me nuttig wil maken: ideeรซn geven, brainstormen, 'sparren'. Da's mijn comfort zone.

De andere persoon dacht dat รญk de drijvende kracht was, en dat zij mij kon volgen bij de uitvoering. Ze viel dan ook uit de lucht toen bleek dat ik niet van plan was een project te trekken, laat staan uit te voeren.

En de derde persoon dacht blijkbaar van het begin af aan dat ik een ondersteunende rol zou hebben terwijl de tweede persoon uitvoerde.

We hadden elkaar totaal niet goed begrepen. En da's okรฉ!

๐—œ๐—ธ ๐—ฑ๐—ฒ๐—ป๐—ธ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—บ๐—ฒ๐—ป๐˜€๐—ฒ๐—ป ๐—ฒ๐—น๐—ธ๐—ฎ๐—ฎ๐—ฟ ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ฎ๐—ธ ๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ๐—ธ๐—ฒ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฑ ๐—ฏ๐—ฒ๐—ด๐—ฟ๐—ถ๐—ท๐—ฝ๐—ฒ๐—ป, ๐—บ๐—ฎ๐—ฎ๐—ฟ ๐˜„๐—ฒ ๐˜€๐˜๐—ฎ๐—ฎ๐—ป ๐—ฒ๐—ฟ ๐˜€๐—ถ๐—บ๐—ฝ๐—ฒ๐—น๐˜„๐—ฒ๐—ด ๐—ป๐—ถ๐—ฒ๐˜ ๐—ฏ๐—ถ๐—ท ๐˜€๐˜๐—ถ๐—น ๐˜‡๐—ผ ๐—น๐—ฎ๐—ป๐—ด ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ฒ๐—ฟ ๐—ป๐—ถ๐—ธ๐˜€ '๐—ฏ๐—ผ๐˜๐˜€๐˜', ๐˜‡๐—ผ ๐—น๐—ฎ๐—ป๐—ด ๐—ฑ๐—ฒ ๐—บ๐—ถ๐˜€๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ๐˜€๐˜๐—ฎ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ป ๐—ป๐—ถ๐—ฒ๐˜ ๐˜ƒ๐—ผ๐—ผ๐—ฟ ๐—ด๐—ฟ๐—ผ๐˜๐—ฒ ๐—ฐ๐—ผ๐—ป๐—ณ๐—น๐—ถ๐—ฐ๐˜๐—ฒ๐—ป ๐—ผ๐—ณ ๐—ฝ๐—ฟ๐—ผ๐—ฏ๐—น๐—ฒ๐—บ๐—ฒ๐—ป ๐˜‡๐—ผ๐—ฟ๐—ด๐—ฒ๐—ป. ๐—ช๐—ฒ ๐—บ๐—ฒ๐—ฟ๐—ธ๐—ฒ๐—ป ๐—ฑ๐—ฒ ๐˜€๐˜๐—ผ๐—ฟ๐—ถ๐—ป๐—ด ๐—ป๐—ถ๐—ฒ๐˜ ๐—ผ๐—ฝ.

Of misschien is dit slechts mijn visie - spreek me gerust tegen wanneer je het anders ziet. Want zo verminder je de storing: door te praten over wat je bedoelt, door een dialoog aan te gaan en te checken wat de ander wil zeggen.

Het is trouwens ook niet zo gek dat we elkaar vaak niet goed begrijpen. Want sta hier eens bij stil.

Wij leren wat woorden willen zeggen van elkaar: van onze vrienden, onze ouders en het internet. En natuurlijk op school. Zij geven ons de puzzelstukjes. Want woorden zijn puzzelstukjes die in elkaar klikken. En iedereen is het er min of meer over eens hoe die in elkaar klikken. Het laat ons toe met elkaar te praten.

Stel dat ik zeg: ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ฌ๐˜ข๐˜ต ๐˜ป๐˜ช๐˜ต ๐˜ฐ๐˜ฑ ๐˜ฉ๐˜ฆ๐˜ต ๐˜ข๐˜ข๐˜ฏ๐˜ณ๐˜ฆ๐˜ค๐˜ฉ๐˜ต ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ฅ๐˜ข๐˜ต ๐˜ฎ๐˜ข๐˜ข๐˜ฌ๐˜ต ๐˜ฎ๐˜ช๐˜ซ ๐˜ฃ๐˜ฐ๐˜ฐ๐˜ด.

๐—ก๐˜‚ ๐—ต๐—ฒ๐—ฏ ๐—ท๐—ถ๐—ท ๐—ฒ๐—ฒ๐—ป ๐—ฎ๐—ฎ๐—ฟ๐—ฑ๐—ถ๐—ด ๐—ถ๐—ฑ๐—ฒ๐—ฒ ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ป ๐˜„๐—ฎ๐˜ ๐—ฒ๐—ฟ ๐—ด๐—ฎ๐—ฎ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ ๐—ถ๐˜€, ๐—ผ๐—บ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ท๐—ฒ ๐—ด๐—ฒ๐—น๐—ฒ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฑ ๐—ต๐—ฒ๐—ฏ๐˜ ๐—ต๐—ผ๐—ฒ ๐—ฑ๐—ถ๐—ฒ ๐˜„๐—ผ๐—ผ๐—ฟ๐—ฑ๐—ฒ๐—ป ๐˜€๐—ฎ๐—บ๐—ฒ๐—ป ๐—ฝ๐—ฎ๐˜€๐˜€๐—ฒ๐—ป, ๐—ฒ๐—ป ๐—ผ๐—บ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ท๐—ฒ ๐—ท๐—ฒ ๐—ฒ๐—ฒ๐—ป ๐—ฏ๐—ฒ๐—ฒ๐—น๐—ฑ ๐—ธ๐—ฎ๐—ป ๐˜ƒ๐—ผ๐—ฟ๐—บ๐—ฒ๐—ป ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ป ๐˜„๐—ฎ๐˜ ๐—ฏ๐—ถ๐—ท๐˜ƒ๐—ผ๐—ผ๐—ฟ๐—ฏ๐—ฒ๐—ฒ๐—น๐—ฑ ๐—ฒ๐—ฒ๐—ป ๐—ธ๐—ฎ๐˜ ๐—ถ๐˜€. ๐—๐—ฒ ๐˜„๐—ฒ๐—ฒ๐˜ ๐˜„๐—ฎ๐˜ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐˜„๐—ผ๐—ผ๐—ฟ๐—ฑ ๐˜„๐—ถ๐—น ๐˜‡๐—ฒ๐—ด๐—ด๐—ฒ๐—ป. ๐—ข๐—ณ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ฑ๐—ฒ๐—ป๐—ธ ๐—ท๐—ฒ ๐˜๐—ผ๐—ฐ๐—ต.

Want hier wordt het ๐˜ต๐˜ณ๐˜ช๐˜ค๐˜ฌ๐˜บ. Hoewel we allemaal geleerd hebben dat een kat zo'n pluizig beest met vier poten is dat blaast en spint, is de kat waar je aan denkt wanneer ik 'kat' zeg vast niet hetzelfde. Zo denk ik spontaan aan mijn rost-met-witte kater, en misschien denkt mijn vriendin aan haar zwarte kat.

Hoe woorden ingevuld zijn is erg persoonlijk. Het is alsof we de puzzelstukjes inkleuren met onze levenservaring, met wat we meegemaakt hebben - met onze herinneringen, zeker als die emotioneel geladen zijn.

En daar wordt het nog veel ๐˜ต๐˜ณ๐˜ช๐˜ค๐˜ฌ๐˜ช๐˜ฆ๐˜ณ.

Herinner je je nog dat ik zei dat het me boos maakt, dat de kat op het aanrecht zit?

๐—ช๐—ฒ๐—น, ๐—ฑ๐—ฒ ๐—ธ๐—ฎ๐—ป๐˜€ ๐—ถ๐˜€ ๐—ด๐—ฟ๐—ผ๐—ผ๐˜ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ท๐—ฒ ๐—ถ๐—ป ๐—ท๐—ฒ ๐—ต๐—ผ๐—ผ๐—ณ๐—ฑ ๐—ฒ๐—ฒ๐—ป ๐—ธ๐—น๐—ฒ๐—ถ๐—ป ๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ๐—ต๐—ฎ๐—ฎ๐—น๐˜๐—ท๐—ฒ ๐—ต๐—ฎ๐—ฑ ๐—ด๐—ฒ๐—บ๐—ฎ๐—ฎ๐—ธ๐˜ ๐—ผ๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ ๐—ต๐—ผ๐—ฒ ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐—ธ๐—ผ๐—บ๐˜ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ถ๐—ธ ๐—ฏ๐—ผ๐—ผ๐˜€ ๐˜„๐—ผ๐—ฟ๐—ฑ ๐˜„๐—ฎ๐—ป๐—ป๐—ฒ๐—ฒ๐—ฟ ๐—ฑ๐—ฎ๐˜ ๐—ฏ๐—ฒ๐—ฒ๐˜€๐˜๐—ท๐—ฒ ๐—ผ๐—ฝ ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐—ฎ๐—ฎ๐—ป๐—ฟ๐—ฒ๐—ฐ๐—ต๐˜ ๐—ธ๐—ฟ๐˜‚๐—ถ๐—ฝ๐˜.

Misschien dacht je dat ik het onhygiรซnisch vind. Of dat ik graag heb dat de regels gevolgd worden. De kans is groot dat je een beeld vormt van mijn woede op basis van jouw ervaring - maar mensen verschillen. Zeker wanneer het gaat over emoties en motivatie, is het makkelijk te missen wat er leeft bij de ander.

Of misschien zat die kat in jouw fantasie aan haar gat te likken, en was dat het dat me kwaad maakte.

Of misschien iets totaal anders… en da's net mijn hele punt: het is zo bijzonder moeilijk elkaar goed te begrijpen. En da's okรฉ, maar wel belangrijk om bij stil te staan.

En misschien, heel misschien, is het ook een goed idee eens te dubbelchecken bij de ander hoe die jouw woorden interpreteert.

Misschien. ;)

zaterdag 1 juni 2024

Jezelf aanvaarden doe je… zo?


Mezelf aanvaarden is iets dat ik altijd al moeilijk gevonden heb. Op emotioneel vlak, maar ook op praktisch vlak. Hoe the f*ck doe je dat? 

Want letterlijk tegen mezelf zeggen ‘ik aanvaard je’ schijnt niet zoveel uit te halen, noch positieve affirmaties formuleren over hoe goed ik het wel niet doe – want daar geloof ik geen zak van,
ergens in een niet-zo-stil hoekje van mijn geest.


Gisteren ontdekte ik hoe het wel werkt. Het gaat over een shift van wat je ๐˜ข๐˜ข๐˜ฏ iets gaat doen, naar wat je er ๐˜ฎ๐˜ฆ๐˜ฆ gaat doen. Abstract en obscuur, ik weet het. Daarom even een voorbeeld.

Dolend door mijn geest botste ik gisteren op enkele gitzwarte gedachten, gedachten zo donker dat ik hun aanwezigheid niet kon verdragen. Het viel me op dat telkens ik die gedachten aanraakte, mijn aandacht weer afketste en weg stuiterde als een springbal.

Eรฉn keer, twee keer, drie keer. Nu stuiterde ik naar de jeuk op mijn neus. Dan vroeg ik me af wat otters eten. En tot slot voelde ik de druk in mijn voorhoofd.

‘Okรฉ, okรฉ goed’ zei ik tegen mezelf, en ik sprong met mijn aandacht naar de plek in mijn lichaam vanwaar al die weerstand kwam. Zoals eerder ketste het af, en als een kind riep ik: ‘nog een keer! Yes! Wiiiii!’ En hopla, ik deed dit nog drie keer.

In mijn geest was dit beschermingsmechanisme een soort mentale waterglijbaan geworden. Het was leuk! En al doende vond ik vrede met die gedachten. Ze zijn er nog steeds, ergens. Maar ik vond er vrede mee.

Toen ik uitgespeeld was met mijn mentale glijbaan, keek ik wat rustiger naar de weerstand. Het viel me op dat telkens ik raakte aan รฉรฉn kwetsbaar deeltje van mijn lichaam, er een reactie volgde op een andere plek. (Je moet weten: emoties zitten ook in je lichaam, niet louter in je geest.)

Bekken leidt tot druk in mijn solar plexus, solar plexus leidt tot druk in mijn voorhoofd, voorhoofd tot gespannen schouders, enzovoort. Spontaan kwam het beeld van een xylofoon in me op, mijn lichaam als xylofoon.

Hoe interessant! Als ik hier op let, gebeurt dat, als ik daar op let krijg je die klank. Wat een muziek kan ik wel niet maken met mezelf! Geweldig!

En ook dit gaf rust en vrede. De lichamelijke reacties zijn er nog steeds. Schouders, hoofd, plexus en bekken. Maar ik heb er vrede mee.

Hopelijk helpt dit relaas ook jou om iets meer vrede te vinden met jezelf, en, wie weet, om jezelf te aanvaarden. ❤️