𝗜𝗳 𝘆𝗼𝘂’𝘃𝗲 𝗴𝗼𝘁 𝗻𝗼𝘁𝗵𝗶𝗻𝗴 𝘁𝗼 𝗵𝗶𝗱𝗲, 𝘆𝗼𝘂’𝘃𝗲 𝗴𝗼𝘁 𝗮 𝗹𝗼𝘁 𝘁𝗼 𝗳𝗲𝗮𝗿!

[English below]

‘Wie niks te verstoppen heeft, hoeft ook niks te vrezen’ houdt geen steek, zelfs niet als het zou deelnemen aan een steekspel.



Kijk, stel dat je een douche staat te nemen in de rust en stilte van je badkamer. En plots gaat de deur open. Daar sta ik, met een camera gericht op jou en je kroonjuwelen (wie neemt er nu juwelen mee in de douche, maar da’s een andere zaak). En ik zeg tegen jou met een glimlach: ‘als je niks te vertoppen hebt, heb je ook niks te vrezen.’



Dit ietwat belachelijke voorbeeld demonstreert precies wat er mis is met deze uitspraak:


1) ik heb daar niks te zoeken

2) wie zegt dat ik te vertrouwen ben

3) IK HEB DAAR NIKS TE ZOEKEN, OK?



Dit soort informatie, dit soort kroonjuwelen, zijn niet voor het publiek… hoop ik. De reden dat ze verstopt zitten is niet omwille van een moreel falen, of omdat je probeert iets te verstoppen dat je aan het mispeuteren bent. Nee. Je verstopt het omdat ongewenst openbaren wat privé is schade berokkent - aan jou vooral. Wanneer intieme details uitlekken kan dat psychologische en sociale schade veroorzaken.



Anderzijds: hoe weet je dat ik, de fotograaf, wel te vertrouwen ben? Hoe weet je dat ik de beelden van je kroonjuwelen niet op de Darkweb ga verkopen? Dat ik niet mijn eigen voordeel in gedachten heb, los van wat dat voor jou wil zeggen? Of dat ik ze misschien zelfs tegen je kan gebruiken?



Elke gelijkenis met bestaande overheden of mediaplatformen is louter toeval… toch?



_
ENGLISH

"If you have nothing to hide, you have nothing to fear" doesn't hold water even if it were to participate in a swimming competion.



Look, suppose you are taking a shower in the peace and quiet of your bathroom. And suddenly the door opens. There I am, with a camera pointed at you and your crown jewels (who takes jewels in the shower, but that's another matter). And I say to you with a smile, “if you have nothing to hide, you have nothing to fear.'



This somewhat ridiculous example demonstrates exactly what is wrong with this statement:


1) It's not my business to be there

2) who says I can be trusted?

3) IT'S NOT MY BUSINESS TO BE THERE, OK?



This kind of information, these kind of crown jewels, are not for the public ... I hope. The reason they're hidden is not because of a moral failing, or because you're trying to hide something that you've done wrong. No. You are hiding it because unwanted revelation of what is private causes harm - to you especially. When intimate details leak out, it can cause psychological and social damage.



On the other hand: how do you know that I, the photographer, can be trusted? How do you know that I won't sell the images of your crown jewels on the dark web? That I don't have my own benefit in mind, regardless of what that means for you? Or that I might even use them against you?



Any resemblance to existing governments or media platforms is mere coincidence... right?

Wat als wij slechts denken te leven?

Wat als wij eigenlijk allemaal al dood waren? Echt dood. En omdat we allemaal geloven dat we nog leven, 𝘭𝘪𝘫𝘬𝘵 het alsof we nog leven. Maar deze wereld is niets meer dan het product van ons losgekoppeld bewustzijn. Want zonder lichaam, zonder materiële wereld, neemt onze ervaring de vorm aan van onze overtuigingen, van wat we geloven. Inhoud volgt vorm.



Nu, wat als die verschillende losgekoppelde bewustzijnen ook in contact stonden met elkaar? Ze communiceren, en de wisselwerking van woorden kneedt elkanders opvattingen.

Na verloop van tijd ontkiemt de schijn van een objectieve werkelijkheid, een wereld die bestaat los van wat we geloven over die wereld. Een wereld die steunt op collectieve kennis, op epistemische consensus - met andere woorden: omdat veel mensen het geloven, 𝘪𝘴 het ook waar.



In zo’n wereld heeft het woord macht. In zo’n wereld heeft wie het goed kan uitleggen, wie overtuigend is, macht over hoe alles er uit ziet. En wat als dit nu eens geen gedachtenexperiment was, maar een allegorie?

Ja, wat als?

'VRIENDELIJK ZIJN KOST JE NIKS' - nee, niet waar!

Gisteren zat ik in de wachtzaal bij de psycholoog. En ik was niet alleen. Een gespannen dame, ik schat haar 40, hield haar handtas tegen zich aangeklemd alsof er elk moment iemand mee kon gaan lopen.

Ik glimlachte en vroeg beleefd: 'kan jij even op mijn rugzak letten, terwijl ik naar het toilet ga?' Nu, dat was eigenlijk nergens voor nodig, aangezien het aantal diefstallen in wachtzalen behoorlijk laag ligt. Maar het voelde gewoon juist aan om dit te vragen.

'Ge kunt tegenwoordig niemand meer vertrouwen, ge kunt niet zeker genoeg zijn' zei ze met een voorzichtig stemmetje toen ik terugkwam en haar bedankte.

'Dat is waar' antwoordde ik, niet geheel waarheidsgetrouw. 'Maar aan u kan ik dat vragen. Gij ziet er echt betrouwbaar uit!'

Ze klaarde op, haar lichaamshouding ontvouwde zich van een bolletje naar iemand die plaats durft innemen. Een beetje toch. 'Oh, dank u meneer,' klonk het ietwat verlegen, maar ik ging er niet verder op in.

Al snel raakten we in gesprek over dat allerbelangrijkste der gespreksonderwerpen wanneer twee onbekenden aan de praat raken: het weer. Ze vertelde me dat ze de kou haat en eigenlijk haar winter op het strand in Australië wil doorbrengen.

Ik gaf toe dat ik ook meer hou van warmte dan van koude, mijn bloed is natuurlijk Spaans van origine…

Nu, wie me kent, weet dat ik best wel luid kan zijn. En we lachten, ik vermoed dat het aanstekelijk was. Een tweede dame stak voorzichtig haar hoofd door de deuropening, alsof ze eerst met eigen ogen wou vaststellen hoe de vork hier aan de steel zat.

'Oh, dat is hier gezellig' zei ze en we raakten ook met haar aan de praat. Ze blijkt een kleuterlerares op rust te zijn met een passie voor schrijven - hoe leuk is dat wel niet!

Nu, waarom deel ik dit verhaal met jou? Wel, ben je klaar? Hier komt het.

Momenteel ben ik vrijwilliger bij Co-Searching als actuaverantwoordelijke - ik hou het nieuws bij en informeer anderen hierover.

'Meer mensen belanden in de risicozone van een burn-out: ‘Dertigers hebben meer te maken met factoren die burn-out uitlokken’' kopt de Morgen.

En ja, inderdaad… dat voel ik in mijn lijf, jij misschien ook? Het vlammetje staat laag.

Te veel werk? Het foute werk? Stress? Misschien. Maar ik denk dit: ik denk dat we met zijn allen ferm eenzaam zijn. Wist je trouwens dat één van de factoren die er toe bijdraagt dat een ervaring traumatiserend is of niet, het gevoel is er alleen voor te staan?

Het gesprek in de wachtzaal deed me enorm deugd! En ik had het gevoel dat ook de twee dames zich laafden aan de authenticiteit van het gesprek en dat beetje positieve aandacht waaraan ik toestemming gegeven had, zuiver door hen erin voor te gaan.

'Vriendelijk zijn kost je niks' hoor je soms. Maar dat is niet waar!

Het kost je een flinke dosis moed in een wereld waarin we het gevoel hebben voorzichtig te moeten zijn, en denken anderen niet zomaar te kunnen vertrouwen. We lopen het gevaar dat onze vriendelijkheid afgestraft of zelfs misbruikt zal worden, of zo voelt het toch.

Nu, ik ben geen psycholoog, noch een dokter, maar vermoed dat veel van onze stressklachten en zelfs burn-out een pak milder zouden worden indien we meer aan den lijve zouden ondervinden dat de meeste mensen wel deugen. Ja, indien we meer authentiek en zelfs kwetsbaar zouden praten, face-to-face, en elkaar zelfs zouden aanraken - met consent, uiteraard. ;)

Je hoeft niet op te branden, zo lang je maar de kans krijgt je vuur te voeden met warm sociaal contact. En… soms kan je zelfs eens olie op het vuur gooien en al het enthousiasme dat je zo eigen was als kind loslaten op de wereld! :D

Zorg voor jezelf en bedankt om zo ver te lezen. Ik weet dat het een lange tekst was. <3