Sociale zelfzorg, lichaam & Budō deel 1

Mijn filosofie verandert! Er zit evolutie in mijn zoektocht naar de juiste manier van leven. Aan de hand van een driedelige reeks wil ik toelichten wat krijgskunst (Budō) ons kan leren over die zoektocht.

Hoewel het basisidee van mijn filosofie altijd hetzelfde is gebleven, slaag ik er meer en meer in mijn vinger op de nuances te leggen. Zo legde ik in een recent bericht uit dat zelfzorg en vriendelijkheid van groot belang zijn. In die lijn wil ik verdergaan. 

Onlangs ben ik tot het besef gekomen dat mijn manier van leven in feite een ingebedde zelfzorg is. Ingebed in een sociaal weefsel, of eenvoudiger gesteld: vrienden, familie, collega's, gemeenschap.

Het is niet alleen onvermijdelijk dat je met anderen zal moeten omgaan, maar zelfs aan te raden! Niet alleen is het samen makkelijker om zaken gedaan te krijgen, waardoor je een soort wederkerigheid krijgt, maar ook is het een belangrijk stuk van ons natuurlijk verlangen: we willen tot een groep horen, relaties aangaan, vriendschappen sluiten, samenwerken, en liefst aan een groter, gezamenlijk doel. Wanneer dat aspect ontbreekt of te zwak is, voelen we ons eenzaam, zwaarmoedig of zelfs leeg. 

Dit alles om maar te zeggen dat mijn filosofie niet alleen een manier van leven is, maar ook een manier van samenleven, met anderen omgaan.
En een groot deel van mijn methode van positief denken is gericht op het opheffen van sociale barrières zoals een laag zelfbeeld en een te sterk wantrouwen of ongeloof in anderen.

Voor jezelf zorgen is deelhebben aan, gebruik maken van en rekening houden met een sociaal gebeuren bij het nastreven van je doelen en verlangens, zeg maar: sociaal zijn.

Krijgskunst en vooral het beoefenen daarvan kan enorm bijdragen aan dat sociale aspect, zoals zal blijken uit het laatste deel.
Morgen gaat het over de lichamelijkheid van een manier van leven.

YOLO! Hiphoi! Of toch niet?

YOLO! (You Only Live Once!) is een kreet die de laatste jaren vaak gebruikt wordt om roekeloos en ondoordacht gedrag te verantwoorden. Denk aan fenomenen zoals planking op gevaarlijke plaatsen of elkaar uitdagen voor het drinken van gevaarlijke hoeveelheden alcohol terwijl men ondersteboven hangt, om er twee te noemen.

Het spreekt voor zich dat YOLO dan ook een negatieve bijklank heeft. Maar dat hoeft niet.

Als sympathisant van het epicurisme wil ik de kracht en het goede van YOLO beklemtonen, aangezien het eigenlijk een moderne variant is van Horatius' Carpe Diem-gedachte.

YOLO spoort ons aan de waarde van elk moment te zien en voelen… te appreciëren. Want het leven is kort, onze tijd beperkt en dus waardevol. Het dient niet om kwistig om te springen met ons steeds verouderende lichaam alsof het er toch allemaal niet toe doet.

In feite, zoals sommige jongeren zich gedragen is helemaal niet trouw aan de betekenis van Carpe Diem. Het leven is niet kort voor hen. Nee, zij leven alsof ze onsterfelijk zijn en dus alles kan. Zo doen ze de waarde van hun eigen leven te kort.

Dat het leven eindig en vaak kort is moet een aansporing zijn om niet bij de pakken te blijven zitten. Een hart onder de riem om te durven risico's nemen bij het nastreven van onze dromen, een hand op onze schouder om te zeggen dat falen niet erg is, een duwtje in de rug om niet te lang te blijven stilstaan bij falen en verlies – want het leven is kort! Deze tijd is alles dat je hebt!

Het is echter geen excuus om allerhande dwaasheden te begaan, om opzettelijk gevaar en risico op te zoeken, gewoon omdat het kan.
Ja, inderdaad, dat is net het absurde: YOLO wordt gebruikt als een excuus om eender welk gedrag te stellen, terwijl het net bedoelt is als een aanwijzing om goed na te denken over wat wel en niet te doen – en dat is zeker niet eender wat!

Je ex vervangen. Een goed idee?

Stel: je relatie loopt op een breuk. De kans bestaat dat je een nieuwe relatie gaat zoeken om de oude te vervangen. Echter, één valkuil is dat het erg moeilijk zal zijn om die andere persoon zichzelf te laten zijn.

Je bent steeds alert en op zoek naar zaken die je herkent van je vorige relatie: een glimlach, een bepaalde oogkleur, mascara, parfum, kledingstijl, manier van bewegen en praten, ja, zelfs de woorden die je verwacht te horen. Zo zal je het liefst hebben dat ze je dezelfde koosnaampjes geeft als in je vorige relatie.

Dat gaat ook op voor persoonlijkheid. Je hebt enorm veel oog voor overeenkomsten in karakter en interesses. En wat gevaarlijker is, is dat je geneigd zal zijn wat niet overeen komt te willen veranderen. Hem of haar veranderen, en dus niet zichzelf laten zijn.

Dit is niet het opbouwen van een nieuwe relatie, waarbij het er op aan komt een nieuwe persoon te leren kennen. Een nieuwe persoon, met een nieuwe dynamiek tussen ons twee en dus letterlijk een nieuwe relatie. Nee, het is het vasthouden aan een oude relatie, een oude dynamiek.

Vasthouden is in feite nergens goed voor – behalve misschien het uitstellen van pijn en ongemak. 

Het staat nieuwe relaties in de weg doordat het de nieuwe persoon niet voldoende in zijn eigenheid erkent, maar het doet eveneens afbreuk aan je ex: een relatie is een complexe en intieme wisselwerking tussen (minstens) twee personen. Indien een relatie verandert, wil dit zeggen dat die personen verandert zijn. 

Als bijvoorbeeld een vrouw bij haar man weggaat, wil dit zeggen dat er iets in haar verandert is.

Dat kan iets extern zijn, zoals een job die niet meer te combineren valt, verhuizen, een ernstig ongeval… Maar vaker is het iets intern: een persoonlijke evolutie, verandering van het beeld dat ze van haar man heeft, verandering van wat ze verlangt in een relatie, of meer expliciet van haar man.

Wanneer die man zou vasthouden aan zijn oude relatie, erkent hij ook zijn ex niet meer in wie zij is: hij wil dat ze weer wordt zoals ze was, zodat de relatie weer wordt zoals die was. 

By all means, er is zeker nog een derde persoon waar je afbreuk aan doet. Aangezien een relatie een wisselwerking is, is het per definitie iets dat je altijd met twee doet. Met andere woorden, je hebt er zelf ook een aandeel in. Als een relatie verandert is, impliceert dat dat je zelf ook verandert bent. Vasthouden is dus ook jezelf loochenen.

Wat ik hier uiteenzet gaat over romantische relaties, en wie me kent weet natuurlijk ook waar ik me op inspireer, zeg maar: waar het vandaan komt.

Echter, ik denk niet dat het vasthouden door vervanging te zoeken alleen maar in romantische relaties voorkomt. Hetzelfde kan voorkomen wanneer we een broer kwijtraken, of onze moeder, maar evengoed onze beste vriend of zelfs huisdier.