Pentapharmacon

Vandaag breng ik mijn eigen filosofie in herinnering. Door actief na te denken over haar principes, haar peilers en de (levens)ervaring die er achter schuilt, stuur ik mijn manier van leven bij.

Er zijn twee redenen waarom ik dit wil delen.
Ik wil duidelijk maken dat er geen vaste volgorde is waarin het pentapharmacon gevolgd hoort te worden. Afhankelijk van het soort problemen, het soort zorgen of het soort hindernissen die je op je baan vindt, zal je focus neigen naar één of meerdere van de vijf peilers.

De andere reden is dat ik meen dat het goed voor me is zaken te delen met mensen - toch als het goedbedoeld is. :)

Vriendelijke groeten. 

Mieralunar

---

Het pentapharmacon is het hart van mijn filosofie. Zij is zowel de structuur, het instapje, een herinnering als de samenvatting van een bepaalde manier van leven – mijn manier van leven.

Stel doelen en bepaal dus wat je wil, wat je van plan bent.

Ga na waarom je bepaalde zaken niet doet of uitstelt.

Heb daarbij vooral aandacht voor het sociale, voor anderen.

Zorg er wel voor dat je genoeg hebt aan jezelf, dat je je niet afhankelijk en afwachtend opstelt.

En ten slotte vrees niet te falen: besef dat het niet erg is een doel niet van de eerste keer te bereiken, meer nog, dat het niet erg is mocht een doel uiteindelijk toch falen. So what? Besef eveneens dat het totaal niet erg is fouten te maken of te falen in het bijzijn van andere mensen. Je kan maar proberen er het beste van te maken…

Vermensen is gisselijk, zou je niet zeggen? :) 

Ken je ziel

Ach, mijn beste. Wat is het nut ook? Studeren lukt vandaag echt niet!

Hoe het ook weze, de antieken hadden gelijk; het is echt mooi, inzichtelijk en zelfs verlossend om de eigen ziel te kennen. 

De ziel is wat je echt wil, wat je reële passies, verlangens en intenties zijn. Dit is steeds een structuur – het gaat over een natuurlijkheid, een soort vanzelfsprekende voorkeur om een bepaald patroon in je handelen te bereiken en te blijven handhaven. 

Zoals Hadot het noemt: een manier van leven; of Wittgenstein: een levensvorm.

Ontdekken wat dit is en er positief invulling aan geven, is wat het leven betekenisvol maakt. Meer nog: dat is wat het leven aangenaam maakt en wat, indien we hierin slagen, het hoogste mogelijke geluk verwezenlijkt. 

Gelukkig zijn is onbelemmerd doen wat je wil doen – wat je écht wil doen.

Ik heb het dan niet over het bevredigen van noden en behoeften, ik heb het over leven en handelen op de manier die je wil.

Persoonlijk meen ik, als levensfilosoof, dat we moeten leven volgens wat we willen, wie we zijn – op voorwaarde dat we onszelf ontdaan hebben van ongegronde negatieve opvattingen en intenties. 

Om maar iets te zeggen: als onze ziel bestaat uit de nood en de behoefte van het overwinnen van anderen, over het zich boven anderen plaatsen, over het opleggen van onze wil, dan is het nodig dit positief te doen. We kunnen in een competitieve sport gaan. We kunnen anderen leiden. Maar wat we, zo meen ik, niet moeten doen, is anderen gaan overheersen, verdrukken. 

Wanneer we onszelf boven anderen plaatsen en het gezag opnemen, dienen we niet te vertrekken vanuit een veronderstelde zwakheid of onkunde bij de anderen, maar vanuit een welbegrepen inzicht in de eigen vaardigheid tot leiden, in combinatie – en dit is belangrijk! – met het besef dat dit iets is dat we graag doen, dat dit iets is waar we ons goed bij voelen.

In het volgen van onze ziel, is het nodig zowel aandacht te hebben voor ons eigen welzijn, als dat van anderen – positief te denken over en het goed menen met onszelf en met anderen. 

Ook een positieve attitude tegenover de wereld is hier op zijn plaats. Hoewel de wereld in vergelijking met het zelf en met de anderen in mijn optiek minder belangrijk is, moet ik toegeven dat zij erbij hoort en dat door haar erbij te betrekken, het mogelijk wordt me zelfs enigszins modieus op te stellen – ten slotte: is het niet zo vandaag de dag dat we aandacht moeten hebben voor de planeet, voor arme moeder aarde die wij zo ziek aan het maken zijn?

Echter, modieus zijn is totaal niet wat ik wil. Ik wil trouw zijn aan mijn eigen filosofie, en die stelt, in essentie, een positieve houding aan te nemen tegenover mezelf, tegenover anderen én tegenover de wereld. De wereld is dus een oprecht deel van mijn filosofie.

Wat is mijn ziel nu? Mijn ziel is mogen vertellen, mogen uitleggen en mogen onderwijzen: mijn grootste genoegen bestaat uit het delen van ervaringen met anderen; mijn grootste angst is dat niemand zal geven om mijn belangen, mijn noden, doelen en intenties – ja, om mij.

De reden waarom ik zo graag schrijf, is omdat dat voldoet aan een deel van dit verlangen. Het enige dat ik nu mis, mijn beste, is een publiek. 

Ik schrijf dan ook liever dan dat ik lees – zelfs mijn eigen werken.

Verdriet

Enkele adviezen over verdriet. Het is slechts de weergave van mijn ervaring maar ik hoop dat iemand er iets mee is. :)

Vriendelijke groet,

Mieralunar

---

Als er iets is wat ik geleerd heb omtrent verdriet en meer specifiek rouwverwerking, dan is het wel dat de rouwende persoon andere mensen nodig heeft, mensen om zijn verhaal aan te doen, mensen om steun en troost uit te putten.

Dat moet de eerste zorg zijn, tussen de erbarmelijke huilbuien en machteloze woedeaanvallen door. Andere mensen. Niet alleen zijn.

Eenzaamheid is als het vergeten te ontsmetten van een wonde. Zij heeft verzorging nodig! De kans op emotionele ontstekingen en littekens is het grootst wanneer iemand zich volledig afsluit van anderen en het verdriet genadeloos alleen moet dragen.

Een ander advies dat ik kan geven uit mijn ervaring, is dat je het ook vooral niet mag nalaten de gebeurtenissen, de herinneringen en meer algemeen het gemis onder ogen te komen.

Goed, vaak is het overlijden van een geliefde of familielid te groot en te zwaar om in één keer en in zijn geheel te bevatten, zonder daardoor onder het enorme gewicht ervan verpletterd te worden. Maar het vrezen, noch ervan weglopen is een goede strategie.

Verdriet uit zich vaak in concrete herinneringen en gedachten, gedachten die onverwachts in ons opkomen terwijl we met iets anders bezig zijn, terwijl we over straat lopen of naar onze favoriete film kijken. Zaken herinneren ons aan de dode, of we zijn ons nog niet helemaal, nog niet tot in ons diepste wezen bewust van het gemis. Daarom kan het zijn dat we een idee krijgen, ergens aan denken of iets plannen te doen – ja, intenties die allemaal plotsklaps doorkruist worden door het besef: zij is er niet meer! Pijnlijk.

Echter, de boodschap die ik nog probeer mee te geven is deze: ga die gedachten niet uit de weg, verdring ze niet en sla er al helemaal niet voor op de vlucht. Het kan zijn dat ze je overvallen op ongepaste momenten. Maar ze op een geplande manier uitstellen is niet hetzelfde als verdringen. Zo lang je maar tijd vrij maakt voor die emoties, voor die pijn.

En vergeet bovenal niet het gezelschap van nog levende vrienden en familie op te zoeken. Gedeeld leed is half leed en geneest sneller.