Ik lust wel eens een pintje. Wie me kent zal dit met een glimlach kunnen beamen. Echter, het afgelopen jaar heb ik de hoeveelheid binnengekapt gerstenat stevig teruggeschroeft.
Ik zeg dit niet om mee te zijn met de zoveelste gezondheid-en-voedingshype die aan de gang lijkt te zijn, noch omdat het me grote moeite zou kosten en ik bevestiging wil in mijn moeizaam proces – hoewel ik vanzelfsprekend veel respect heb voor wie ontwenning een worsteling is.
Nee, ik schrijf dit om mijn ervaringen te delen. De reden voor mijn vermindering is simpelweg dat het niet meer leuk is, dat het niet meer opweegt tegen wat het kost, en dan heb ik het nog niet eens over de toenemende prijzen van bier.
Ik merk dat het mijn focus en scherpte verzwakt. Niet alleen na het drinken, maar ook en vooral de dag erna. Het is alsof ik met mijn mentale zwaard ruw door een berg zand heb staan hakken: volledig bot en vol krassen!
Daarnaast vermindert het mijn zelfcontrole: ik ben meer overgelevert aan automatische impulsen op wat er in mijn omgeving gebeurt, ook de dag erna. Dus het zwaard is niet alleen bot, maar ik kan er ook niet meer recht mee snijden, en het beeft.
Dat geldt trouwens ook voor mijn lichaam: ik ben minder handig en heb minder uithoudingsvermogen de dag nadat ik bier gedronken heb. En soms beef ik dan.
Wat misschien nog het vervelendste is, is dat het fungeert als een emotioneel vergrootglas: zowel op het moment zelf, als de dag erna versterkt het mijn niet altijd even positieve emoties. En in combinatie met verminderde zelfcontrole, wil dat zeggen dat ik hopeloos overgelevert ben aan vaak irrationele en bovendien sterk uitvergrootte emoties.
Ook het aangename gevoel, de roes, voelt minder aangenaam dan vroeger. Enkel een soort ongecontroleerde verdoving blijft.
Goed, een paar pintjes helpen me nog steeds vlotter te zijn in de sociale omgang, dat is zeker hun meerwaarde, maar die weegt nauwelijks op tegen al het andere, waaronder bijvoorbeeld de dorstige hoofdpijn die soms als een venijnige zandstorm over me heen raast na een zware nacht.
Na zo’n nacht ben ik trouwens ook sowieso minder uitgerust, en dat terwijl oververmoeidheid op zich reeds een probleem is waar ik mee kamp.
Nu ja, de smaak mag er natuurlijk ook wel wezen, maar behalve in gezelschap kan ik me er simpelweg minder en minder toe brengen alcohol te consumeren. Dus, om een stokoude woordgrap te maken: drink met mate(n) :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten