Wat als wij slechts denken te leven?

Wat als wij eigenlijk allemaal al dood waren? Echt dood. En omdat we allemaal geloven dat we nog leven, 𝘭𝘪𝘫𝘬𝘵 het alsof we nog leven. Maar deze wereld is niets meer dan het product van ons losgekoppeld bewustzijn. Want zonder lichaam, zonder materiële wereld, neemt onze ervaring de vorm aan van onze overtuigingen, van wat we geloven. Inhoud volgt vorm.



Nu, wat als die verschillende losgekoppelde bewustzijnen ook in contact stonden met elkaar? Ze communiceren, en de wisselwerking van woorden kneedt elkanders opvattingen.

Na verloop van tijd ontkiemt de schijn van een objectieve werkelijkheid, een wereld die bestaat los van wat we geloven over die wereld. Een wereld die steunt op collectieve kennis, op epistemische consensus - met andere woorden: omdat veel mensen het geloven, 𝘪𝘴 het ook waar.



In zo’n wereld heeft het woord macht. In zo’n wereld heeft wie het goed kan uitleggen, wie overtuigend is, macht over hoe alles er uit ziet. En wat als dit nu eens geen gedachtenexperiment was, maar een allegorie?

Ja, wat als?

'VRIENDELIJK ZIJN KOST JE NIKS' - nee, niet waar!

Gisteren zat ik in de wachtzaal bij de psycholoog. En ik was niet alleen. Een gespannen dame, ik schat haar 40, hield haar handtas tegen zich aangeklemd alsof er elk moment iemand mee kon gaan lopen.

Ik glimlachte en vroeg beleefd: 'kan jij even op mijn rugzak letten, terwijl ik naar het toilet ga?' Nu, dat was eigenlijk nergens voor nodig, aangezien het aantal diefstallen in wachtzalen behoorlijk laag ligt. Maar het voelde gewoon juist aan om dit te vragen.

'Ge kunt tegenwoordig niemand meer vertrouwen, ge kunt niet zeker genoeg zijn' zei ze met een voorzichtig stemmetje toen ik terugkwam en haar bedankte.

'Dat is waar' antwoordde ik, niet geheel waarheidsgetrouw. 'Maar aan u kan ik dat vragen. Gij ziet er echt betrouwbaar uit!'

Ze klaarde op, haar lichaamshouding ontvouwde zich van een bolletje naar iemand die plaats durft innemen. Een beetje toch. 'Oh, dank u meneer,' klonk het ietwat verlegen, maar ik ging er niet verder op in.

Al snel raakten we in gesprek over dat allerbelangrijkste der gespreksonderwerpen wanneer twee onbekenden aan de praat raken: het weer. Ze vertelde me dat ze de kou haat en eigenlijk haar winter op het strand in Australië wil doorbrengen.

Ik gaf toe dat ik ook meer hou van warmte dan van koude, mijn bloed is natuurlijk Spaans van origine…

Nu, wie me kent, weet dat ik best wel luid kan zijn. En we lachten, ik vermoed dat het aanstekelijk was. Een tweede dame stak voorzichtig haar hoofd door de deuropening, alsof ze eerst met eigen ogen wou vaststellen hoe de vork hier aan de steel zat.

'Oh, dat is hier gezellig' zei ze en we raakten ook met haar aan de praat. Ze blijkt een kleuterlerares op rust te zijn met een passie voor schrijven - hoe leuk is dat wel niet!

Nu, waarom deel ik dit verhaal met jou? Wel, ben je klaar? Hier komt het.

Momenteel ben ik vrijwilliger bij Co-Searching als actuaverantwoordelijke - ik hou het nieuws bij en informeer anderen hierover.

'Meer mensen belanden in de risicozone van een burn-out: ‘Dertigers hebben meer te maken met factoren die burn-out uitlokken’' kopt de Morgen.

En ja, inderdaad… dat voel ik in mijn lijf, jij misschien ook? Het vlammetje staat laag.

Te veel werk? Het foute werk? Stress? Misschien. Maar ik denk dit: ik denk dat we met zijn allen ferm eenzaam zijn. Wist je trouwens dat één van de factoren die er toe bijdraagt dat een ervaring traumatiserend is of niet, het gevoel is er alleen voor te staan?

Het gesprek in de wachtzaal deed me enorm deugd! En ik had het gevoel dat ook de twee dames zich laafden aan de authenticiteit van het gesprek en dat beetje positieve aandacht waaraan ik toestemming gegeven had, zuiver door hen erin voor te gaan.

'Vriendelijk zijn kost je niks' hoor je soms. Maar dat is niet waar!

Het kost je een flinke dosis moed in een wereld waarin we het gevoel hebben voorzichtig te moeten zijn, en denken anderen niet zomaar te kunnen vertrouwen. We lopen het gevaar dat onze vriendelijkheid afgestraft of zelfs misbruikt zal worden, of zo voelt het toch.

Nu, ik ben geen psycholoog, noch een dokter, maar vermoed dat veel van onze stressklachten en zelfs burn-out een pak milder zouden worden indien we meer aan den lijve zouden ondervinden dat de meeste mensen wel deugen. Ja, indien we meer authentiek en zelfs kwetsbaar zouden praten, face-to-face, en elkaar zelfs zouden aanraken - met consent, uiteraard. ;)

Je hoeft niet op te branden, zo lang je maar de kans krijgt je vuur te voeden met warm sociaal contact. En… soms kan je zelfs eens olie op het vuur gooien en al het enthousiasme dat je zo eigen was als kind loslaten op de wereld! :D

Zorg voor jezelf en bedankt om zo ver te lezen. Ik weet dat het een lange tekst was. <3

De kleine waarzegger

Een kleine waarzegger woont in de achterkamer van mijn geest - het is een heuse doemprofeet. En zie hem daar zitten, in zijn stoffige armstoel. Hij fluistert me steeds donkere voorspellingen toe, nippend van zijn glas bloedrode wijn.

‘Dreiging is nabij,’ weerklinkt het met een holle echo. ‘Gevaar loert aan de horizon. Het komt er aan!’

De woorden verdrinken in het geroezemoes van mijn drukke gedachten. Maar ze zijn daar, onder de oppervlakte. En ze houden me op het puntje van mijn stoel: iedere schaduw, ieder vleugje stress gaat een eigen leven leiden, als het monster onder je bed. En telkens denk ik, onbewust: ‘is dit het? Ben ik er geweest?’

Maar er is niets. Geen monster, geen dreigend einde…

Het kost me moeite, moeite te beseffen dat bijna elke stressbron een opgeblazen schaduw is die je eigenlijk zo doorprikt, ja, beseffen dat dit nu eenmaal is wat mijn geest doet. En het kost nóg meer moeite het gefluister te horen in de achterkamer, die voorspellingen van rampspoed die ongeveer net zo vanzelfsprekend lijken als het licht in je ogen of de lucht die je inademt.

Dat is voor mij leven met C-PTSS: samenwonen met een onheilsprofeet die wel eens een glaasje bloedrode wijn lust. Schol!


Bedankt om tot hier te lezen. <3