De dood. Ja, het spijt me, ik weet dat het zondag is, maar we moeten er over praten.
_
Als samenleving zijn we geneigd onze ontmoetingen met de dood zo veel mogelijk toe te dekken en op afstand te houden.
_
Denk bijvoorbeeld maar hoe ver we eigenlijk af staan van onze voedselbronnen - die planten en dieren die we opeten. Hun dood is een ver-van-mijn-show. Of onze ouderen die we wegstoppen in woonzorgcentra en rusthuizen.
_
Ik begrijp het. Ik schrijf deze tekst niet om iets aan te klagen, maar om te praten. Ik wil praten over hoe verdraaid ongemakkelijk het voelt de dood tegen te komen, er aan te denken. Het is als in de zon kijken: je kan het maar even doen, en wil zo snel als mogelijk wegkijken opdat het niet op je netvlies gebrand staat.
_
Toch denk ik dat het een goed idee is er zo nu en dan bij stil te staan, en vooral niet weg te kijken wanneer je de dood tegenkomt. Het maakt deel uit van wat het wil zeggen om een levend wezen van vlees en bloed te zijn. En het is het slotstuk op je eigen grand performance. Je enige performance.
_
Memento mori, gedenk de dood, is sinds jaar en dag een schokkende inspirational quote die ons aanzet het beste te halen uit ons leven, niet bij de pakken te zitten. Te waarderen wat we wel hebben, wat we nรบ hebben.
_
Wat brengt me ertoe dit te schrijven? Gisteren tijdens het wandelen, ontdekten we met afschuw dat er een aangereden kat in de berm bij ons huis ligt. Een kat die heel erg lijkt op de mijne.
_
Het greep me enorm aan. Nog steeds. Een echo van eerder verdriet…
Maar zijnde een filosoof erken ik mijn kansen voor groei. Het helpt sowieso om te schrijven. En zoals altijd deel ik mijn gedachten en ervaringen in de hoop dat iemand anders er ook wat aan heeft.
